SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

38. BÖLÜM

Helloooo :))
Bomba gibi bir bölümle geldim.
Bir daha ki bölüm yorum yapanlar arasından ithaf yapacağım.
Bölüm Sınırı : 90 Beğeni 50 Yorum

Sınır geçince bölüm gelecek. Lütfen emeğe saygı. Siz beğenmedikçe yorum atmadıkça yazasım kalmıyor.
Sizlerden BOL yorum istiyorum 🤍

Keyifli okumalar ❤️

Levent'in Peline olan söylemleriyle sertçe yutkunmuş ve ne olup bittiğini anlamak için sessiz kalmıştım.
Pelin'in göz yaşları akmaya başladığında kaşlarım çatıldı.
"Onun üzülmesini istemiyorum. Eğer biraz olsun iyiliğini düşünüyorsan gidersin Pelin."

Pelin sessizce Levent'e bakmaya devam etmiş ve hiçbir şey demeden çıkıp gitmişti. Olduğum yerde gözlerim dolu dolu kalakalmıştım. Hem sevdiğim adam hem de yakın arkadaşım benden bir şeyler saklıyorlardı. Pelin neden ağlıyordu? Levent neden bağırıyordu kafayı yemek üzereydim. Başıma ağrı girdiğinde hızlı adımlarla yukarıya çıktım. Sırt üstü yatağa uzanıp göz yaşlarımı sildim.

Bir süre daha öyle yattıktan sonra odanın kapısı açılmıştı. Hemen gözlerimi kapatmıştım. Yavaş adımlarını duyuyordum. Yatağın yanı çöktüğünde parmakları yanağıma dokundu.
"Uyumadığını biliyorum."

Gözlerimi açıp gözlerine baktım. Sessiz kalışıma kaşlarını çattı.
"Bir yerin mi ağrıyor güzelim?"

"Hayır. Sadece biraz dinlenmek istedim.." bir kaç saniye bekledim. "Aslında seninle konuşmak istediğim bir şey var."

"Söyle güzelim."

Yatakta oturur pozisyona gelip dikkatle gözlerinin içine baktım.
"Pelin'e karşı olan davranışların hiç hoşuma gitmiyor. Aranızda bir sorun mu var?"

Sanki az önce konuşan o değilmiş gibi hafifçe gülümsedim.
"Hayır güzelim bildiğin gibi."

Yorgun bakışlarla gözlerine bakıp tekrar yatağa uzandım. Üzerime pikeyi çekip arkamı döndüm. "Biraz uyumak istiyorum."

Elini saçlarımın üzerine koyup, gezdirdi. "İyi olduğuna emin misin?"
Başımı salladım. "Sadece yorgun hissediyorum."
Birkaç saniye sustu. "Tamam dediğin gibi olsun. Güzelce dinlen ben hastaneye gidiyorum akşam yemeğinde buluşuruz"

"Peki."

Levent yataktan kalktığında gözlerim dolmuştu. Aslında bu şekilde gizli saklı ne olduğunu anlamak yerine direk sorabilirdim fakat sorsam bile ne olduysa bana bazı şeyleri üstü kapalı anlayacaktı. Biliyordum çünkü her fırsatta hastalığım yüzünden üzülmemem gerektiğini söylüyordu. Ne saklıyorlarsa öğrenecektim. Tek temennim o zamana kadar Levent'in bana söylemeseydi. Odadan çıktıktan sonra aşağıdan gelen araba sesiyle yataktan kalkıp pencere kenarına yaklaştım.

Arabası villadan çıktığında elimi kalbime götürdüm. Kalbim sıkışıyordu. Son zamanlarda hastalığımı unutuyordum. Daha doğrusu Levent unutturuyordu. Onun yanında mutluydum ve bu mutluluk bana yaşadığım acı günleri unutturuyordu fakat şimdi bazı şeylerin benden saklanıyor oluşu ve Levent'in en yakın arkadaşıma olan bu tavrı beni içten içe yaralıyordu.

Derin nefesler alıp yatağa oturdum. Başımı eğip bir süre düşündüm. İçimde ki sıkıntı belki de şuan yanımda olmuş olsaydı geçerdi ama benim yüzümden gitmişti. Oflayarak yatağın içine girdim. Gözlerimde ki ağırlığa daha fazla engel olamadan derin bir uykuya teslim oldum

Başımda hissettiğim dokunuşlar ile hafifçe gözlerimi araladım. Karanlık odada gözlerimi açtığımda kaşlarım çatıldı. Korkuyla arkamı döndüm.
"Sakin ol güzelim. Benim."