4
August 18
Dear Diary,
Will you remember? For me? Just that I loved once just once really in my whole life? Can you remember that I loved you? That makes my life worth something. His voice faded…
Waaaaah I read the vampire diaries the return: midnight and I couldn’t stop crying.
Huwaaaaah… why does Damon Salvatore died? Ang paborito kong character…waaaah! Huhu..
After all he did for his love..for Elena. Kamatayan lang ang kahahantungan nya. Ansakit sakit naman. Namamaga na siguro yung mata ko kaiiyak sa namatay na character. Kainis naman. Ang bigat bigat tuloy ng nararamdaman ko ngayon. Lagi na lang yung mga rival nawawala sa eksena para lang magka happy ending yung mga bida. Haaaaaaay. Badtrip lang.
---Ranah----
Ibinaba ko sa tabi ng bench yung diary na sinusulatan ko. Multi-tasking ako diba? Habang nag-babasa ako sinusulat ko yung side comment ko. Weird..eh wala din naman kasi akong mapaglabasan ng nararamdaman ko tungkol sa mga binabasa ko. Siguradong ookarayin lang ako nung tatlo pag nagdrama ako dahil lang sa binabasa ko. Sinimulan ko na ulit ang pagbabasa habang tumutulo yung luha ko.
TT_TT
I can cry here freely since Im in this desolated school garden. Ewan ko kung bakit bihira ang tumatambay dito na mga students. Siguro kasi tanaw na tanaw mula sa principal’s office at school faculty ang garden. Tamang tama dahil nag-iisa ako sa lugar na ito.
Nagpatuloy ako sa pagbabasa hanggang sa hindi ko na kinakaya ang mga eksena. Humahagulgol na rin ako sa sobrang bigat ng mga eksena. Naibato ko yung binabasa kong libro at ……..
*PUK*
“Aray!” napatingin ako sa taong dumadaan sa harapan ko at kamalas malasang tinamaan sa ulo ng lumilipad kong libro. Tumayo ako at tumakbo palapit sakanya para humingi ng sorry.
O_O
I was stood frozen as I saw the man I hit. Can I just vanished from where I stood? He looked at me and surprised registered on his face. He picked up the book I threw. I swear I think my heart stopped beating and I couldn’t breath for a second as he stared at me.
“Sorry” Kinakabahan kong sabi
“Is this yours?” tanong nya habang inaabot sakin yung libro. I took it as my hand shook.
“Uhm S..sorry talaga ha. Hindi ko napansin na may du..madaan. pasensya na talaga” sabi ko habang nakayuko ang ulo.
“Ah..haha akala ko may kaaway na ako bigla bigla na lang may lumilipad na libro sa ulo ko.haha” tumatawa sya at nakaramdam ako ng pagkapahiya. Tumulo na naman yung luha ko. Kanina pa nga pala ako iyak ng iyak siguro muka na akong tanga dito. Tapos sya pa nakakakita. Haaaaay.
T_T
“Hey, are you crying? Sorry. Halika maupo muna tayo dun sa bench” inalalayan nya ako para makaupo kami. Ang bait ny super. Nag sosorry sya kahit ako may kasalanan.
“Sorry…sorry talaga” patuloy ako sa pag hingi ng sorry.
“Wag mo na isipin yun. Wala namang bukol oh” hinawakan pa nya ung ulo nya para ipakita sakin.
“By the way Im Matthew Sandoval from class A. just call me Matt” inilahad nya yung kamay nya sakin. Nahihiya ko namang inabot yun.
“Alam ko” bulong ko.
“Huh? Magkakilala tayo?” tanong niya.
“Ah..ano..kasi..eh diba sikat ka..kasi varsity ka?” eeeeh nakakahiya baka mapaghalataaan na may gusto ako sakanya.
“Hmm? Hindi naman ako sikat. So anyway ano palang name mo?”
“AH..A..ako? Neiranah Mendez Class 4C”
“Neiranah? Hmm? What a beautiful name.! May cute pala akong batchmate bakit di ko agad napansin.”
>///<
Uwaaaah. Sinabihan niya akong cute. Kinikilig ako pinagpapawisan tuloy yung kamay ko. Ooops speaking of kamay hindi pa nya binibitawan yung kamay ko. Nakakahiya siguro pawisan na yung palad ko. Pasimple kong hinigit yung kamay ko. Waaaah kinikilig talaga ako. Kausap ko ngaun ang Ultimate crush ko..yipeee! ang bait bait nya pa.
“So why did you cry?” tanong nya.
Napatungo na lang ako. Ang babaw lang naman ng dahilan kung bakit ako umiiyak at dahil lang yun dun sa binabasa ko. Siguro pag sinabi ko pagtatawanan nya ako. Nakakahiya lang. isipin nya ang weird ko.
“May kaaway ka ba? Dahil sa boyfriend mo?”
“W…wala akong boyfriend!” mabilis kong sagot.
Siete lang bakit ang defensive ko. Eh ano naman kung isipin nyang may boyfriend ako as if namang mapapansin nya ako.
