Lorelei (herschrijven)

49) als hij wakker was geweest

Gijsbert zat verslagen achter zijn bureau. Tranen stroomden over zijn wangen. Waarom moest dit allemaal?
Waarom zat zoveel hem tegen?

Arent ondertussen liep wankelend door de gangen. Zijn hoofd stond op ontploffen terwijl de zang van Lorelei in zijn hoofd bleef echoën.

Op de trap gleed hij bijna uit toen zijn hiel net ver genoeg op de tree stond om te blijven staan.

Hij strompelde terug naar de stallen.
"Een paard" brulde hij terwijl hij nog maar halverwege de binnenplaats was.

De stalknecht kwam naar hem toe gelopen.
"Een paard!"
"Dat van u is moe heer door het rijden de hele dag."
"Geef me dan een ander!"
De jongen deinsde achteruit. De stalmeester en de hoefsmid waren op het geroep naar buiten gekomen en keken verbaasd naar de van woede bezeten Arent.

De jongen snelde naar zijn meester toe.
"Hij heeft *snuif* een paard nodig *snuif*" probeerde de jongen zijn tranen in te houden. Met een vernietigende blik liep de stalmeester de stal in om een paard te nemen.

De smid bleef met gekruiste armen staan terwijl Arent dichterbij kwam. Met norse blik keek die naar zijn heer. Die bliksemende ogen deden Arent tenminste wat bedaren.

Hij nam het eindelijk gezadelde paard aan. Sprong er behendig op en raasde ervandoor.

"Alsof hij gek geworden is" zei de smid terwijl hij troostend zijn hand op de schouder van de stalknecht legde.

Arent reed zo snel hij kon naar de Rijn. Hij zag regelmatig gekleurde vlekken voor zijn ogen zwermen.

Hij voelde hoe zijn hoofd zwaar werd en af en toe te zwaar om rechtop te houden.

Hij liet zijn paard de oever van de Rijn af stormen. Tot hij op een bepaald moment niet verder kon. Hij haalde zijn voeten uit de stijgbeugel zodat hij niet meegesleurd zou worden als hij viel.

Terwijl hij de heuvel opreed vielen zijn ogen dicht. "Lorelei" fluisterde hij. Hij viel van zijn paard. Door de klap werd hij even terug wakker. Maar toen hij rechtop wou komen brokkelde de rand van het pad af onder zijn laars.

Hij viel naar beneden en haalde zijn vingers en gezicht open aan de rotsen en de begroeiing aan de helling van de heuvel. Daarna viel hij in het koude water.

Dat bruiste om hem heen.
"Lorelei" zei hij onder water terwijl hij daarmee zijn laatste beetje lucht uitademde. Hij bereikte de oppervlakte, maar was te zwak om te zwemmen. De stroming om hem heen was te sterk.

Hij sloeg met zijn armen in het rond. Af en toe kwam zijn gezicht boven water, maar een opstekende steen en zijn hoofd raakten elkaar onvermijdelijk.

Buiten westen dreef Arent verder.
De hand van Lorelei greep de zijne en sterker dan dat iedereen haar voor zou houden zwom ze naar de kant terwijl ze Arent meetrok.

Ze kroop op de oever en trok hem erop.

Lorelei boog over hem heen maar toen ze hem de hand wou opleggen twijfelde ze. De woorden van Machteld stonden scherp in haar geheugen gegrift. Ze trok haar hand terug. Voorzichtig kantelde ze het hoofd van Arent om te kijken of hij gewond was. Hij had een snee in zijn hoofd, maar het viel beter mee dan ze gedacht had.

Zijn vingernagels waren kapot en hij had sneeën op zijn handen. De bramen hadden zijn gezicht opengehaald.

Verslagen bleef ze naast hem zitten. Ze keek in het rond. Naar de Rijn. Naar het paard dat steigerde naar zijn bereider op de heuvel. Naar Arent.

Ze leunde naar voor en gaf hem voorzichtig een kus op zijn voorhoofd. Daarna verdween ze langzaam.