Lorelei (herschrijven)

36) een nacht voor verandering

Lorelei stond op de oevers van de Rijn. De nacht was gevallen. Het was een maanloze nacht en op de koop toe was er bewolking.

Wodan was hier geweest. Ze had het gevoeld. Maar als Wodan hier is dan buigen de bovennatuurlijken het hoofd en laten ze hem begaan. En niemand die het durft zich te moeien.

Zo dus ook Lorelei, die het niet gedurfd had in de buurt te zijn.

Langs haar heen dreef een boot. De schippers hadden de wijsheid gehad aan te leggen voor de nacht. De stroming liet het schip heen en weer wiegen.

Lorelei keek naar hun. Er brandde een vuurtje op dek in een metalen schaal en er zaten mensen rond.

Geen van die mensen konden haar zien. Haar haren wapperden nochtans in de wind.

Zachtjes neuriënd klom ze in de eik. Geen een van haar zussen zong nog. Ze verveelde zich. De laatste dagen was het zo stil geweest aan de Rijn. Die mensen waren niet meer terug geweest. Dus had ze zich verstopt in het water waar ze rustte.

Ze ging op haar rug liggen en keek naar de steeds kaler wordende kruin van de eik. Door de takken heen zag ze de wolken. Met was geluk kon ze met zingen de sterren aanmoedigen door het wolken dek te breken.

Maar ze had nog geen drie noten uitgebracht of er klonk geschreeuw op de boot.

"De heks!"
"De heks!"

Lorelei schrok op en keek naar de boot. Aan de boeg stonden mensen haar richting uit te kijken. Twee hadden fakkels aangestoken.

"Mannen! Niemand verlaat het schip! Niemand raakt dat anker aan!"

Lorelei keek naar de boot met verschrikte blik. Waarom waren ze zo boos?

Het leek haar in ieder geval beter om toch maar ergens anders te gaan slapen. Ze klom weer uit de boom. Die mensen aan de Rijn hadden haar schrik aangejaagd. Telkens er geluid klonk dacht ze dat het die twee waren, die klaar stonden voor haar.

Ze besloot het water in te gaan. Zodra haar voet het water oppervlak bereikte versmolt haar essentie zich met de Rijn. Het laadde haar op. Het deed haar voelen dat ze niet alleen was. Maar toch had ze een naar voorgevoel.