Ik ben niet bang

-Woensdag-

"It gives me a heart attack. Again."

Liggend met mijn hoofd op Jacobs borst, denk ik na.

Hoe moet ik verder?

Hoe zal ik verder kunnen leven?

Ooit zal ik doodgaan.

En Jacob dan?

Moet ik hem achterlaten met een gebroken hart?

Moet ik hem vertellen over mijn gebroken hart?

Ja, hij moet de waarheid weten.

'Jacob?' Vraag ik afwachtend aan hem.

'Ja?' Een nieuwsgierige toon is aan te duiden in zijn stem en hij kijkt op.

'Ik moet je wat vertellen.'

Hij knikt langzaam en kijkt mij dan glimlachend aan, waarna hij mijn haar streelt.

'I-ik was een jaar terug, verliefd. Ik was nog niet ziek, en de jongen waar ik op was, was best wel populair. Hij had nooit iets in mij gezien en plots vertelde hij mij dat hij al een jaar smoorverliefd op mij was. Ik was naïef en geloofde hem, natuurlijk. We hadden het leuk, gezellig en opeens maakte hij het uit. Zijn reden was; 'Ik hoef niks te maken te hebben met een ziek kind.' Ik was dus ziek en had een, harttransplantatie nodig. Hij wou me niet en alles waar ik helemaal gek op was geworden, werd me teveel. Hij brak mijn hart.'

Met een serieus gezicht doorboorde jij mijn ogen en ik schrok van jou grijze kijkers die opeens zo fel waren.

'En dus daarom vertrouwde ik je niet. Jij wou mijn hart vast ook breken net zoals de rest. Net zoals hem. Maar, jij bent anders en accepteert me. En daarom hou ik van je.'

'Wie was het?'

Was jou enige vraag.

En ik beantwoordde hem ook nog.

'Zeke.'