Lorelei (herschrijven)

17) terug naar het hof

Op de terugweg waren de ogen niet meer gericht op de bosjes, maar op het water.

Het verhaal zat een beetje dwars. Een heks? In water? Dat alleen al klonk onwaarschijnlijk. En eentje die niet altijd gezind is op de dood. Ook al bizar.

Op de andere oever was het landschap minder vlak en al snel werden de eerste meters in de hoogte gemaakt.

Gelukkig was het paard van Machteld aan dat van hem gebonden zodat hij zeker wist dat ze volgde. En hij was ook blij dat de twee soldaten achter haar aan konden rijden.

Maar hij maakte zich vooral ongerust over de gladheid van het gras en de bladeren die op de rotsen lagen.

De grote rots zouden ze niet beklimmen. Maar hoe dan ook moesten ze eromheen om de rivier terug over te kunnen steken.

Het uitzicht was adembenemend. Arent zonk in gedachten en droomde over de Rijn. Hoe lang moet die het leven hier niet bepaald hebben. Hoe lang leven de mensen al niet door zijn rijkdom? Zou de Rijn ouder zijn dan God? Zou de Rijn zelf misschien God zijn?

Erover denken voelde zelfs niet aan als heiligschennis. Het leek bijna... juist zelfs.

Maar gedachte dromen worden altijd doorbroken. En dat was bij hem door het touw dat aan zijn zadelknop gebonden was. Die kwam ineens strak te staan.

Machteld's paard hinnikte hevig. In afgunst zag Arent hoe het paard steigerde en Machteld alle moeite van de wereld had om in het zadel te blijven.

De soldaten probeerden het paard te kalmeren en de andere probeerde om Machteld beet te krijgen, zodat ze van het paard af zou kunnen stappen.

Maar hun pogingen waren vruchteloos.

Het paard steigerde opnieuw en tot ieders afgunst viel Machteld uit het zadel. Door haar zijwaarts zadel gleed ze als vanzelf naar beneden, niet beseffende dat het pad niet eens meter breed was.

Machteld had geen idee wat er gebeurde of wat ze zelf kon doen en nog voor ze goed en wel de grond onder haar gevoeld had voelde ze kort daarna niets meer.

Enkele honderdsten van een seconde, ook al leek het veel langer, duurde het voor ze het wateroppervlak doorbrak. Haar val was slechts drie meter lager door het water gebroken.

Maar ook zij kon niet zwemmen. En ze had zware rokken aan die al helemaal niet bedoeld zijn om mee te zwemmen.

Ze spartelde in het rond en probeerde vruchteloos om zich boven water te houden. Maar waar het wateroppervlak was wist ze niet.

"Rechtsomkeer!" schreeuwde Arent "we moeten ze helpen!"

De drie maakten dat ze de rots af gingen, maar de ondergrond was glad en ze konden niet riskeren dat zij zelf ook een ongeluk zouden krijgen.

Machteld was beneden nog te zien terwijl ze spartelde, maar algauw ging het pad het bos in en was ze niet meer te zien.

"Sneller!" schreeuwde Arent naar zijn paard. Het duurde allemaal zo lang.
En hij besefte ook dat Machteld kansloos was met haar lange rokken aan.

Even vreesde hij al het ergste, dat ze te laat zouden zijn. Of dat ze haar niet meer zouden vinden. Of wat anders.

Waarom had haar paard ook zo een manie voor schijnbaar een onbekende reden? Waarom?

Arent bad tot alle goden mogelijk dat hij niet te laat zou zijn.