Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm sonu duyurusunu lütfen okuyunuz 💞 BEĞENİ ve YORUM istiyorum sizlerden 🌠😍
2 hafta sonra
Süveyda iki haftadır her gün tedavi için Levente elinden gelenin fazlasını yapıyordu. Yorulmuştu. Fakat ne olursa olsun yorgunluk demeden her istenileni yapıyor ve Levente motive veriyordu. Levent son iki haftadır şuana kadar hissedemediği huzuru hissediyordu. Tamer bey ise eve her geldiğin de daha mutlu oluyor ve günden güne hedefine yaklaştığının farkındaydı. Süveyda.. Onun için doğru seçimdi. Bundan zaten emindi fakat gün geçtikçe tamamen emin olmuştu.
Süveyda telefonunun çalmasıyla elinde ki elbiseyi bırakıp hızla şifonyerin üzerindeki telefonunu aldı. Bir an doğru mu okudum diye tekrar baktı. Levent arıyordu. Bir gün öncesinde Levent ondan telefon numaranı istediğin de vermişti. Bu gayet normal bir şeydi.
'Levent Bey Arıyor'
Daha fazla ekrana bakmayacaktı. Aramayı cevaplayıp heyecanla kulağına götürdü. "Günaydın hemşire."
"Günaydın Levent bey."
"Dışarıdayım. Hazır mıydın?"
Gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Hızla penceremi açıp aşağıya baktı. İki katlı eski bir evimiz vardı. Küçükte olsa denizi görüyordu. Siyah araba her zaman ki gibi aşağıdaydı. Fakat Levent beyin geleceğinden haberim yoktu. Ayrıca gelme sebebini de anlayamamıştım.
"Levent bey hazırlanıyordum. Siz neden geldiniz?"
"Bugün dışarıda kahvaltı yapmak istedim. Bana arkadaşlık edersin diye umuyorum?"
Gülümsedim. "Tabiki. Sizi çok az bekleteceğim. Kusura bakmayın."
"Sorun değil. Bekliyorum."
Telefonu kapatıp hızla üzerimi çıkarttım ve yatağa koyduğum elbiseyi geri aldım. Elbiseyi tam giyecek iken vazgeçip dolaptan başka bir elbise aldım. Hemen üzerime giyip çiçek kokulu parfümden sıktım. Kol çantamı alıp hızla odamdan çıktım. Sanırım abim henüz uyanmamıştı. Aşağıya inip mutfakta kahvaltı hazırlayan annemin yanına gittim.
"Anne gidiyorum ben."
"Kolay gelsin kızım."
Heyecanla ayakkabılarımı giyip evden çıktım. Çıkar çıkmaz Macit ile karşılamıştım. Arkada duran arabaya bakıp tekrar Macite baktım. "Günaydın."
Macite karşı kendimi borçlu hissediyordum. Bir yerde buluşmak istiyordu fakat iki haftadır çok yoğun olduğum için onu oyalamak zorunda kalıyordum. "Günaydın. Macit biliyorum bahane uydurmuşum gibi oldu ama inan ki bu iki hafta hiç olmadığım kadar yoruldum."
Macit gülümsedi. "Ne kadar yorulduğunu gördüm Süveyda. Dert etme."
Gülümsedim. Tam cevap vereceğim sırada Levent beyin sesini duymuştum. Arabanın filimli camlarını indirmiş gözünde ki siyah gözlükleri ile buraya bakıyordu. "Süveyda!"
