SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

44. Bölüm

DİKKAT 🦋
BU BÖLÜMÜ DESTEĞİNİ ESİRGEMEYEN. YORUM BIRAKAN TATLI OKUYUCULARIMA İTHAF EDİYORUM 🤍 SİZLERİ SEVİYORUM🤍

BU BÖLÜM İÇİN 500 YORUM GELİR Mİ?
HER PARAGRAFA YORUM ATARSANIZ BENCE YAPARSINIZ.
HADİ BİR ÇILGINLIK YAPALIM ❤️
BU BÖLÜM 500 YORUM OLSUN 💃🏻
DİĞER BÖLÜM İSE 600 OLUR🦋

OKUYAN HERKES LÜTFEN YILDIZA BASMAYI UNUTMASIN.
YİNE BEĞENİ SINIRI KOYUYORUM FAKAT AYNI KİŞİLER YİNE BEĞENMEZSE SINIR YİNE GEÇMEYECEK 🤦🏻‍♀️
110 BEĞENİ ❤️ BU BİLE AZ..

KEYİFLİ OKUMALARR🦋🦋🦋🤍

Sınırını aşma demişti bana..

Bizim bile aramızda sınırlarımız vardı. Elbette vardı ama benim sandığım sınırlar birbirimize karşı saygılı olmaktı.

Ben sadece gerçeği söylemiştim fakat Levent bana iftira atma demişti. Odaya girmekten vazgeçip geri döndüm ve hızlı adımlarla merdivenlerden indim. Levent kapıyı açmak üzereyken onu durdurdum.

"Yine aynı şeyi yapıyorsun! Yine beni yakıp yıkıyorsun! Bana yıllar önce olduğu gibi yine inanmıyorsun!"

Gözlerime baktı. "Mesele sana inanmamak değil! Sonra konuşacağız şimdi gitmem gerek Süveyda!"

Çıktı. Kapı yüzüme kapanacakken hırsla tuttum ve peşinden çıktım. Arabaya bindiğinde hızla kapıyı açıp yanına oturdum.
"Hemen iniyorsun Süveyda!"

"İnmiyorum!"

Levent birkaç saniye yüzüme baktı ve öfkeyle arabayı çalıştırdı. İçimde bir yerlerde küçük Süveyda saklanmış ağlıyordu. Dışım ise bir o kadar soğuktu. Neden yapıyordum bunu? Neden annesinin yanına gidiyordum?

Evin önüne geldiğimiz de Levent telaşla inmişti. Ben ise sakim adımlarla eve yürüdüm. Doğruları bilen bendim ama bilmem bir işe yaramıyordu.
Levent arka bahçenin açık kapısından yerde yatan annesinin yanına koştu.

Asuman hanım ile göz göze geldiğimiz de bakışlarında ki anlık korkuyu görmüştüm. Korkma demek istedim. Korkma zaten oğlun bana inanmıyor demek istedim.

"Anne neden insanları yolluyorsun evden? Ya başına daha kötüsü gelse!"

Levent annesini kucağına alıp tekerlekli sandalyeye oturttuğunda yanında eğildi. Asuman hanım ağlaması numarası yaparken içim acıdı. Kendi oğlunu sırf benim ile evli diye kullanıyordu.

" Hastane gidelim. Ağrın var."

"Olmaz! Yani gerek yok oğlum. Sen bu gece burada kal iyi olurum ben." ardından bana baktı. Leventte bana baktığında bakışları uzunca yüzümde gezindi. Ardından annesine döndü.
"Hastaneye gitsek iyi olur. Hadi."

"Gerek yok dedim Levent."

Levent annesini dinlemedi. Arkasına geçip tekerlekli sandalyeyi evden çıkardı. Peşlerinden gidip arabanın kapısını açtım. Levent annesini bindirince kendisi de direksiyona geçmişti. Elim kapının kolunda kaldı. Kendimi bir fazlalık gibi hissetmiştim.
Levent camı açıp başını eğdi.
"Hadi.." dediğinde zorlukla arabaya bindim. Başımı cama yasladığım da Levent elimi tutmuştu. Hızla elimi çektim.

Hastaneye gelmiştik. Levent Kerim amca ile odaya girdiğinde kapının dibinde durdum. Levent annesini sedyeye yatırdığın da Kerim amca Asuman hanımın bacaklarını kontrol etti. Ona birkaç soru sormuştu. Kerim amca baş parmaklarını bastırıp çekerken kaşları çatıldı ve Asuman hanımın yüzüne baktı.
Ardından "Herhangi bir his var mı?"