“Talaga nakakapag taka naman” narinig kong bulong nya.
“Eh bakit ka ba talaga umiyak? Personal ba kaya ayaw mong sabihin?”
“Huh? Ah…eh ano…hindi naman..ano kasi….” Kinakabahan ako. Ano ba ang dapat kong sabihin. Nakakakilig na parang concern sya sakin o bka naman may pagkatsismoso lang talaga toh. Pero imposible.
“Alam mo mas makakagaan ng loob mo kung may napaglalabasan ka ng saloobin mo. Even if we’re not that close I just hope I can help even just listening. Wala namang mawawala sayo kung ilalabas mo yung sama ng loob mo sa taong di mo kilala”
Natouch naman talaga ako sa sinabi niya. Sobrang bait nya talaga kahit ngayon pa lang nya ako nakilala may malasakit na agad sya. Wala naman akong dahilan para magsinungaling sakanya. Ang bait pa ng approach nya.
“Im more than willing to listen!” he smiled that almost left me breathless.
*DUGUDUG DUGUDUG DUGUDUG*
Iniiwas ko tuloy yung tingin ko sakanya bigla kasi akong kinabahan. I fixed my eyes on the ground, I extended my feet and played with my fingers.
“Ano kasi..Nakakahiya lang..baka tawanan mo lang ako”
“Bakit naman? Nadapa ka ba? Okay lang yan. Friends na tayo diba?”
Friends? Kami? Magkaibigan na talaga kami? EEEEEhhhhh saya saya ko naman.
“Hindi ka tatawa?” panigurado ko
“Promise” itinaas pa nya yung kamay nya para mamanata
Huminga ako ng malalim bago nagsalita.
“Ano kasi..Nagbabasa ako ng libro. Hilig ko kasi yon. Tapos bigla namang namatay yung favorite character ko kahit rival lang sya naiyak pa rin ako.”
Tiningnan ko sya. Seryoso ang expression nya at tumahimik sya saglit..maya.maya
“HAHAHA! HAHAHA! AHA..AHAhaha..ahaha” he bursted into laughter.
XDDD
Sabi nya hindi daw sya tatawa kabadtrip naman. Ano pa nga ba aasahan ko eh ang lame lame ng dahilan ng pag iyak ko. Badtrip lang. napahiya lang ako sa harap nya.
“Sorry..hi..hindi ko napigilan” sabi nya habang hawak pa rin ang tyan nya at pinupunasan ang luha dahil sa kakatawa.
“You promise you will not laugh” I pouted =3=
“Im sorry hindi naman ikaw ang pinagtatawanan ko” dahil sa sinabi nya napalingon ako sakanya and our eyes met. He was staring at me intently. Para akong ice cream na natutunaw sa init.
“ I just remembered someone in you” he continued
His expression is serious. He looks more gorgeous wearing that expression.
“Sino?” hindi ko na napigilang itanong.
Bigla syang ngumiti and I could feel my heartbeat again.
*DUG DUG DUG*
“My…My sister” he looked up in the sky as if he can see the one he was talking about, then returned his eyes on me.
“Alam mo ba? She’s like you, she loves reading books too. Halos maging library na nga yung kwarto nya sa daming libro. And one time I saw her crying. Biglaan tapos nagwawala pa sya, binabato nya yung mga libro nya, malaman laman ko kaya pala sya umiiyak kasi namatay yung pet nung bidang character sa binabasa nya. Nakipagtalo pa sya sakin nun. Very childish pero natutuwa rin ako at the same time dahil marunong syang magpahalaga kahit sa isang simpleng katauhan lang sa kwento. Haha. Siguro magkakasundo kayo kung nandito sya. Napakaemotional din kasi nun.” Masaya nyang pagkukwento.
”Where is she?” inosente kong tanong.
“She’s gone”
“Gone where?”
“I mean she’s gone forever. She died a year ago” malungkot nyang sabi. I felt something stabbed my chest.
“Im sorry I asked” I apologize then he looked up to me again and gave a half smile.
“ It’s fine. Hindi mo naman alam..hehe”
*DUGUDUG DUGUDUG DUGUDUG*
Ano ba toh magkakasakit na yata ako sa puso. Titigan lang siya. Haaaaay. Isa pa ang gaan ng loob ko habang kausap sya. Nakapag-open up din sya sakin. This is one thing I never knew about him. I feel like somehow Im connected to him. Siguro isisikreto ko na lang muna kina Airis ang tungkol sa napakagandang pangyayari ngayon.
“Ooops! Malapit na pala magtime. Neiranah oh can I just call you Neira?”
“Sure!”
“I’ll see you around Bye..” paalam nya habang dinampot nya ng mga notebooks nya na pinatong nya sa tabi ng bench at kumaway palayo. Tiningnan ko sya habang palayo. Lumingon ulit sya.
“By the way don’t cry youre more beautiful when you smile” sigaw nya at tumakbo na palayo.
I was stunned and my face flushed. Totoo ba talagang sinabi nya yon? Waaaaah….Kinikilig ako, more over ang gwapo nya. Weeeeeeh
Dinampot ko na yung libro ko at pabalik na ng classroom ng makabangga ko na naman si hate-that-guy….
