Lorelei (herschrijven)

18) Lorelei

Machteld die in het water terecht gekomen was spartelde voor haar leven, maar voelde ook het gewicht dan rond haar benen hing.

Ze raakte vermoeid en adem had ze al even niet meer. Ze vocht tegen de bewusteloosheid, maar voelde hoe ze niet langer kon.

Ze had nooit geweten dat de Rijn zo diep kon zijn.

Rondom haar begon het water te borrelen. Alsof het water haar omhoog probeerde te houden.

Machteld dacht even dat ze een stem hoorde. Maar ze zweefde ook tussen waak en bewusteloos.

"Lorelei!"
Het was een woord dat Machteld nog nooit gehoord had en ook de sensatie die het water gaf was helemaal anders. Een rlling liep over haar rug.

Vanuit een waas voelde Machteld iets voorbij zoeven.

"Redt haar" klonk er kalm en bevelend.

Voor Machteld het zelf goed en wel door had, en zonder dat ze besefte dat het echt was, voelde ze twee armen rondom haar slaan.

Zonder moeite trokken deze Machteld naar de oever.

Lorelei was geen mens. Ze had ook niet dezelfde eigenschappen als mens. Hoewel ze zeer sterk is, kan ze Machteld alleen maar helpen door haar fysieke vorm aan te nemen.

Maar weldra stapte Lorelei de oever op met Machteld in haar armen. Haar rokken dropen van het Rijnwater. Haar henin had los gelaten en dreef waarschijnlijk nog ergens in het water.

Voorzichtig legde Lorelei de voor haar onbekende vrouw op het gras.

De haren van Machteld waren elegant gevlochten. Voorzichtig ging Lorelei er met haar vingers langs. Haar eigen haar was altijd los.

Voorzichtig en vooral uit nieuwsgierigheid wreef ze zachtjes met de rug van haar hand langs de wang van Machteld.

Daarna legde ze haar de hand op. Daarop begon Machteld te proesten en om zich heen te slaan. Ze opende haar ogen voor de wereld en zonk daarna terug de grond op. Zodra de shock over was en ze wist dat ze terug de aarde onder haar voeten had draaide ze haar hoofd.

"Arent!" schreeuwde ze, "Arent ben jij het!"

Lorelei antwoordde niet. Ze durfde ook niet. En ze had zich zo verbaasd over de ogen van de vrouw die ze net gered had. Heel licht, alsof ze nooit de zon hadden gezien. Maar wel heel onschuldig. Lorelei had geen idee van het concept blindheid.

En voorzichtig bleef ze vanop een afstandje zitten en kijken.

"Wie is hier!" schreeuwde ze.
Lorelei probeerde uit te vissen hoe die vrouw haar schijnbaar niet kon zien, maar wel wist dat ze er was.

"Machteld!" klonk er plots een mannenstem.

Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze helemaal vergeten was dat ze haar fysieke en dus zichtbare vorm nog aangenomen had.

Arent knielde naast Machteld neer.
"Godzijdank" riep hij uit. Hij beefde helemaal.

Maar zo even ervoor lag Machteld nog in het water. En zo even daarna lag ze op de oever en had er een vrouw naast haar gezeten.

En nu was ze verdwenen.

Arent bleef rondkijken. Een van de soldaten zag lijkbleek.
"Het was een heks" zei hij met bevende stem. Zijn hele lijf beefde.

"Net zat ze hier. En plots was ze weg. Gewoon. Zomaar. Met het knipperen van de ogen. In Godsnaam zeg dat ik niet de enige was die het gezien heeft."

De andere soldaat knikte ook. Arent wou het niet onmiddellijk toegeven, maar ook hij had vluchtig een vrouw zien zitten. En net zoals de visser zei leek ze naakt te zijn. Maar hij had vooral oog gehad voor Machteld.

"Oh God Machteld ik vreesde dat ik te laat was."

Machteld sloeg haar armen om Arent en huilde van de schrik.

"Ik lag in het water" zei ze met schokkende stem, zelfs wat hees van het schreeuwen, "en plots leek het water te leven! Ik kon niet zien waar het licht was. Ik dacht dat ik verloren was. Het water hield me tegen. Ik zonk niet niet langer. En even leek ik een stem te horen. En daarna... ik voelde twee armen. Ik dacht dat jij het was! Maar de stem zei iets anders. Ik werd wakker op de oever. En ik dacht echt dat jij er al zou zijn. Maar ik kreeg geen antwoord."

Arent deed zijn mantel af en sloeg die om Machteld heen. "We gaan direct terug. Geen omleidingen meer. Jij moet snel warm worden."

Hij hielp Machteld om op zijn paard te gaan zitten. Hijzelf ging achter haar zitten. Geen risico's meer.

In volle galop werd de sprint naar huis ingezet. Machteld zei geen woord en beefde alleen maar van de koude en de schrik.

Maar toch greep ze plots de pols van Arent vast.

"Lorelei" zei ze.
"Wat?"
"Dat was wat de stem zei! De Rijnheks heet Lorelei en de rivier leeft!"