Lorelei (herschrijven)

58) Machteld krijgt het nieuws

Machteld hoorde een hele hoop geroezemoes rond zich en sprak uiteindelijk iemand aan.

"Wat gebeurd hier? Waar zijn Arent en Gijsbert?"
"Ik ga de bisschop halen" zei die persoon.

Niet veel later kwam de bisschop aanlopen. Ze wist dat hij eraan kwam doordat de omgeving opnieuw rechtstond.

Zij bleef deze keer zitten. De bisschop hurkte zich en nam haar handen vast. Dat alarmeerde Machteld. Dit deed hij niet zomaar. Dit is de bisschop!

"Ik heb slecht nieuws jonkvrouw."
Machteld beet op haar lip.
"Gijsbert is deze ochtend overleden."
"Wat?" stamelde ze. Een traan volgde.
"Hoezo overleden?"
"Hij is deze ochtend in zijn kamer aangetroffen. Ik vrees echter dat ik u moet vertellen dat hij vermoord is."
"Vermoord?"

De tranen gingen voluit nu.
"Waar is Arent?" snikte ze.
"Hij is deze ochtend niet op zijn kamer gevonden. Iedereen is naar hem op zoek. Maar we hebben nog geen spoor van hem."

Zou het? Zou hij daar echt tot in staat zijn?! Zou Arent het gedaan hebben?

Machteld richtte haar hoofd terug op.
"Ga bij de Rijn kijken" zei ze "in de bocht aan de grote rots."

De bisschop keek achter zich naar een van de ridders die Machteld geëvacueerd had. Die knikte en gebaarde aan een groepje dat die mee moesten komen.

Machteld hoorde stappen weggaan van haar en de bisschop liet haar handen los. Ze hoorde aan de ritselende stof dat hij rechtstond.
"Wij bidden voor de ziel van Gijsbert jonkvrouw."
"Amen" zei Machteld.

Aan de Rijn had zich echter een nieuw drama voltrokken. Lorelei zat op de bodem van de rivier en had afgewacht tot Arent weg zou zijn. Toen ze zijn stem niet meer hoorde besloot ze op te kijken.

Ze keek naar het wateroppervlak waar de zon flauwtjes doorheen prikte. In de flikkering van de zon ontwaarde ze een menselijke vorm.

Een diepe oerangst sloop in Lorelei's hart. Ze hadden toch niet...?
Ze zwom pijlsnel naar boven. Toen haar lichamelijke vorm het wateroppervlak doorboorde was haar angst vleesgeworden.

Arent dreef levenloos in het water. Ze draaide hem om zodat hij met zijn gezicht naar boven zou liggen. De zon bracht een beetje kleur in zijn onwezenlijke levenloosheid.

Ze schudde hem door elkaar. Ze had geen idee hoe ze een mens weer tot leven moest wekken. Ze schreeuwde naar hem en sloeg hem zelfs, en bleef hem maar door elkaar schudden. Er kwam geen zuchtje leven meer uit. De Rijn nimfen hadden hun werk gedaan.

Ze huilde zich de passie uit haar hart. Ze schreeuwde om Arent en om Vader Rijn. Maar geen van de twee zei iets terug.

Lorelei kalmeerde wat en keek in het rond. Er hing zelfs op de oever een soort doodsheid. Lorelei wreef over zijn voorhoofd. Ze gaf Arent nog een keer een zachte kus. Daarna liet ze hem stilletjes los.

Ze zwom naar de oever en stapte uit het water.
"Kijk naar wat je gedaan hebt" schreeuwde Lorelei naar het water.

Het water antwoordde niet.

"Waarom moest het op deze manier!?" huilde ze "hij heeft mij niet kwaad gedaan..."

Ze hoopte dat Vader Rijn zou antwoordden, maar dat deed hij niet. Het maakte Lorelei woedend.

"Als jij er niet meer voor mij bent, ben ik er ook niet meer voor jou!"
Ze draaide zich om van de Rijn en beklom de Grote Rots.

Het water van de Rijn brieste nog steeds onveranderlijk. Terwijl ze klom schreeuwde ze naar beneden "laatste kans Vader Rijn!"

Maar er kwam geen reactie. Ze stond nu bovenop de Grote Rots. Een ijzige wind sneed door haar wild wapperende haren. Het deed pijn aan haar huid. De zon verborg zich voor haar. Alsof ook die zich wilde weren van alles wat er gebeurde.

"Vader Rijn! Laatste kans!"
Maar het water reageerde niet. Lorelei keek om zich heen. Ze kon het hele Rijnland zien. Ze stond op een van de hoogste punten. Maar ze voelde zich door het Rijnland in de steek gelaten.

Ze keek nog een keer naar beneden. Waar de Rijn stroomde en wit schuim door de opstekende stenen stormde.
Daarna keek ze weer op, sloot haar ogen en liet de zwaartekracht haar werk doen....

De klap was immens en haar lichamelijke vorm klapte op het wateroppervlak uit elkaar in fijne druppeltjes nevel die neerdwarrelden over Vader Rijn.

Het water kalmeerde. Het lot was geschied.