"Tears are how our heart speaks, when our lips can not describe how much we've
been hurt"
Twee nachten.
Ik zit hier al twee nachten.
Antoinette heeft mij gisteren geprobeerd hier weg te slepen, omdat het slecht is voor mijn gezondheid.
Ik zit hier al twee nachten liters koffie naar binnen te werken.
Het is ontzettend slecht en als ik weer bijna in een dip val, neem ik nog een kop koffie.
Maar, vandaag heb ik geen koffie meer aangeraakt.
Want ik zit onderuitgezakt op de stoel.
En verwijt mij zelf van dingen.
Want, het is de waarheid.
Het is mijn schuld.
Zonder mij was Lente hier nu.
Maar, dat is ze niet.
Mijn ogen schieten vol.
Meteen wrijf ik in mijn ogen en veeg mijn natte handen af aan mijn broek.
Maar, één traan ontsnapt en glijdt zorgvuldig over mijn wang.
En die ene traan, is mij.
En het glijdt zijn ondergang tegemoet.