VIOLENCE AND MATURED CONTENT AHEAD!🔞
YR 2004
"Baby you should eat muna." wika ni Ate Stephanie habang hinahagod ang likod ko. It's been a week since that accident. It's been a week now since I was started to be depress. Yeah right, Akalain mo yon magiging depressed ang isang serial killer na kagaya ko. Well, I don't mind kasi malaking parte ang nawala sa akin. I'm depress in a good way you know why? Dahil mas lalong lumalakas ang loob kong pumatay. 50/50 ang lagay ni Papa sa Hospital dahil sa tatlong tama nang baril nito sa katawan. Hindi pa rin ito nag rerespond sa mga test sa kaniya nang mga doctor. Hindi ko mapigilan na ikuyom ang kamao ko kahit na kumikirot ito. Ramdam na ramdam ko ang pag liliyab ng damdamin ko dahil alam kong kinakain na ako nang galit at paghihiganti na tumatakbo sa boung sistema ko. Pero wala akong pakialam. Dapat lang sa kanila ang gagawin ko. Kahit nakalabas man o hindi si Tito Sebastian ngayong araw sa Hospital ay paniguradong ako ang papatay sa kaniya at sa isa pa nitong kapatid. Wala akong ibang ginawa kong hindi pag aralan ang mga paraan upang mapatay ko nang malinis ang dalawa kong Tito. Ipaghihiganti ko ang Papa ko. Mag sama sama kami sa impyerno. Kating kati na akong patayin at pahirapan sila.
Iwinaksi ko nalang ang mga iniisip ko at tumingin kay Ate Stephanie. Kitang kita ko sa mga mata nito ang walang sapat na tulog at ang pamamayat nito dahil sa nangyare. Araw araw siyang pumupunta sa Hospital para bantayan si Papa at ako? Ayoko siyang makita na nakaratay doon at hindi ko alam kong makakatayo pa siya. Ayokong umiyak sa harapan ni Papa dahil sa bigat nang nararamdaman ko dahil sa ginawa nila sa kaniya. Baka kapag nakita ko ito ay hindi ko na makokontrol ang sarili ko na patayin sila kaagad nang walang planong nabobou sa utak ko. Pero hindi ako bobo para gawin yon. May tama ito sa kaniyang kaliwang dibdib, sa ulo at sa braso na mas lalong nag paigting sa akin na hindi lang sila dapat ikulong kong hindi walang awang patayin at pahirapan. Niyakap ko si Ate nang mahigpit at doon na tumulo ang luha ko na ilang araw ko ding hindi nailalabas. Kahit hindi sabihin sa akin ni Ate Stephanie ay alam kong pareho lang kami na nakakaramdam nang depression dahil sa nangyayare, nahuli ko itong umiinom nang suicide pills noong pag kauwi niya galing sa Hospital kaya bago pa mangyare ang kinakatakutan ko ay palihim kong itinapon ito at sinabing sa mga kasambahay na wag na siya ulit bibigyan nito kong hindi mawawalan sila nang trabaho. Sila nalang ang meron ako, hindi ako papayag na gigising araw araw na walang ginawa.
Walang araw na hindi ko sinisisi ang sarili ko.Nag simula din akong sugatan nang palihim ang mga parte nang katawan ko dahil tanda nito ang unang paghihiganting gagawin ko. Kong sana pwede ko lang ibalik ang mga oras. Kong sana hindi naging matigas ang ulo ko. Pero kahit depressed at wala ako sa sarili ko ngayon ay hindi non ibigsabihin na wala akong plano upang mapabagsak sila. "I killed Papa Ate." nahihirapan kong wika kay Ate habang hindi ko mapigilan ang pag tulo nang likido sa mga mata ko. Ako dapat ang mag pro-protekta sa kanila but It turns out na ako pa ang may kasalanan kong bakit nangyayare ito. Kailangan kong ipakita kay Ate na sobra akong naapektuhan at nadudurog ang puso ko sa nangyayare upang maisagawa ko ang plano ko. Kong kailangan ko siyang linlangin ay gagawin ko, hindi niya pwedeng malaman ang plano kong pagpatay. But may I remind you people, nasasaktan naman talaga ako pero hindi ko iyon iniinda dahil ang mas mahalaga sa akin ay mapaghigantiaan ang nangyare sa Papa ko.
I'm not stupid para patayin ang sarili ko dahil sa kasalanan na hindi ko naman ginawa. Mas lalo ko lang binibigyan nang rason ang dalawa kong Tito na mag bunyi dahil sa ginawa nila. Sinisisi ko ang sarili ko but It doesn't mean na hindi ako babangon upang gantihan sila. Kong akala nila ay magiging mahina ako dahil sa ginawa nila ay nag kakamali sila. Mas lalo lang nilang pinapalakas ang damdamin ko kaya handang handa na akong iparanas sa kanila ang bagsik ko. Inaamin ko na Demonyo ako at ipapakita ko sa kanila kong paano pumatay ang isang walang pusong kagaya ko. "Hindi baby. Walang may kasalanan." wika ni Ate habang umiiyak na rin at hinahagod ang likod ko. Humarap ito sa akin at hinaplos ang pisngi ko nang boung pagmamahal. "Kailangan nating maging malakas para kay Papa. Ayaw niyang nakikita tayong ganito dahil sa kaniya tama ba? Mag bihis ka at sasamahan mo akong pumunta sa kaniya. No buts." angil nito sa akin at hinalikan ako sa noo at nag simula nang mag maglakad upang umalis.
