HUYSUZ ADAM #wattys

Bölüm 81 'bi şeyler

Sonbahar yavaş yavaş sıcak yüzünü kaybediyor ve çetin kışa yerini bırakıyordu.Pencerelerde rüzgarın sesleri duyuluyordu. Beyaz ev de kışa hazır sayılırdı. Tüm yazlık malzemeler yardımcılar tarafından yerlerine taşınmış, kışlık yakacaklar hazırlanmış, yazın yetişen taze meyveleri ve sebzeleri konservelere kışın yenmek üzere koyulmuştu bile.

Aziz Bey son rahatsızlığından sonra bir daha rahatsızlanmamıştı. Ancak bu hastalık onu haddinden fazla bitkin kılmıştı.Evdeki herkes onun dik ve vakur duruşuna alışık olduğundan; eve sık sık gelip uzunca süreler dinlenmesi derinden üzüyordu ev halkını.Aziz Bey -çok nadir-ayağa kalktığı zamanlarda yavaşça Ali ile Zeynep'in odasından içeri süzülüyor, oğlunun emaneti kızı gibi gördüğü Zeynep'i ve henüz aralarına katılması beklenen torununun iyi olduğundan emin olmak istiyordu. Her zamanki bitkin halini sanki o odada unutuyor gibiydi. Zeynep ise rahat bir hamilelik geçirmişti. Başlarda yaşadığı mide bulantıları zamanla kesilmiş yerini derin uykulara bırakmıştı. Her şey normalleştiğinde ise bebeğinin hareketlerini tamamen hissetmeye başlamıştı. Tüm bunlar olurken, Aziz Bey oğlundan son yılı kalmış olan okulunu bitirmesini ve işlerin başına geçmesini tıpkı ölmeden önceki son arzusu gibi istemişti. Ali ise bu ricayı kıramamış hasta babasını ve hamile olan Zeynep'i birbirlerine emanet ederek tekrar İstanbul'a geri dönmüştü.

İşte şimdilerde okulu bitmek üzereydi ve Ali sık sık evi arayıp durumları öğreniyor, bulduğu her fırsatta kendisini ailesinin yanına atıyordu derken 6 ay neredeyse bitmek üzereydi. Ali gibi Beyaz Ev sakinleri de bu son yılın bitmesini ve Ali'nin evine dönmesini heyecanla beklemişlerdi.Çünkü tüm umutlarını Ali'nin gelmesine bağlamışlardı. Onlar için Ali geldiğinde üzerlerindeki bu ölü toprağı kalkacaktı. Aziz Bey tekrar eski günlerine dönecek işlerini oğluna teslim edip henüz o zamanlarda doğmuş olan torunu ile gönlünü eğlendirecekti. Tüm bu güzel hayalleri, ev sakinleri her gün akıllarından geçiriyorlardı.

Derken kışın en sert ve çileli kısmı da geçti. Bu süre zarfında Ali sık aramalarını azaltmış, sadece son sınavlarına konsantre olmuştu.Bu uzun vadede Zeynep'e olan kızgınlığının yerini özlem almıştı. Sanki bin yıldır görmediği birine hasret gibiydi. Gözünü her kapatışında yüzü gözünün önüne geliyor, hemen arkasından kokusu ciğerlerine doluyordu. Bu özlem onu normal halinden daha da huysuz hale getirmişti. Çevresindeki çoğu arkadaşı artık onun çekilmez bir adam olduğunu söylüyorlardı. O sert mizacının izleri yüzüne yavaş yavaş oturuyordu sanki.

