The Princess In Disguise (Under Editing)

Chapter 49: Vague Truth

A day passed since I discovered that Ace is an assassin. Pero hanggang ngayon hindi ko alam kung paano ako magre-react kapag nandyan siya. Maybe I'm too shocked and a little bit afraid? Natatakot kasi ako sa ideyang isa siyang assassin, na marami na siyang napatay. Kaya hanggang ngayon, pilit ko pa rin siyang iniiwasan kahit na nasa iisang bahay lang kami.

Napabalikwas ako nang bangon nang may kumatok sa pinto ng kwarto ko.

"Sandali lang!" Pagpapaalam ko sa tao sa kabilang banda nito. I slowly walked towards the door, only to see an unexpected person carrying a tray with foods for lunch.

"Hey," mahinang bati ni Ace sa akin. "I brought you lunch and we need to tal—"

"I'm sorry, I can't," I immediately replied and closed the door.

Napasandal ako sa pintuan habang pinapakalma ang sarili ko.

He's still the same, still Ace.
He's still the same, still Ace.
He's still the same, he's Ace!

Paulit-ulit na bulong ko sa sarili ko. Right, he's still Ace. Ano bang dapat na ikatakot ko?

Wait—am I too hard on him? Nasasaktan ko na ba siya? If I were on his situation right now, siguro ay masasaktan ako kung ganito ang gagawin sa akin.

He tried to talk to me yesterday, pero iniwasan ko siya, hanggang ngayon. Then, he brought me lunch but I slammed the door right before his face. Hindi na tama ang ginagawa ko. Kailangan ko na siyang harapin.

Huminga ako nang malalim bago pihitin ang door knob. Hindi na ako nagulat nang makita ko siya na nakatayo pa rin sa harap ng pinto.

"Sorry." I tried to smile. "What are you saying again?"

Napayuko siya. "Is it okay if we talk?"

Tumango ako. "Sure. Pero 'wag dito, maybe sa garden?"

Agad siyang napa-angat ng tingin. I gave him a genuine smile para iparating sa kanya na I mean what just I said.

"But how about the lunch that I made?" Tanong niya.

Dumako ang tingin ko sa lamesa sa loob ng kwarto ko. "Let me put this there. Kakainin ko mamaya. Thank you."

Kinuha ko ang tray na dala niya at inilapag ito sa lamesa ko. Pagkatapos ay tahimik kaming lumabas ng bahay.

"I want to explain," agad na sabi niya nang maka-upo kami sa isa sa mga benches.

I looked at the red flower beside our seat. "Okay. Basta siguraduhin mo lang na sasabihin mo sa akin kung may gagawin kang something ha, like you know, an assassin thing." Mahirap na baka may balak siyang masama sa akin at hindi ko alam kasi 'diba, tahimik gumalaw ang mga assassi—

My eyes widened as I heard him tsked, then realized what I just said. Agad akong tumingin sa kanya.

"I'm sorry, I didn't mean to."

Napatampal na lang ako sa noo habang pinapagalitan ang sarili ko. Pero maya-maya ay narinig ko na rin si Ace na nagsalita.

"I understand your action towards me. Sorry if hindi ko sinabi agad sa'yo. Balak ko sanang itago na lang sa'yo ang trabaho ko..." Pinutol niya ang sasabihin niya.

I don't know what to think and say. Should I say that it's okay even if it's not? Or should I say that I understand him? Argh!

Tiningnan niya ako nang diretso sa mata  dahilan para hindi ko maputol ang eye contact namin sa isa't isa. Now, his eyes is full of emotion.

"Hindi ko naman alam na malalaman mo agad. Wala akong choice kung hindi ang iligtas kayo dahil baka mapahamak kayo. Pero I'm still the same Ace that you knew. Wala namang nagbago. Iba na ba ang tingin mo sa akin?"