Scars 哭 Jeon Jungkook

Bölüm 1 哭 "BAŞLANGIÇ"

"Mi Hi, okula daha fazla geç kalmak istemezsin değil mi?"

Annem kapıya dayanmış gülümseyerek bana bakıyordu. Ama ben ne yazık ki ona gülümseyemiyordum.

"Tamam anne, saçımı kurulayıp gideceğim." dedim ıslak saçlarımı havludan çıkarırken. Zaten formamı çoktan giymiştim.

"Kahvaltı yapmayacak mısın?"

"Midem bulanıyor anne." dedim tarakla saçıma dalarken. Saçım kısa olduğu için tarama kısmında çok uğraşmıyordum.

"Bu çok sağlıksız Mi Hi. Kabul etmiyorum, aşağıya in ve aile kahvaltımıza katıl lütfen." Annem cevabımı dinlemeden odamdan çıkmıştı. Bir şey demedim, bir kahvaltı yüzünden kavga edecek değildim sonuçta. Hem de böyle bir gün de, okulumun ilk gününde...

Saçımı taradıktan sonra banyodan aldığım kurutma makinesiyle saçımı kuruttum. Tüm bu işlemleri yaparken itinayla aynayla göz göze gelmemeye çalışıyordum. Makyaj malzemem falan yoktu. Zira yüzümün ve ellerimin kusurluğunu hiç bir kapatıcı kapatamazdı.

Eldivenlerimle elimdeki kusurumu kapattıktan sonra siyah maskemi de aldım ve odamdan çıktım.

Annem klasik ev hanımıydı, babam ise emlakçıydı. Abim ise 30 yaşında olmasına rağmen evde kalmış işsizin tekiydi. Liseden sonra üniversiteyi kazanamamış dışarda başı boş bir şekilde dolaşıyordu. Benim dersim onun derslerine bakarak her zaman daha iyi olmuştu. Kendimle övünmek gibi olmasın ama ben bir kere geçen sene okul birincisiydim yani. Sanırım sırf bu yüzden benden pek hoşlanmıyordu abim. Umursamadım. O benden hoşlanmıyorsa ben de ondan hoşlanmam.

Hey, ben de kahvaltı yapıyorum imajını verdikten sonra çantamı sırtıma alıp maskemi yüzüme geçirdim ve okuluma doğru yol aldım.

🍁

Okul uzaktı evime ama ben yürüyerek gidiyordum. Ailemin beni servise verecek parası vardı ama ben istememiştim. Servisle gidip travmalarıma travma katmak istemiyordum açıkcası. Okulun önüne geldiğimde derin bir nefes aldım. Bu okulda ikinci senemdi bu yıl. Ve bir gram bile heyecan duymuyordum. Tek ümidim bu yıl diğerki yıl kadar canımın acımamasıydı. Çünkü insanlar yüzümü biliyorlardı, bazıları ise kulaktan kulağa dolan şeylerle biliyordu. Oysa maskemi indirmemeye yemin etmiştim en başından. Ama korkunç bir tuzak, maskemin inişi ve çekilen o korkunç fotoğraflarım bu okulda beni canavar olarak damgalamasına yetmişti. Şimdi insanlar benden korkuyorlardı, bir hastalıkmış gibi bana dokunmaya çekiniyorlardı, özellikle ellerime...

Korkularımı sırtıma alıp okulun içine girdiğimde ilk o'nu gördüm. Kalbim benden bağımsız bir şekilde hızlanırken yüzümde kimsenin görmediği bir gülümseme oluştu. Yaz tatili boyunca hiç değişmemişti. Hatta daha çok yakışıklaşmıştı. Arkadaş grubuyla merdivenin önünde gülüp konuşuyordu. Birkez daha kıskandım arkadaşlarını ona bu kadar yakın olduğu için. Çünkü Jeon Jungkook'u hep böyle uzakta izleyecek ve sevecektim ben, hiç kimse bilmeden, sessizce...
-
-
-
Umarım beğenmişsinizdir.

OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN!