"Sometimes we just have to let things go"
Een bleek gezicht ligt daar in het grote witte ziekenhuisbed.
Zijn ogen gesloten, zijn mond gevormd tot een streep.
Langzaam reik ik mijn hand naar voren en ga ermee langs de blauwe plekken.
Een paarse tint neemt zich al aan rondom zijn oog.
Zijn gescheurde lip is netjes verzorgd, en al het bloed dat er op zijn gezicht zat, ik weggewerkt.
Hij ligt daar zo vredig, dat ik er spontaan tranen in mijn ogen van krijg.
Het lijkt net alsof hij daar altijd heeft gelegen.
Maar, ík hoor in het ziekenhuis te liggen.
En hij niet.
En ooit zullen diegene die dit hebben gedaan hiervoor boeten.
JE LEEST
Ik ben niet bang
PoetryHaar ogen glinsteren. Niet van blijdschap en vreugde. Maar, van verdriet en pijn. Even omvat mijn hand, lieflijk haar zachte wang. Mijn hoofd komt dichterbij, en ik laat mijn hoofd tegen de hare aan rusten. 'Je kan het. Jij bent sterk. Jij bent míj...