“Oh! Neira sabay na tayo!”
“Wag mo nga ako matawag-tawag na Neira” hmmmft si Matt lang ang pwede nagbigay sakin ng nickname at may karapatang tawagin akong Neira. Eeeeeh. Pakiramdam ko nag-iinit na naman yung mukha ko pag naaalala ko sya.
“Waaaah. Haha para kang kamatis. Namumula ka oh! Siguro nag-iisip ka ng mahahalay na bagay noh? Wahaha” pang aasar nya
-_-+
“Diba Korean ka?” mahinahon kong tanong.
“Oo half bakit?” matino nyang sagot.
“Eh di marunong kang magkorean?” tanong ko ulit
“Oo”
“Talaga? Translate mo nga sa Korean yung lamok”
“Lamok? Mogi yun”
“Ah Mogi?” ulit ko
“Oo”
“Alam mo nagtataka ako kung bakit English name pangalan mo”
“Eh dito ako sa Pilipinas lumaki eh” sagot nya
“Alam mo dapat mogi na lang pangalan mo?”
“mogi? Bakit naman?” nagtataka nyang tanong.
“Kasi para kang lamok ang sarap mong patayin!” sabay hampas ko sakanya ng dala kong libro
“Aray! Aray! Tama na aray!” panay din ang pigil nya sakin pero patuloy pa rin ako sa paghampas sakanya.
“Uy! Ang lovers, ang sweet..” narinig kong sabi nung dumadaan naming mga classmate.
“Kayo na noh? Nagdadate na kayo?” tanong ni Ryan na may halong pang aasar.
“Yuck! Date!? Wala akong balak makipagdate sa isang MOGI na gaya nyan”
“Mogi? Anong mogi?” tanong ni Ivan na classmate rin naming.
“Mogi meaning ldsgdkgk------“ biglang tinakpan ni Renz ang bibig ko.
“Ah Mogi ibig nyang sabihin Pogi may pagka ngongo kasi itong si Neira”
“ah..hahaha” sabay sabay silang nagtawanan.
“oh sya sige uuna na kami sa classroom” paalam nina Ryan.
Hindi pa rin binibitawan ni Mogi ang bibig ko kaya naman tinadyakan ko ang paa nya dahilan para bitawan nya ako.
“Aray! Napakabayolente mo!” sabay hawak sa paa.
“Bakit mo tinakpan bibig ko?”
“Sus, pag kumalat ang mogi bilang pet name ko lagot ka sakin” pagbabanta nya
As if naman may magagawa sya. Tinakbuhan ko na sya dahil baka malate pa ako sa klase.
Pagbalik ko sa classroom naupo na agad ako sa upuan ko. Good vibes na good vibes talaga ako ngayon. Haaaaay super inspired ako dahil kay Matt. Weeeeeh. Close na kami after more than 3 years kinausap na nya ako at friends na daw kami. Yehey
Natapos ang klase na hindi nawawala ang ngiti sa labi ko. Napapatingin tuloy sakin si Mogi. Oh I decided to call that guy mogi since para naman talaga syang lamok. Nakakabwisit.
After class hindi muna agad ako umuwi at nagbasa pa ng libro. Sobrang hook na hook ako sa pagbabasa.
Waaaah mabubuhay ulit si Damon my love I should write this on my diary. Hinalungkat ko sa bag ko yung diary ko but no diary found. Waaaaah!
Halos itaktak ko na sa may library yung bag ko mahanap lang yung diary ko pero wala talaga. Asan na yun?
Bigla kong naalala sa may school garden. I was reading there earlier at dala ko yung diary ko. Tumakbo agad ako papunta sa may garden at hinanap yung diary. Waaaaah. Wala talaga. Nandito lang yun kanina. Pano kung may nakapulot? Argh.!
Isipin ko pa lang na may nagbabasa ng diary ko gusto ko na pumatay. Those are my private thoughts it should be kept on my grave. What should I do? May mga entry pa naman ako dun tungkol sa may kalandian ko kay Matt. Kyaaaah. Nakakahiya!
I sat on the bench in dismay then I remembered something that almost horrified me.
“No, no…that’s impossible. It cant be. But what if…?”
He was bringing notes earlier what if he accidentally picked mine? That notebook doesn’t look like a girl’s diary.
Paano kung nasa kanya nga yun? What if binabasa na nya? How should I get it back? Horror, panic and embarrassment rushed through me. Wala na akong mukhang maihaharap kay Matt kung nasa kanya nga yung diary ko. I just hope what I thought isn’t real.
I tried to search for Matt but unfortunately he is nowhere to be seen. I decided to go home already.
Hindi parin ako mapakali habang nasa bahay ako. Hindi ko nga magawang makapag basa kasi naiisip ko pa rin ang diary ko. Gagawa na lang ako ng paraan bukas para mahanap yung diary ko. Baka kumalat pa sa buong school ang kalandian ko kay Matt. Waaaah. Nakakahiya yun. Hindi ko yata yun kakayanin.