Lorelei (herschrijven)

44) Lorelei van het Rijnland

Gijsbert verwachtte een goed excuus toen Arent terugkeerde, Machteld verwachtte een heel goede uitleg naar wat hem bezield had.

"Ik heb een jonkvrouw leren kennen die ik jullie graag wil voorstellen" zo was hij aan het avondmaal begonnen. Machteld had zich verslikt in haar wijn, maar kon het redelijk goed verbergen.

Gijsbert was vooral verbaasd. Zijn gedrag was in ieder geval verklaarbaar nu.
"Ik had het moeten doorhebben" lachte Gijsbert voor hij een slok wijn nam. Hij schudde verrast zijn hoofd.

Machteld zei niets en hield haar hoofd naar de zaal gericht. De honden deden zich te goed aan het kippenbotje dat Gijsbert net over de tafel gegooid had.

"Wie is ze?" vroeg Gijsbert.
"Lorelei van het Rijnland."
"Ik ken ze niet. Is ze van de hertogen in de omgeving? Als ze van het Rijnland komt ken ik ze toch niet."

Maar voor Arent kon antwoorden was Machteld opgestaan. Gijsbert keek verbaasd haar richting uit.
"Machteld wat...?"
Ze stak haar hand uit richting de zaal.
"Ik ben klaar. Ik wil nu naar mijn kamer."

Een bediende, ze wist niet eens wie, nam haar hand vast en begeleide haar van achter de tafel uit. Ze was als kind meermaals gevallen over de ellenlange tafelkleden en de honden die eronder door lopen.

Zonder een verder woord te zeggen vertrok ze.

"Machteld?" vroeg Gijsbert nog eens, maar die stak een vinger op dat ze het niet wilde horen.

Gijsbert zakte zuchtend onderuit in zijn stoel.
"Dat was onverwacht" zei hij.

Arent ging verder alsof het vertrek van Machteld niets belangrijk was geweest.

"Overmorgen komt ze langs. Ze is wel verlegen, dus ze zal misschien niet op al je vragen antwoorden."

"Waar heb je haar leren kennen?"
"Bij de onderzoeken op schipbreuk op de Rijn."
Dat was niet eens een halve leugen.

"Hadden zij ook zo'n last van de schipbreuken? Ik had het kunnen denken. Gelukkig is het nu al een paar weken rustig."

Gijsbert schonk een glas wijn in.
"Wel Arent. Dan zullen we een toost uitbrengen op haar bezoek. Ik ben eerlijk gezegd benieuwd. Ik dacht dat ik alle heren en hun families van het Rijnland wel kende. Maar niet dus. Lorelei... speciale naam."

Later op de avond had Arent bij Machteld op de deur geklopt. Ze werd door de voedster binnengelaten.

"Machteld?" vroeg Arent.
"Wat?" snauwde ze "ben je helemaal door de duivel bezeten?"

De voedster vertrok wijselijk.
Machteld zette haar beker wijn neer.
"Hoe kon je?"

"Lorelei is niet iemand die je zo maar even versierd en mee naar huis brengt!" ging haar tirade verder.

"Heb je niet begrepen dat ze boven ons staat en dat je met machten aan het rommelen bent die boven je hoofd gaan?" Ze hield absoluut niet terug.

"Jij bent even schuldig! Jij kent ook het verhaal van de Nevelingen!"
"Ik ken enkel het verhaal! Het verhaal is mij verteld. Je kent het dank zij mij! En ik ben niet degene die van plan is om met haar in bed te kruipen!"

Machteld toonde zich op dat moment zeer katholiek, niet wetende dat ze de "eerste geslachtsgemeenschap pas na het huwelijk" regel al staalhard gebroken hadden. Laat staan dat Lorelei katholieke regels zou volgen.

"Wees niet zo in ontkenning" beet ze hem toe "stop ermee nu het nog kan."

"Nee. Overmorgen komt ze. En ze heeft toegezegd."
"Dan draag je alle gevolgen alleen!"

Ze draaide zich weg.
"Je kan je niet inbeelden hoe teleurgesteld ik in je ben" zei ze. Haar stem brak.

"Wat Lorelei is, heb jij geen macht over. Je hebt het zelf gehoord. Alles van het Nevelingen verhaal is echt gebeurd. Wie weet wat ze met jou zullen doen als ze erachter komen wat jij aan het doen bent."

Even voelde Arent iets knagen, maar het gezang van Lorelei begon in zijn hoofd te echoën.

"Ik wil dat je vertrekt" zei Machteld met opwellende tranen in haar ogen "ik wil je vanavond niet meer zien."