"Sometimes it is better, to be alone. Nobody can hurt you."
Opgesloten op mijn kamer, zit ik daar op mijn roze bed.
Mijn telefoon op mijn schoot, onaangeraakt.
Met gesloten ogen, heb ik mijn gezicht naar het plafond gericht.
Ik haat mijn leven.
Een klopje op mijn slaapkamerdeur duidt aan, dat mijn moeder naar binnen wilt.
Mijn vader is immers, boodschappen aan het doen.
Ik had geen zin om mee te gaan.
Langzaamaan open ik mijn deur, waarna mijn moeder eng ,kalm begint te praten.
'Je vader. Hij is flauwgevallen in de Albert Heijn.'
Was ik maar meegegaan.
YOU ARE READING
Ik ben niet bang
PoetryHaar ogen glinsteren. Niet van blijdschap en vreugde. Maar, van verdriet en pijn. Even omvat mijn hand, lieflijk haar zachte wang. Mijn hoofd komt dichterbij, en ik laat mijn hoofd tegen de hare aan rusten. 'Je kan het. Jij bent sterk. Jij bent míj...
