SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

41. BÖLÜM

Bölüm sonu duyurusuna birkaç saniyeni ayır lütfen 💜

Satır arası yorumlara bekliyorum.
Beğeni ve yorum bırakmayı unutma 🦋
Emek nedir bilen herkesi küçük yıldıza basmaya davet ediyorum 😜

Keyifli okumalar 😍💜💕❤️🥰

Telefonum çalmaya devam ediyordu. Dudağımı ısırdım. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Başıma gelenleri şimdi anlatırsam hastaneden çıkıp gelirdi. Biliyordum. Hastalarını bırakıp gelmesini istemediğim için sakinleşerek telefonu açtım.

"Efendim hayatım?"

"Neden açmıyorsun telefonu?"

Kaşlarım çatıldı. "Annemle konuşuyorduk. Duymadım ne oldu ki?"

Derin bir nefes verdi. "Merak ettim güzelim. İyisin dimi?"

Neden bu kadar üstüme düştüğünü anlamamıştım. "Evet iyiyim. Levent bu arada annem biraz bizde kalacak."

"Tamam canım kalsın tabi.. Eve mi geçeceksiniz?"

İster istemez güldüm. "Niye bu kadar soru soruyorsun? Eve geçicez şimdi."

Ne kadar gergin olduğumu belli etmemeye çalışıyorum. Ona herşeyi akşam anlatırdım. Belki.. Yine de korkuyordum. Levent yine şikayet edecekti. Rıfat yine zarar vermeye çalışacaktı. Bu kısır döngü yine devam edecekti.

" Aklım hep sende. Dikkat et. "

" Akşam görüşürüz. Seni seviyorum."

"Bende seni seviyorum güzelim."

Telefonu kapattığım da annem gülümseyen gözlerle bana bakıyordu. "Levent yüzünü güldürüyor."

"Evet. O olmasaydı şuan mutsuz bir Süveyda olurdu."

Annemin gözleri doldu. Derin bir nefes alıp ayağa kalktım. Çantama alıp annemin valizini sürükledim.
"Levent'in haberi yok. Sende belli etme anne."

"Tamam kızım."

Aşağı indiğimiz de babamın şoförü kapıda bekliyordu. Annem binmek istemese de ısrar edip bindirmiştim.
Yol boyunca elim telefondaydı. Bir yanım Levent'e hemen anlat dese de diğer yanım sus diyordu. Eve girdiğimiz de annemin bavulunu kenara bırakıp içeri girdim. Başımda ki ağrıdan dolayı hızla mutfağa girip ilacımı içtim. Sonrasında annem ile beraber karşılıklı koltuklara oturmuştuk.

"Yemek yapayım ben akşama kızım."

"Hayır anne. Otur lütfen. Hem biraz rahat olur musun? Burası senin evinde sayılır. Yapma böyle."

Mavi gözleri gözlerime dikkatle baktı. Burukça gülümsedi. "Beni affettmiş olman beni ne kadar mutlu etti kızım bilemezsin. Zamanında cahildim. Yaptığımız hataların sıkıntısını sen çektin. Özür dilerim."

Gözlerim doldu. "Babam seni nasıl aldattı?"

Annem bakışlarını kaçırdı. "Aldatmamış olabilir. Bakma bana öyle.. O zamanlar babanla sürekli kavga ediyorduk. En yakın arkadaşım vardı. Baban hakkında onu başka kadınlarla samimi gördüğünü söyler dururdu. O zamanlar aramız bozuk diye bende inanırdım. Bir şey diyemezdim."

Kaşlarım çatıldı. Sertçe yutkunup annemi dinlemeye devam ettim.
" Sonra bir gün elime bazı fotoğraflar geldi. Baban hala onların shop olduğunu söylese de ben o zamanlar o fotoğrafın gerçek olduğuna inanmıştım. Fotoğrafı en yakın arkadaşım getirmişti. Sonra babanla tartıştık. Evde kıyamet koptu. Ben tek bir parça bile almadan evi terk ettim bir daha uzun süre gelmedim. Annemin yanına gittim."