SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

28. Bölüm

Selamm💜

Ufak bir şeyler yazacağım lütfen okuyun çok zamanınızı almayacak.

Benim anlayamadığım neden 800 1000 arası kişi okurken 90 oy geliyor?

Bölümü 1 hafta içinde yazıyorum. İçime sinmiyor siliyorum tekrar yazıyorum. Bilgisayarda kontrol yapıyorum. Asla üstten yazıp yollamıyorum. Bu platformda neden böylesine bir haksızlık yapıldığını anlayamıyorum.
Uzun paragraflar yazmaya çalışıyorum başkaları gibi sadece diyolog yazıpta atardım. Zaten anlayamadığım hak etmeyen hikayelerin neden bu kadar yüksekte olduğu. Kiminle konuşsam evet öyle diyor. Ne yazık ki uygulama da böyleleri çok var.

Neyse ben Wattpad'in artık gelişmesini istiyorum. Keşke story atabileceğimiz canlı yayın açabileceğimiz bir yer olsaydı dimi?

Wattpad elçilerine başvuru yaptım kızlar. Umarım kabul edilirim. Olurda edilirsem düşüncelerimi daha yakından ifade edebileceğim.

Neyse burda beğeni beğeni yazmak yerine size söylemek istedim.
Her yoruma cevap verdiğimi herkes bilir. Lütfen bölümü keyifle okuyan hikayeyi seven okuyucularım bunun bir emek olduğunu unutmadan beğeni butonuna tık tık yaparsanız çok mutlu edersiniz.

Sadece bir tık bu kadar yahu🤦🏻‍♀️😅

Sizleri seviyorum 💋 Yorumlar da buluşalımm😍

Sınırı 500 yapsam bile geçilir ama güvenim o kadar yıkıldı ki geçemezler diyorum.😓

Geçtiğimiz bölümün sınırı geçmemişti son 3 oy kalmıştı fakat bölüm bekleyenlere haksızlık yapmak istemedim 🧚‍♀️

200 Beğeni 60 Yorum istiyorum bence yaparsınız hatta daha fazla da olur ❤️
Duyurular için beni takip edebilirsiniz 💋
Satır aralarına gelin buluşalım🧚‍♀️

28.Bölüm

Levent gittikten sonra oldukça kasvetli bir gün geçirmiştim. Akşam yemeğine kadar telefonumu tamamen kapatıp biraz annemle konuşmuş ardından dikkatimi çeken dizileri boş gözle izlemiştim. Yemekten sonra ilaçlarımı içip odama geçmiştim. Levent sanırım hala hastanedeydi. Mesaj bile atmamıştı.
Yatağıma uzandığımda üannem içeriye girmişti. Elinde telefonu vardı.

"Baban."

Başımı sallayıp telefonu aldım. Kulağıma götürüp derin bir nefes aldım.
"Süveyda? Nasılsın kızım?"

"İyiyim baba sen?"

"Annen bana hastalığından bahsetti. Bunu bizden saklıyor olman gerçekten beni çok üzdü kızım. ''

Kaşlarım çatıldı. Annem bunu söylememeliydi ama bunu daha ne kadar saklayacaktım ki? Saklayamazdım. Bilmeleri gerekirdi. Yutkunup dudaklarımı araladım. Ne denirdi bilmiyordum ki.

‘’Baba ben bir süre size söylemek istemedim. Daha kendim alışamamıştım size nasıl söyleyebilirdim ki?’’ babam sessiz kalmıştı. Ardından ‘’ Nasıl bir tedavi gördüğünü merak ediyorum. Hangi hastaneye gidiyorsun?’’ diye sormuştu.

Şimdi söylediğim her şeye karşı geleceğinden emindim. Özellikle abim Levent’in doktorum olmasına karşı çıkacaktı. Umurumda değildi.

‘’Levent doktorum baba. Alanında iyi. Benimle fazlasıyla ilgileniyor.’’

Babamın derin bir nefes aldığını duymuştum. ‘’Kızım daha iyi doktorlar var. Çok daha iyi bir tedavi görebilirsin. Levent ile ilgili bir sorunum yok sadece daha iyi hastaneler var.’’