Ik ben niet bang

One Shot

Ik dacht, waarom schrijf ik niet wat one shots? Dat vinden mijn lezers altijd wel leuk, toch?

Geschreven uit ♡Jacob♡

Als Lente niet dood was gegaan:

Verward haal ik een hand door mijn haar, terwijl ik naar de rekensom kijk.

Ik was nooit goed in rekenen geweest.

En vooral niet met kwadraten. Kwadraten en ik gaan niet goed samen. 'Pap? Je zou me helpen, wist je nog? En het enigste wat je doet is naar de som staren, terwijl ik hem zonder jou hulp al heb uitgerekend. Ik had aan mam moeten vragen of ze me wou helpen.' Nonchalant kijkt Olivier mij aan. Ik lach en sta op. 'Nou rekenwonder. Als jij er zoveel van bakt, dan zal ik je wel alleen laten.' Olivier kijkt me even spottend aan, haalt een hand door zijn zwarte haar en dan loop ik zijn kamer uit.

We hebben nooit geweten waar Olivier zijn zwarte haar vandaan kwam, hoewel aan mijn kant van de familie misschien wel heel veel zwartharige waren.

Meteen als ik de kamer van Olivier, mijn 13-jarige zoon, uitloop word ik besprongen door twee meisjes. De tweeling van drie jaar, kijken mij angstig aan en knijpen mijn arm bijna fijn. Zodra ik mijn mond wil open doen, is Loïs mij voor. 'Papa! Veerle gaat ons vermoorden!' Gilt Loïs en ik heb bijna de neiging om mijn handen op mijn oren te leggen. Dana neemt het over van Loïs. 'Ja! Veerle gooide haar borstel naar ons toe!' Ik rol met mijn ogen, en uiteindelijk verschijnt Veerle in beeld. Met haar borstel in haar hand. Ze kijkt de tweeling dreigend aan, voordat ze zich op mij richt. 'Hoi pap.' Snel verdwijnt Veerle, voordat ik iets kan zeggen. Als 16-jarige meisje is Veerle erg opstandig.

Ik zeg tegen de tweeling dat ze weer gerust kunnen gaan spelen. Loïs en Dana rennen snel van mij weg, zodra ik dat zeg en ik lach.

Als ik beneden aankom in de keuken staat ze met haar rug naar mij toe, en ik besluip haar zodat ik haar kan verassen. Maar, natuurlijk gunt het lot mij het weer niet om de mooiste vrouw op de wereld te verassen. 'Jacob, ik weet dat je daar staat. En pas erop, want ik gooi een komkommer naar je hoofd als je in mijn bil knijpt.'

Met grote ogen loop ik achteruit en ik gooi mijn handen in de lucht. 'Ik ben betrapt!' Lachend draait Lente zich om en haar, haar zwiept sierlijk met haar hoofd mee.

Net als ik op het punt sta om, haar te knuffelen word er aan mijn been getrokken. Verbaasd kijk ik naar beneden, totdat ik zie wie er met zijn armen in de lucht en zijn beertje aan mijn been staat te sjorren. Lachend til ik Fabian op en geef hem en Lente een kus.
'Waarom hebben we ook alweer kinderen genomen?' Lach ik naar haar. Lente rolt met haar ogen en gaat verder in de keuken. Trouwens het valt me nu pas op dat ze chocoladetaart maakt.

'Pas op je woorden, echtgenoot van me. Jij hebt bij Veerle haar geboorte, gezegd dat je er tien wou, dus wees blij. We zijn al op de helft.'

Aan de lach van Lente te horen, ben ik blijkbaar spierwit. Want ik vind vijf kinderen toch echt wel genoeg. Ik wil later ook nog van mijn pensioen kunnen genieten. Alhoewel het nog een tijdje duurt omdat ik nog 39 moet worden.

Voorzichtig zet ik Fabian op de grond, woel liefkozend door zijn haar en knijp in Lente haar billen.

Voordat, ik de keuken uitten, voel ik nog een plakje komkommer tegen mijn hoofd aankomen.

Ze meende het.

EN?! ZE HEBBEN FREAKING VIJF KINDEREN. Hoe cute? <3

Okay, latertjes! ^^