Lorelei (herschrijven)

11) het leven van Lorelei

Lorelei was niet bepaald zoals de andere nimfen. In zekere zinnen toch.

Eerst en vooral is ze gruwelijk onvoorzichtig. Niet dat ze van de rotsen springt of gevechten met everzwijnen aan gaat. Nee. Ze zingt.

Wel mooi. Heel mooi zelfs. En de echo doet haar wonderen. Maar wannéér ze zingt is ook belangrijk. En dat is niet altijd iets waar ze rekening mee houdt.

In vroegere tijden was haar zangtalent weinig schadelijk. Het Rijnland was een land van rust.

Maar die rust wordt hoe langer hoe vaker verstoord. Geen helse amokmakers zoals Alberich. Dat is gelukkig voorbij.

Nee, het gaat over vissers, handelaars en ambachtsmannen. Zelfs de boeren zijn met steeds meer!

Soms ligt Lorelei achter een steen en kijkt ze onopvallend jouw richting uit.
Overdag durft haar gezang te verdwijnen in de wind, werkmansliederen en arbeidsgeluid.

Maar 's nachts in de kalmte dweept haar hemelse stem met de nacht. Alsof de sterren zich op haar richten om te luisteren.

Meestal zingt ze in de omgeving van de Grote Rots. Een grote rotsformatie die boven de Rijn uittorent en zo oud en bijna net zo heilig is als de Rijn. Te heilig om te beklimmen.

De heuvelachtige omgeving zorgt voor prachtige uitzichten die  heinde en verre zicht geven. En niet enkel haar zicht reikt zo ver, haar stem ook.

Het viel niet onmiddellijk op. Maar door het verre bereik van haar stem raakten vissers in de war. Is het de wind? Is het iemand die naar ze roept? Misschien drijgt er gevaar. Misschien is iemand in nood.

Wat het voor de schippers ook is. Meestal zijn ze mans genoeg om op hun ervaring te bouwen. Alleen zijn sommigen te onzeker. Vooral jonge mannen.

En dan raken ze verward. In paniek. Of aan de twijfel. En dan doen ze domme dingen; van koers veranderen.

Vader Rijn is geen gewone rivier. Geen enkele rivier is "gewoon". Hij heeft dieptes en ondieptes. Hij is niet recht. Hij is niet altijd kalm.

De natte oevers zijn soms droog, soms zo nat dat de rivier breder dan ooit is. Soms regent het zo veel, en treedt hij buiten de oevers.

Soms is het droog en staat er weinig water en is hij niet geschikt om over te reizen.

En de tijd. Die stenen en oevers en rotsen vervormd. En die de rivier toch altijd anders maken dan tien jaar geleden. Maar wat is tijd op een mensenleven als je het vergelijkt met een entiteit zo heilig als de Rijn? Die er al was in het begin en er zal zijn aan het einde?

Geen enkele schipper leeft lang genoeg om de deining van de Rijn in de tijd te overmeesteren.

Dus hoe ervaren ook, zelfs zonder Lorelei, gaan schepen ten onder.

Vader Rijn is eigenlijk nog net zo als vroeger. Wie hem goed behandeld krijgt dat terug beloond. Wie niet, krijgt dat in zijn gezicht terug.