Lorelei (herschrijven)

46) een nachtelijke waarschuwing

Zoals het voor een niet getrouwd katholiek koppel hoorde sliepen Lorelei en Arent die nacht niet samen.

Machteld zat op de rand van haar bed. Ze was nog gekleed, maar had haar haren en sluier los.

Ze wachtte zo lang mogelijk. Tot ze op een bepaald moment toch aan haar voedster vroeg "hoe laat is het?
"Bijna middernacht" gevolgd door een geeuw.

"Breng mij naar de kamer van Lorelei" vroeg Machteld "en tegen niemand een woord hierover."
Haar voedster bevestigde en nam Machteld's hand vast. Over de gangen kon ze zonder hulp wel lopen, maar in welke kamer Lorelei sliep en het riskeren van bij de verkeerde aan te kloppen kon ze niet.

Haar voedster liep met haar tot aan de deur.
"Misschien slaapt de jonkvrouw al en zal ze niet open doen" vroeg de voedster.
Machteld schudde haar hoofd.
"Voor mij doet ze open."

De voedster schudde haar hoofd in ongerustheid en klopte op de deur.
"Jonkvrouw Lorelei? Jonkvrouw Machteld wil u zien."

Er klonk geen enkel geluid. Tot plots de deur open ging. Machteld ademde net diep in.

De voedster deed een stap achteruit zodat Machteld helemaal zichtbaar werd voor Lorelei. Die laatste begon breed te glimlachen.

Machteld wist niet hoe ver Lorelei in de deuropening stond, maar ze liep door tot ze binnen was. Lorelei ging opzij voor Machteld.

"Ik ben zo blij dat..." begon Lorelei, maar die werd onverwacht door Machteld onderbroken.
"Hoe durf je" zei ze direct.

Lorelei viel stil.
"Je weet niet waar je aan begonnen bent! Zelfs al zie je Arent graag. Je bent niet geboren, niet gedoopt. Weet je wat er gebeurd als er een huwelijk van zou komen?

Geen ouders, geen bruidsschat zelfs geen woonplaats of bezit. En als dat het niet zou zijn dan ben je voor de rest van je leven gebonden aan Arent. Nooit meer terug naar de Rijn. Niet meer doen wat je wil. Hij zal oud worden en sterven en jij zal altijd jong zijn.

Ze denken nu al dat je een heks bent! Daarvoor waren we aan de Rijn in de eerste plaats! De Rijnheks. Zo sta je hier gekend!"

Machteld liet zich op haar knieën vallen.

"Ik voelde me vereerd dat ik mocht leren hoe de verhalen van dit oude land klinken. Ik voelde me speciaal dat ik jouw aanwezigheid heb mogen voelen. Maar dit kan niet. Ik heb al zo veel verloren."

Een traan welde op in de ogen van Machteld.

Lorelei was achteruit gedeinsd tot tegen de muur.

"Het kan toch niet dat een bovennatuurlijk wezen zoals jij hier zomaar kan binnenwandelen? Als ze weten wie je bent eindig je op een brandstapel! Misschien wel met Arent ernaast..."

"Brandstapel?" vroeg Lorelei geschrokken.
"Brandstapel ja. Daar worden mensen op gezet als ze verdacht en veroordeeld worden voor hekserij en ketterij."

Machteld werkte zichzelf overeind.
Lorelei wou helpen maar was als bevroren. Ze keek naar de snee in haar hand die ze voor zich uit hield.

Op de tast liep Machteld naar Lorelei tot ze haar schouders voelde. Ze nam haar aan beide schouders beet.

"Lorelei. Ik smeek je. Voor jouw veiligheid en die van Arent. Voor die van mij. Kom niet terug naar dit kasteel. Als Arent je iets vraagt is het antwoord 'neen'. Doe het voor de veiligheid van dit Rijnland."

Ze liet de schouders van Lorelei los en stapte achteruit.

Machteld kende het verhaal van de Nevelingen. De veiligheid van het Rijnland. Voorkomen dat rampspoed over dit Rijnland treedt.

"Vaarwel Lorelei. Het was een eer. Maar je kan je beter niet meer laten zien."

Machteld vond de weg naar de deur en trok die open. Haar voedster verderop in de gang schrok. Ze snelde naar Machteld.

"Wat is er gebeurd?"
"Ik zei het je al. Met niemand hier een woord over."

Buiten in de verte rolde de donder. Het was middernacht geweest en Wodan's dag geworden.