Ik ben niet bang

-Vrijdag-

"Trust. It takes years to build, seconds to break and forever to repair"

Ik wil je vertrouwen.

Ik wil je liefhebben.

Ik wil van je houden.

Maar, mijn hart laat het niet toe.

Mijn hoofd laat het niet toe.

Het is net alsof een hand mij vast houdt, en bij elke gedachte die te ver gaat terug trekt.

Ik hou van je.

Ik ga dat waarschijnlijk nooit kunnen zeggen, want dan trekt die verdomde hand mij weer terug.

De realiteit in.

Pijn is het enigste wat ik voel, het enigste wat ik kan voelen.

Waarom heb ik pijn?

Wat heb ik verkeerd gedaan, dat ik dit verdien?

Het leven is zo oneerlijk!

'Wat is je naam?' Vraagt het meisje met de bos krullen aan mij.

Mijn lippen bewegen en spreken woorden uit.

De woorden die ik uitspreek, galmen nog als een fluistering door her ziekenhuis na.

'Lente. Lente is mijn naam. En die van jou?'

'Fay. Fay, het meisje met de vleugels. Ik word, door heel veel mensen zo genoemd. Maar, ze zeggen vooral: "Fay, het meisje dat positief staat in het leven, ookal staat ze op sterven.'

'Op sterven?' Fluister ik zachtjes.

Sterven.

Het raakt me.

Zo hard.

Er is iemand die het slechter dan mij heeft...