Scars 哭 Jeon Jungkook

Bölüm 59 哭 "GERÇEKLER"

Her iki bölüme de oy verip yorum yaptığınızı varsayarak...

Artemisia J keyifli okumalar diler!

59. BÖLÜM:
"GERÇEKLER"

Jungkook'un Anlatımından

Her şey abilerimizin ölümüyle başlamıştı.

Her zaman yolunda giden bir ilişkimiz olmamıştı ama sonuç olarak  birbirimizi seviyorduk ve yaralarımızı karşılıklı olarak sarıyorduk.

Farkındaydık, abilerimiz içeriye girdiği andan itibaren bizim için hiçbir şey kolay olmayacaktı ki nitekim de öyle oldu.

Cenazeden sonra her iki aileden de görüşme yasağı ve peşinden birkaç saçma şey daha gelmişti ama umurumuzda bile olmamıştı bizim bu durum.

En fazla ne yapabilirlerdi ki?

Bu kadarını da tahmin edemezdik, edemezdim.

Okuldan eve geldiğim bir gün tek bir isteğim vardı, o da hemen sıcak bir banyo yapıp Mi Hi ile akşam yemeği için buluşmak...

Ama tabii bütün diğer planlarım gibi bu da gerçek olmadı.

Eve geldiğim andan itibaren sevgili ailemi salonda büyük bir sükunetle oturduğunu gördüm.

Babam ayakta dışarıyı izlerken, annem titreyen eliyle suyunu içiyordu.

"Jungkook, buraya gel!"

Babamın arkası bana dönük olmasına rağmen benim geldiğimi görmüştü.

"Seninle konuşacaklarımız var, oğlum."

Adımlarım istemeyerek salonun ortasına doğru ilerlettim. Boş bir tekli koltuğa oturduğum zaman babam yüzünü bana doğru çevirdi.

"Baba, benim akşam işim var arkadaşlarımla buluşacağım. Ne diyeceksiniz çabuk diyebilir misiniz?"

"Kiminle buluşucaksın?" Diye sordu babam ellerini arkada birleştirirken.

"Jimin ile," Evet, Mi Hi olmuştu Jimin. Ona gerçeği söyleyemezdim, değil mi?

"Ne tuhaf," dedi babam anneme bakarak. "Bizim Jimin'in yüzünde koca bir yara izi oluşalı ne kadar oldu?"

Sikeyim, anlamışlardı.

Terleyen avuç içlerimi pantolonuma sürttüm.

Biz o kadar saklanırken, onlar nasıl anlamışlardı, fark etmişlerdi?

Annem tam önüme bir kağıt ve kalem bıraktı. Kaşlarımı çatarak baktım. "Bunlar da ne?"

"Seninle bir anlaşma yapacağız, oğlum." Dedi babam tam karşımdaki koltuğa otururken.

Gözlerimdeki soru işaretlerini gördüklerini biliyordum. Ve biliyordum ki bu konuşma iyi bir yerde bitmeyecekti.

"N-ne anlaşması?"

Babam çenesini okşarken gülümsedi ama bu gülümseme içtenlikle kesinlikle değildi. Birazdan diyeceklerini veyahut yapacaklarını haber veriyordu gibiydi ki nitekim de öyle oldu.

"Birazdan göreceksin."

Babam eğilerek sehpadaki kumandayı aldı. Yoksa ailecek bir film mi izleyecektik? Bunun olacağını pek düşünmüyordum.

Babam televizyonu açınca sıcak bir aile yuvasını veya vıcık vıcık bir aşk hikayesini anlatan bir film ya da dizi görmedim tam da tahmin ettiğim gibi.  Ama görmeyi beklediğim şey de kessinlikle bu değildi.