"You never know how strong you are, until being strong is the only choiche you have"
Een lief, klein donzig bolletje strijkt neer op een boomstam.
Voorzichtig zet het vogeltje stapjes naar voren en huppelt richting een andere boomstam.
Zo licht als een veertje beweegt het zich voort, alsof het geen zorgen heeft en veilig is.
Maar, niemand is veilig voor de pijn.
Pijn die je niet voelen wilt of wilt tegenkomen.
Alweer huppelt het vogeltje een paar stapjes.
Totdat het gekraak van takken aangeeft dat het zorgeloze moment voorbij is.
Het vogeltje spring verschrikt op en vliegt.
Het vogeltje vliegt weg.
Maar, soms worden zelfs de vogels die het meest vrij zijn, gepakt door de harde realiteit.
Het vogeltje vliegt nu wel zo vrolijk en sierlijk weg.
Maar, de harde realiteit zorgt ervoor, dat het vogeltje word meegevoerd door de wind.
Net alsof het donsbolletje een zwart gat word meegetrokken.
De wind trekt het lichtgewicht mee naar, een grote ,dikke boom.
Een klap zorgt ervoor, dat de rust in het bos word verstoord.
Andere dieren komen nieuwsgierig dichterbij, zich afvragend wat er aan de hand is.
Bloedspetters zijn te zien op de boom.
En helemaal onderaan ligt een pluizig bolletje.
Het vogeltje leeft zijn leven niet verder.
Het vogeltje is dood.
Extra lang hoofdstukje^^
JE LEEST
Ik ben niet bang
PoetryHaar ogen glinsteren. Niet van blijdschap en vreugde. Maar, van verdriet en pijn. Even omvat mijn hand, lieflijk haar zachte wang. Mijn hoofd komt dichterbij, en ik laat mijn hoofd tegen de hare aan rusten. 'Je kan het. Jij bent sterk. Jij bent míj...
