"Despite the forcast, live like It's spring"
'Waar zit jij toch met je hoofd Jacob?' Vraagt mijn pleegmoeder bezorgd.
Ik kijk op, mijn ogen staan droevig, mijn mond is gevormd in een lange, dunne streep.
Ik kijk haar aan, ze hapt even naar adem bij het zien van mijn doffe ogen en mijn blik.
Mijn blik is moe, en verdrietig.
'Jacob, ben je ziek liefje?' Bezorgdheid, is alles wat ik hoor in haar stem en wat ik zie in haar ogen.
'Nee.' Zeg ik kortaf.
Mijn pleegmoeder Antoinette is een schatje, echt waar. Maar, nu heb ik geen vraag naar bezorgdheid als ik dat zelf al heb.
Pijn flitst er in haar ogen, voordat ze de volgende vraag stelt.
'Heb je verdriet?'
Verdriet?
Ja.
Ik heb verdriet.
En het vreet me op van binnen.
Het doet zo'n pijn, en dan vraag ik mij af waaraan ik dat heb verdiend.
Waarom heb ik zoveel verdriet over een seizoen?
Over mijn seizoen.
'Ja. Ik heb verdriet. Liefdesverdriet.'
YOU ARE READING
Ik ben niet bang
PoetryHaar ogen glinsteren. Niet van blijdschap en vreugde. Maar, van verdriet en pijn. Even omvat mijn hand, lieflijk haar zachte wang. Mijn hoofd komt dichterbij, en ik laat mijn hoofd tegen de hare aan rusten. 'Je kan het. Jij bent sterk. Jij bent míj...
