SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

53.Bölüm-Sezon Finali-

SELAMMM🤍
BOMBA GİBİ GELDİM.
BÖLÜM SONU DUYURUSUNU MUTLAKA OKUYUN VE LÜTFEN BU BÖLÜMDE BOL BOL SATIR ARASI YORUM ATIP BEĞENMEYİ UNUTMAYIN🤍

KEYİFLİ OKUMALAR 🤍

Levent'in sana bir sorusu var.

Yorulunca hırs mı yaparsın yoksa  seni yoran şeyden uzaklaşmayı mı tercih edersin?

Ambulans son hızı ile gidiyordu tahminimce. Ben ağlamaktan harap olmuştum ve artık dökecek göz yaşım kalmamıştı gözlerimde. Yaşadığım o tacizi.. Emir'in kanlar içinde yatışını. Bebeğimin ölüşünü.. Kabullenmek istemiyordum. Korkuyordum.

Levent yanımda serumu koluma takarken yıkılmış gözüküyordu. Onu hiç böyle görmemiştim. Açılıp kapanan gözlerimle ne ara hastaneye geldiğimi bile anlamamıştım fakat asıl mesele sanki o anda başlamıştı. Yaşayacağım şey hastaneyi gördüğümde sanki yeni kafama dank etmişti.

"LEVENT!" bağırışıma hızla yanıma gelip elimi tuttu.
"Yanındayım güzelim. Şimdi seni içeri sokacaklar hemen geleceğim tamam mı canımıniçi?"
"BIRAKMA BENİ."

"Hemen geleceğim güzelim."

Sedye ile doğumhaneye soktuklarında göz yaşlarım arttı. Kalkmaya çalıştığım da hemşireler beni sakinleştirmeye çalışıyordu.
"Bırak beni! İstemiyorum! Çıkın!"

Geri çekildiklerinde karnımı tutarak ayağa kalktım. O sırada Levent ve Sevil hanım girdiğinde Levent hızla yanıma gelmişti. "Levent! Bıraksınlar beni. İstemiyorum Levent! N-nolur almasınlar bebeğimizi.."

Elimi sıkıca karnıma bastırdım. Çaresiz bakışlarla birkaç saniye eli yanağımı okşadı ve göz yaşlarımı sildi. Odadakilere dönüp "Biraz dışarı çıkar mısınız?" dediğinde Sevil hanım dahil herkes gittiğinde gülmüştüm.

"Almayacaklar d-dimi?"

"Otur güzelim. Konuşalım sakince hadi bak acı çekiyorsun." diye yalvardığında başımı iki yana salladım. Güvenemiyordum ona.. Bebeğimi alacaklardı.

"İstemiyorum konuşmak! Gitmek istiyorum burdan!" adım atmak için ileriye atıldığım da acıyla inledim. Levent hızla beni sedyeye kaldırdığında ellerimi sıkıca tuttu.

"Anlıyorum. Yaşadığın şeyin şokundasın ama şuan da bunu kabullenmen gerekiyor güzelim. Bebeğimiz öldü ve onu almak zorundayız. Tamam mı? Bak yapacak bir şey yok. "

Hıçkırıklarım çoğaldı. Bir çocuk gibi ağladığım da başımı eğip kanlı eteğime baktım. Elimi karnıma koydum.
"3 aylık olacaktı. Ben ona çok alışmıştım."

"Bunu da atlatacağız. Yeniden olur ama şimdi yapmamız gereken onu almamız. Sonra konuşacağız uzun uzun."

Başımı tekrar iki yana salladığımda sakin tavırları bir anda yok olmuş gelir çekilip sesini yükseltmişti.
"Zehirleneceksin! Biraz daha durursak kötü olacaksın. Önce kan kaybından bayılacak sonra da bebeğimiz seni zehirleyecek Süveyda! Anla bunu güzelim. Hadi bak seninle konuşmaya çalışıyorum seni bayıltmak zorunda bırakma beni."

"O beni zehirlemez ki. Ben onun annesiyim."

Aramızda kısa bir sessizlik olduğunda. Gözlerim kararmaya başlamıştı. Levent derin bir nefes aldı ve alnımı öptü.
"Geçecek.."

Başımı salladım. Yavaş yavaş kendime geldiğimi hissedebiliyordum. Levent beni yatırıp dışarı çıktığında titrediğimi fark etmiştim. Sevil hanım geldiğinde önce yanı başıma geldi.
"Daha çok gençsin tekrar bir bebeğin olacaktır Süveyda. Şimdi kürtaj yapacağız. Sonrasına beraber bakacağız. Korkma."