SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

14. BÖLÜM

Sınır 40 Beğeni 20 Yorum
Bu kadar emeğe lütfen artık beğenilerinizi eksik etmeyin🌼
İnstagram hesabımız: sarfinazarsuveyda

Korkuyla Macite baktım. Levent'in yakasına yapışmıştı. Levent öfkeli bakışlarla ona bakıyordu. Ellerini tutup yakasından şiddetle çekti. Gözlerim dolu dolu ikisine baktım.
"Yeter! Macit Levent bey benim doktorum bu kadar. Saldırmaktan vazgeç artık."

Macit gülerek yüzüme baktı. Sinirliydi. "Doktorlar hemşirelerle ne zamandan beri öpüşür oldu!?"

Göz yaşlarım tekrardan akmaya başlamıştı. Tam ağzımı açacağım sırada Levent konuşmuştu.
"Süveyda ile sadece arkadaşız."
Anneme baktı. Minnettar bakışlarla Levente baktım. Evet onun yüzünden bu duruma geldim diyordum ama beni döven abimdi. Yinede bir suçlu aramam gerekirse bu abimdi. Levent ise farklıydı..

"Merak etmeyin kızınız ile bir ilişkimiz yok. Abisi yanlış görmüş. Biz.. Süveyda ile vedalaşıyorduk o an küçük bir durum oldu aramızda bu kadar. Dimi Süveyda?"

Hemen başımı salladım.
"Evet."
Macit yanıma geleceği sırada onu durdurdum. Az önce beni çok sinirlendirmişti.
"Dışarı çıkar mısın Macit. Annemle yalnız kalmak istiyorum."

Başını salladı. Öfkeyle Levente bakıp dışarıya çıktı. Levent ile göz göze geldiğimizde gözünü kapatıp açtı.
"Geçmiş olsun. Dinlen Süveyda. Akşam istediğin zaman çıkarsın."
Ardından anneme baktı.
"Çıkmadan önce yanıma gelin mutlaka. Size bir otel ayarlayalım."

Annem elini kaldırdı. "Yok evladım sağol. Macit bizim komşumuz bu akşam onlarla gideceğiz."

Levent tek kaşını kaldırıp bana baktı. Bende anneme baktım. Macitlerde kalmak.. Bu Macit ve benim için iyi bir karar değildi ama şimdilik mecburdum. Levent anneme başını salladı.
"Biraz uyu Süveyda. Geçmiş olsun."

Levent çıktığında annem sandalye çekip yanıma oturdu. Ellerini saçlarıma götürüp okşadı.
"Elleri kırılsın diyeceğim beddua edeceğim ama yüreğim el vermiyor. Ne olursa olsun onu ben doğurdum."

Annem göz yaşlarımı silip yanaklarımdan öptü. "Uyu kızım hadi."

Burnumu çekip başımı iki yana salladım. "Lavaboya gideceğim. Sonrada gidelim burdan. İçim daralıyor anne."

Olanlardan anneme söz etmeyecektim. Bekaretimi onun tekmeleri yüzünden kaybettiğimi ve hasar alan heryerimi ondan saklayacaktım. Çünkü üzülmesini istemiyordum. Ben zaten yeterince ona eziyet çektirmiştim. Daha fazla üzülsün istemiyordum.

Annem kalkmama yardımcı olduğunda ayaklarımı yere bastım. Kasıklarımdaki ağrı yüzünden yüzümü buruşturdum.
Lavabonun kapısını açıp içeriye girdiğimde aynada gördüğüm yüz ile hıçkırdım. Dudağım patlamıştı. Bir kaşımın yanıda patlamıştı. Yüzümün bazı bölgelerinde kızarıklık vardı.

"Onu asla affetmeyeceğim anne. Bu sondu! Artık bitti. Bundan sonra o eve geri dönmeyeceğiz. Tamam mı?"

Annem yanıma gelip elimi tuttu.
"Kızım. Nasıl yapayım? Nasıl bırakayım?"

"Umurumda değil!"

"Kızım.. Özür diler. Barışırsınız. Bir daha yapmaz."

Sinirden ellerim titriyordu. Göz yaşlarımı hırsla silip anneme baktım.
"Bu kaçıncı? Her seferinde bir daha yapmaz dedim. Ama buraya kadarmış. Artık öldürse bile onunla aynı çatı altına girmeyeceğim. Sende girmeyeceksin anne."

Bir anda odanın kapısı açıldığında Macit içeriye girip bize baktı. Yaşlı gözlerimle ona baktım.
"Sakin ol."

Ona cevap vermeyip saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım.
"Gitmek istiyorum."