Scars 哭 Jeon Jungkook

Bölüm 62 哭 "BİTMEDİ"

62. BÖLÜM:
"BİTMEDİ"

Saçlarımda gezinen şefkatli eller, gözlerim hala kapalıyken suratımdaki gülümsemeye neden olmuştu.

Bir kedi gibi mırıldandım ve onun kıkırdama seslerini duydum.

Gitmemişti, bu sefer beni bırakmamıştı.

"Uyandığını biliyorum uykucu, hadi aç gözlerini artık."

Kirpiklerim yavaşça açılırken onun tavşan dişleriyle karşılaştım. Onun böyle gülümsemesini seviyordum.

Gitmemişti, bu sefer beni bırakmamıştı.

Yüzümü örten saçlarımı geriye doğru aldı ve uzunca bana baktı anlamlı anlamlı.

"Seni hak edecek ne yaptım, bilmiyorum. Sen nasıl güzel bir şeysin böyle?"

Dediği şeyler yanaklarımı kızartırken o bu halime gülmüştü.

"Dün gecedeki o kadar şeyden sonra bu küçücük iltifattan nasıl bu kadar çok utanabiliyorsun?"

Dün gecedeki, dün gecedeki, dün gecedeki...

Dediği şeyden sonra pikeyi çıplak bedenime iyice bastırdım.

"Hatırlıyorsun, değil mi dün geceyi?"

Tabii ki de hatırlıyordum. Aksini iddia etmek mümkün bile değildi.

Dün gece, kendimize hakim olamayıp beraber olmuştuk ve... Sabah uyandığımda o yanımdaydı.

Ben yine beni bırakıp gider diye uyumazken, uyandığımda onu yanımda bulmuştum.

Keşke bu 5 yıl önce de böyle olsaydı.

Ama olan olmuştu bir kere ve sürekli bunu düşünüp şimdiki zamanımı mahvedemezdim. Bu bize haksızlık olurdu artık.

"Sen de sürekli beni utandıracaksan bir daha olmaz bu ona göre." Dedim sitemli bir ses tonuyla.

"Bu?" Derken dedi gülerek. "Bu ne?" Kafasını benim olduğum tarafa yaklaştırdı iyice. "Adı yok mu?"

Bilerek beni utandırmaya çalışıyordu. Biliyordu bu tür şeyleri dile getiremediğimi. Neden yapıyordu o halde?

"Ya, Jungkook!" Dedim arkamı dönerek. Şu an ona trip atmaya çalışıyordum ama yine başarılı olamıyordum. Söz konusu o olunca, her şeyi elime yüzüme bulaştırıyordum. "Kes şunu!"

Jungkook elini çıplak belime koyarak beni kendisine doğru çekti ve omzuma öpücük kondurdu. Nefesini ensemde hissetmek bana çok farklı şeyler hissettiriyordu.

Sırtım onun göğsüne değerken kalp atışını hissedebiliyordum.

"Acıktın mı?" Diye sordu.

"Hayır, biraz böyle kalalım. Hatta biraz daha uyuyalım."

"O zaman..." dedi beni kendisine doğru çevirerek. "Böyle kalalım,"

Gözlerimiz yüzlerimizin her ayrıntısını ezberlemek istiyor gibiydi. Benim ellerim onun dudaklarında, onun elleri ise benim yanaklarımdaydı. Şayet bir gün yollarımızı yine kaybedersek, ezberlediğimiz yerlerden birbirimizi yeniden bulabilirdik.