Diğer yandan Zeynep de farklı değildi. Değişen vücuduna zaman içerisinde şaşırıyor, aynanın karşısına geçip kendine baktıkça Ali'nin iltifatları aklına getiriyor ve her seferinde şimdide beni görse böyle de beğenir miydi diye düşünmekten kendini alamıyordu.Yüzünün güzelliğinden hiçbir şey kaybetmemişti bu süreçte kolları ve bacakları yine incecikti sadece büyüyen karnı onu biraz daha heybetli kılmıştı. Bu süreçte onun en büyük yardımcısı yine Ayşe abla olmuştu. Annesine olan kızgınlığı ise yerine kırgınlığa bırakmıştı. Neticede kendisi de anne olmayacak mıydı? Onun yanına Necip Bey yüzünden gidemese de sık sık evlerinde buluşuyorlardı. Annesi kızına karşı çok mahçup hissediyordu kendini. İstanbul'da edindiği dostları ise sık sık arıyorlardı onu. Bebeğine isim öneriyor hazırladıkları minik hediyeleri kargo ile gönderiyorlardı. Zeynep'in orada da bir ailesi vardı ve bunu bilmek ona çok çok iyi geliyordu. İyi gelmeyen bir şey varsa o da babasından kalan son yerlerinde yapımı henüz tamamlanmak üzere olan o haşmetli konaktı. Kimdi bu konağın sahibi hala bilen yoktu. Oralarda dolaşan kişinin ev sahibinin kahyası olduğu anlaşıldığından beri bu gizemli ev sahipleri meselesi köydeki en konuşulan konuydu. Zeynep biraz yürümeye çıksa mutlaka o evin silüeti ile karşılaşıyor ve başına ağrılar giriyordu. Derken bir gün kesinlikle karar verdi o eve gidecekti en azından buranın yeni sahibi kim öğrenecekti. Evden sabah üstü çıktı. Üzerine salaş elbisesi giydi ve onu adeta bir kuğuya çeviren saçlarını ise dağınık bir topuz yaparak tepeden topladı. Yavaş yavaş o tatlı yokuşu tırmandı. Bir hareketlilik vardı kapının önünde tıpkı Ali'nin köye ilk geldiği zamandaki gibi bir hareketlilik. Bu sefer kendisi de çok merak ediyordu arabanın önüne dizilmiş olan adamların aralarından asıl kişiyi görmeye çalışıyordu ama mümkün değildi. Ayakta durmak da onu iyice yormuştu yavaş yavaş geri dönmeye başladı. Hafif ıslak yerlere bakarak genzine dolan o müthiş toprak kokusunu içine çekiyordu.Kafası önde baya bir yürümüştü neredeyse eve geldiğinin farkında bile değildi.Aklına yine Ali düşmüştü. Ne kadar uzun zaman olmuştu onu görmeyeli. Hem o nasıl dayanmıştı bu kadar zaman beni görmemeye diye içinden geçiriyordu. Derken Beyaz Evin kapısının önündeki arabaya dikkat kesildi. Bu arabayı daha önce görmediğine emindi. Adımlarını daha da hızlandırdı ve evin içerisindeki seslere kulak kesildi içeriden bir cümbüş vardı sanki evin ana kapısından girmek istemedi mutfaktan açılan kapıdan direkt eve süzüldü. Bir de ne görsün ! Ali ! Orta avluda dikiliyordu Ayşe abla bir yandan babası bir yandan Ali'ye bakıyorlardı. Ali ise birini arıyordu gözleri ile derken hemencecik mutfak kapısından henüz aşmakta olan Zeynep'i farketti. Kalbi nasıl hızlı atıyordu öyle. Gözleri altındaki mor halkalara rağmen bayram etmişti sanki yüreğindeki susuzluk diniyordu Zeynep'e baktıkça. Onun dikkat kesildiği tarafa bakan ev ahalisi ise hep bir ağızdan ;
-Aaa ama sürpriz yapacaktık. Diye tatlı tatlı huysuzlandılar. Zeynep minik minik adımlarla orta avluda dikilmiş yorgunluktan omuzları çökmüş olan Alisine baktı. Sanki değişmişti Ali. Büyümüş müydü yoksa? O ne düşünüyordu acaba şuan? Derken Merdivene yakın bir yerde karşı karşıya geldiler. Ali çok usul ve derin bir sesle;
-Zeynep ! Dedi.
Zeynep ise hala bir kelime edebilmiş değildi ama bir şey demesi gerekiyordu ve :
-Hoşgeldin Ali diyebildi bir solukta.
Herkes onlara bakıyordu.