SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

1. BÖLÜM

Sizlerle yeniden yeni bir kitapta buluşmuş olmak çok güzel. Kuzeyin Yıldızın da ki gibi bir aile olabilir miyiz? Bence oluruz. Fakat bize bunu zaman gösterecek :)
Eğer okumadıysan seni Kuzeyin Yıldızı satırlarına bekliyorum🧚‍♀️

Minicik bir ricam olacak.
Buraya başladığın tarihi ve saati not düşebilir misin?

Ve önyargısız bir şekilde seni satırlarıma davet ediyorum.

Hoşgeldin..

Birkaç yorumdan ötürü şuna açıklık getireceğim. Kitapta asla yasak aşk yok. Henüz ilk bölümleri okuyup bu adam evli diye damga yapıştırmayın. Neyin ne olduğunu öğrenin ondan sonra gelip konuşalım.
Kitabımı okuyan herkes benim için çok değerlidir🧚‍♀️ Yakında kitap olacağız. Zaman kaybetmeden aramıza katıl derim ben 💋

(Yazardan veya Levent tarafından olan yerler İtalik olarak yazılır. Devam edebilirsiniz.)

Acele acele hazırladığım kahvaltıdan sonra herkesi uyandırıp odama geçmiştim. Her zaman giydiğim siyah dar paçamı ve kısa kollu beyaz tişörtümü üzerime giydim ve dalgalı sarı saçlarımı açık bıraktım. Hızlıca makyaj yaparken abimin sesini duymuştum. Oflayarak çantamı elime aldım. Odadan çıkar çıkmaz Rıfat abimle karşılaştım.

"Süveyda! Su faturası ödenmemiş. Ulan sen beni mi kandırıyorsun?"

Artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Bu evde ezilmekten bıkmıştım. Tam ağzımı açacağım sırada annem gelmişti.
"Oğlum kız gece gündüz çalışıyor ne diye bağırıyorsun kıza?"

"Karışma anne."

Çantamı omzuma atıp ayakkabılıktan sporlarımı aldım. Bir yandan giyerken diğer yandan her ay yaptığım açıklamayı yapıyordum.
"Maaş günüm daha gelmedi biliyorsun."

Kaşları çatıldı. "Bu hastanenin sahibi zengin değil mi ne diye maaşın bu kadar az senin?"

Şaşkınlıkla Rıfat abime baktım.
"Benimle dalgamı geçiyorsun? Ben hemşireyim farkında mısın? Maaşımın kaç olmasını beklerdin?"

Abim öfkeyle üzerime yürürken kapıyı açıp mahalleye çıkmıştım.
"Havalara girmişsin sen! Dilin olmuş papuç kadar."

"Oğlum yapma zaten mahalleye yeterince rezil olduk."

Gideceğim sırada kolumu kavramıştı. Kolumu çekmeye çalıştıkça daha çok sıkıyor ve hakaretlerini yüzüme savuruyordu. Artık hergün bunu yaşamaktan bıkmıştım. Duygusal ve fiziksel tüm şiddetlerine annem yüzünden katlanıyordum. Hayatımı kendi ellerimle buruşturmuştum. Yaşamanın pek bir önemi kalmamıştı. Hayatımın hiçbir heyecanı yoktu. Öylece yaşayıp gidiyordum. Tek bildiğim, herşeyin bir sonu vardı. Hiçbir şey böyle devam etmeyecekti.

"Rıfat!"

Abimin elleri saçlarımdan çekildiğinde rahat bir nefes verdim. Macit hızlı adımlarla gelip beni arkasına çekti.
"Karışma sen Macit!"

Bir kaç adım geri gittim.
"Bu kıza artık vurmayacaksın."

"Macit.."

"Süveyda sen işine geç kalma. Hadi."

Başımı salladım. Macit ve abime son kez bakıp hızlı adımlarla yokuşu çıktım. Saçlarımı düzeltip ne zaman aktığını bilmediğim göz yaşlarımı sildim. Sinir bozucu kısa yolculuktan sonra hastanenin kapısından girmiştim. Pelin gülerek el salladığında gülümsedim.