SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

58. BÖLÜM

Merhabalarrr🤍
Sizi beklettim çok özür dilerim. Üniversiteye yeni başladığım için başka bir şehir başka bir okul farklı arkadaşlar buna alışma sürecim vardı. Kafamı toparlayıp bölüm yazamadım.

Bu yazdığım bölüm kısa oldu.
Aklınızda soru işareti kalmasın diye atıyorum bu bölümü.
Sonra ki bölüm Final bölümü olacak❤️

Sonrasında yapabilirsem yeni kitaba başlayacağım bu süreçte desteğinizi bekliyorum.

Öpüldünüz🤍🤍

Levent gittikten sonra bir süre odada hemşire ile tek kalmıştım. Bebeklerinin karnını doyurup ikisini de beşiğine koymuştu. Saate baktığım da hala kimsenin yanımda olmadığını fark etmiştim. Gözlerim anlık olarak dolduğunda hemşire kızla göz göze geldim. Tam bir şey diyeceğim sırada odanın kapısı tıklatılmıştı.

Can içeriye girmek için müsaade istediğinde izin vermiştim. Arkasında babam ve abim girmişti.

"Oy benim güzel kızım anne mi olmuş.."

Gülümsedim. Babam yanıma gelip sarıldığında sarıldım. Beşiğe yaklaştığında abim yanıma gelip bana sarılmıştı. Fazlasıyla durgun olmasına anlam verememiştim.

"Levent cenaze işlerini halledip yanına gelecek." diyen abime şaşkınlıkla baktım. Kalp atışlarım saniyesinde hızlanmıştı.
"Bana annem iyi demişti.."

Hızla yataktan kalkmaya çalıştığımda Can hızla yanıma gelip beni tuttu.
"Dur Süveyda.. Neden söylediniz!" diye abime anlık kızdığında sesimi yükselttim.

"Ne diyorsun Can! Nasıl benden saklarsınız inanamıyorum ya! Yanıma geldiğinde ölmüştü dimi?"

"Evet ama sana söylemek istemedi. Stres yapma. Ben onun yanındayım."dediğinde babam ve abim yanı başımdaydı. Kızım sesimize uyanıp ağlamaya başladığında hemşire kucağıma vermişti. Başımı boynuna sokup rahatlamaya çalıştım.

" Lütfen Levent beyi bekleyin. Şuan da yapacağınız stres iki bebeğinizin de aç kalmasına sebep olabilir. Siz de lütfen sakin olun."

Göz yaşlarım usul usul akarken kucağımda sakinleşen kızıma baktım. Levent bu kadar büyük bir acı içerisinde nasıl buraya gelip mutlu gözükmeye çalışmıştı? Nasıl fark etmemiştim? Ne olursa olsun annesini kaybetmişti.

Can gitmişti. Bana saatler gibi gelen bir yarım saat geçirmiştim. Abim ve babam yanımda benimle sürekli konuşuyorlardı. Gözüm sürekli kapıda duruyordu.

Sonunda odanın kapısı açıldığında Levent içeri girmişti. Abim ve babam kalkıp dışarı çıktığında yalnız kalmıştık. Serum bağlı olduğu içim yataktan kalkamamıştım.
"Seni çok merak ettim. Bana söylemedin. Mutlu gibi davrandın."
Yanıma gelip beni kolları arasına aldı. Sıkıca beline sarıldım.

"Bebeklerimiz doğdu ben zaten mutluydum. Mutlu gibi davranmadım yani tamam mı? Düşünme böyle."

Geri çekilip kızarmış gözlerine yaklaşıp öptüm. "Cenaze ne zaman?"

"Yarın öğlen." demişti ve sesi oldukça boğuktu. Onu böyle gördükçe içim parçalanıyordu.
"Sakın stres yapma. Karnını doyurman gereken iki tane can var. Hepsinden önce sen yemelisin ve hiçbir şeye kafanı takmamalısın. Tamam?"

Başımı salladım. "Beni düşünme Levent."

Yavaşça yanımdan kalkıp beşiklere doğru gitti.
"Lavinya uyumuyor."
Eğilip kucağına aldığında başını öpüp kokusunu içine çekmişti.
"Çok güzeller. Teşekkür ederim güzelim. Bana iki tane dünyalar güzeli çocuklar verdiğin için.."