SIR (TAMAMLANDI)

SIR | Bölüm 19

-SIR- Bölüm 19

Her şeyin tek bir karara bağlı olduğu o an...

Bedenimi hissetmiyordum. Gözlerim öyle çok dolmuşlardı ki görüşüm bulanıklaşmıştı.
''Beni seç.'' diye yalvardım Mavi Göz'ün gözlerine bakarak. Daha birkaç gün önce, tam da burada bedenimi teslim etmeye hazır olduğum adam, hayatta sahip olduğum tek şeyi elimden almak üzereydi.

''Yapma Yiğit... Yalvarırım beni seç, yapma.''

Mavi Göz'ün gözleri kıpkırmızıydı artık. ''Yapamam Ela... Affet beni!'' diyerek elini teyzemin düzeneğindeki ipten çekti. Öyle bir çığlık kopardım ki o an, ses tellerim yırtılmış gibi acıttılar boğazımı. Ancak bu acı, ruhuma konulan yükten kat kat hafifti. Kıyaslanamazdı.
Çırpınmaya başladım.
Nafileydi.
Tek ailem, yol arkadaşım, teyzem... Gözlerimin önünde son nefesini verirken, yapabildiğim tek şey delirmişçesine ağlamak ve göz yaşı dökmekten öteye gidemedi.

12 SAAT ÖNCE

''Ela! Hala hazır değil misin? Ne zamandır bu kadar hazırlık yapıyorsun okula gitmeden önce?''

Teyzeme Yiğit'ten bahsetmemekte kararlıydım. Bu nedenle bir kez daha erteledim sorusuna cevap vermeyi.
''Hazırım. Sen çık, ayakkabılarımı giyip geliyorum peşinden.''
Teyzem evden çıkarken kapıyı arkamdan kapatarak iki kez kilitledim ve anahtarı çantama attım.

''Servis birazdan burada olur. Seninle bekleyeyim.''

''Aslında bugün yürüyerek gitmek istiyorum. Biraz hava alacağım, uzun zamandır yürüyüş yapmadım.''

Teyzem yine memnun olmamışçasına kafasını sallarken onu öpmek için bir iki adım attım ve aramızdaki mesafeyi tamamen kapattım. Sarılışıma karşılık verişi fazla soğuk geldi o an.
''Bir sorun mu var?''
Teyzem bir şey söylemek için dudaklarını araladı ancak vazgeçti saniyeler sonra.

''Ne oldu teyze? Bir sorun varsa bana anlatabilirsin.''

''Sana bunu akşam söyleyecektim aslında ama her halükarda bana sinirleneceğini biliyorum. Sanırım ertelemem ikimiz için de durumu zorlaştıracak.''

Konu hakkında en ufak bir fikrim yokken kollarımı birleştirdim önümde ve ''Seni dinliyorum.'' dedim meraklı gözlerimi teyzemin üstüne dikerek.

''Haftaya, senin için psikiyatristten randevu aldım. Bunun ikimiz için de iyi olacağını düşünüyorum.''

Şaşkınlığım kendini belli ederek gün yüzüne çıkarken ''Anlamadım teyze. Ne yaptım dedin?'' diye çıkıştım sesimi biraz yükselterek. Ellerini omzuma koydu ve derin bir nefes aldı hemen. Bunu genelde beni sinirlendirdiğinde ve sakinleşmemi istediğinde yapardı.
''Son bir aydır sendeki değişimi görebiliyorum Ela. Bunun bana olduğu gibi sana iyi gelmediğini de... O yüzden düşündüm de-''

''Ne düşündün? İznim olmadan ya da bana danışma gereği duymadan bir sorunum olduğunu tespit edip beni psikiyatriste götürmeyi mi? Teyze söylesene, sen hangi ara bu kadar ben odaklı biri oldun?''

Son cümlem onu kırmıştı. Gözlerinden anlayabiliyordum ancak bu kadarı fazlaydı. Birine sorunlarımı açmak değildi mesele. Ya da bunları konuşmaktan utanmak...
Sadece fikrimi almadan böyle bir şey yapabiliyor olması kızdırıyordu beni. Hayatımı kendi kontrolünde tutmak için her şeyi yapıyor ve bunu yapamadığı bir evrede de uzman birinden yardım almayı hedefliyordu.
''Ben her şeyi senin iyiliğin için yapıyorum. Eski sen gibi değilsin Ela! Bu konuşmayı daha kaç kere yapacağız seninle? Çok sıkıldım artık. Kendine bir an evvel çeki düzen vereceksin!''
Daha fazla konuşmak istemiyordum. Bu nedenle teyzeme cevap vermek yerine arkamı döndüm ve yürümeye başladım adımlarımı hızlandırarak. Arkamdan birkaç kez bağırdı ancak umursamadım.