SARFINAZAR | 𝑺𝒖𝒗𝒆𝒚𝒅𝒂

30.Bölüm

Dedim ki bekletmeden bölüm atayım. Normalde yazdığımdan minicik kısa ama daha uzun yazmış olsaydım daha bekleyecektiniz. Bende bekletmek istemeden atmak istedim bir daha ki bölümde çok geçmeden gelir umarım siz yeter ki yorumlarda benimle olun.
Ayrıca herkes yıldıza bassın lütfen❣️💜

Sarfınazar grubumuza gelmek isteyenler instagram üzerinden mesaj atabilir. Profilimde link var.
İnstagram kullanıcı isimleri🌠
@sarfinazarsuveyda
@reyhangulbsk

Öptüm❣️💋

Ameliyat için tüm herşey hazır gibiydi. İçimde ki bu korkuyu kimseye anlayamıyordum. Annem gelmişti. Hemde öyle bir gelmişti ki o gelir gelmez olmayan moralim daha çok bozulmuştu. Ağlayıp beni de üzüyordu. Levent beni dinlememiş ve herkese haber verip bu gece oturma işini iptal etmişti. Nehir zaten hemen hastaneye gelmişti. Herkes neden bu kadar telaş yapıyordu? Özellikle Leventin gözlerinde ki korkuyu görüyordum. Ama neden?

Annem elimi tutuyordu. Babam karşımdaydı. Abim ise dışarıda olmalıydı. Kapı açıldığında içeriye Levent girmişti.
"Canım nasıl hissediyorsun kendini?"

"Korkuyorum Levent. Aşırı heyecan yaptım ben."

Yanıma gelip elimi tuttuğunda babama baktı. Levent babamdan utanmıyordu. Elimin üzerini öptüğünde.
"Sen uyurken ben senin yanında olacağım. Bana güveniyor musun?"

"Sana ne kadar çok güvendiğimi biliyorsun."

Gülümsedi. "Sürekli yanında olacağım ve kötü bir şey olmasına izin vermeyeceğim. Ameliyattan çıkınca da güzel güzel dinleneceksin."
Başımı salladım. Eğilip alnımı öptüğünde göz göze geldik. Gözleri ile 'Seni seviyorum' demişti bana. Bende gülümsedim ve gözleriyle anlaştım onunla.

Ameliyathaneye girmeden önce herkesin dolu gözlerini görmüş ve moralim daha çok bozulmuştu. Annem yanıma gelip başımdan öptüğünde hafifçe gülümsedim.
"Kimse ağlamasın. İyi bir şekilde yanınıza döneceğim dimi Levent?"

Levente baktığımda başını sallayıp gülümsedi. "Endişelenecek bir durum yok."

Herkese el salladığımda ameliyathaneye girmiştik. Korkumu ne kadar yansıtmamaya çalışsam da Levent anlıyordu. Yanıma geldiğinde eğilip başıma ardından yanağıma uzun bir öpücük bıraktı.
"Korkulacak bir şey yok güzelim. Bak ben hep burada olacağım sana bir şey olmasına izin vermem bunu biliyorsun."

"Biliyorum." Gülümsedi. Yanında ki kıza narkozu vermesini söylemişti.
"Şimdi geriye sayacağım."

Gözlerine baktım. "On, dokuz, sekiz, yedi.."

Elini tuttum. Gözlerim kapanmak üzereydi. "Seni seviyorum" demiş ve gözlerim kapanmıştı.

Levent Süveyda'nın 'Seni Seviyorum' diyişinden sonra gülümsemiş ve 'Bende seni seviyorum.' demişti. Derin bir soluk alarak Kerim bey ile beraber birbirlerine bakıp ameliyatı başlattılar. Ona zarar vermekten korkuyordu. Duygusal anlamda yakınlığı olan insanların ameliyatına girmek sevdiği bir şey değildi ama onun için en iyisini yapardı. En azından şuan bunu biliyordu.

Uzun soluklu bir ameliyat olmuş ve sonunda Levent başarıyla sevdiği kadının ameliyat yarasını kapatmıştı. Yanında sürekli terini silen birisi vardı. Kerim bey gülümseyerek yanına gelip sırtına hafifçe vurdu.
"Aferin Levent. Çok iyiydin."

Gülümseyerek başını salladı. Derin bir nefes alıp ameliyathaneden çıktı. Ellerini yıkadıktan sonra üzerindekileri atıp dışarı çıktı. Süveyda'nın ailesi telaşla kapıda bekliyordu.
"Çok iyi. Şimdi gelecek."