Scars 哭 Jeon Jungkook

Bölüm 55 哭 "YAKINDA"

Oy ve yorumları unutmayalım, lütfen.

Sizi seviyorum.

Artemisia J keyifli okumalar diler!

55. BÖLÜM:
"YAKINDA"

Günler günleri kovalarken mide bulantılarım nihayet başlamıştı.

Günde 7/24 kusuyordum ve bu ne kadar daha devam edecekti, bilmiyordum.

Annem bir şeylerde  şüpheleniyordu ama sadece ona midemi üşüttüğümü söylüyordum. Gerçeği nasıl söyleyebilirdim ki?

Bunların üstüne birde Jongin çıkmıştı. Bizim okula gelmişti ve kedi gibi sürekli peşimden ayrılmıyordu. Ne istiyordu tam olarak bilmiyordum. Bu kadar derdin içinde onunla uğraşamazdım.

Zaten birazdan dertlerimin birisinden kurtulacaktım.

Okulun tuvaletindeydim 1 saattir aralıksız kustuğum için. Ağzımı yıkadıktan sonra aynadaki durgun, bitsiz ve halsiz halimle karşılaştım.

Derin bir nefes aldım ve avucumun içindeki haplara baktım.

Uzun uğraşlar sonucu en iyi etki eden ilaçları bulmuştum ve... Şimdi buradaydım.

Size birazdan dertlerimin birisinden kurtulacağımı söylemiştim, değil mi?

Peki yapabilecek miydim?

Orası tamamiyle muammaydı.

İlaçları tam ağzıma götürecek gibi oluyordum ama yapamıyordum.

Korkuyor muydum?

Yoksa istemiyor muydum?

Her ne kadar ikisi de olsada bunu yapmak zorundaydım, başka seçeneğim yoktu.

Tabii Namjoon ilk başta bana yardım etseydi buna gerek kalmazdı ama neyse...

Gözlerim açıkken bunu yapmak çok zordu. Hem, yanaklarımdan süzülen bir şeyler vardı. Ağlıyor muydum?

Güldüm, saçmaydı.

Şimdi gözlerimi kapatacaktım ve ilaçları içip her şeyi bitirecektim.

Dediğimi yaptım, gözlerimi yumdum ve ilaçları ağzıma götüreceğim zaman gürültüyle açılan kapıyla her şey mahvoldu.

"Burası kızlar tuvaleti, ne yaptığını sanıyorsun sen?!" Diye bağırdım.

"Asıl sen ne yapıyorsun lan manyak!" Dedi Jongin yanıma gelerek. Elimdeki ilaçlara bakmıştı ve bileğimi tutup sarsarak onları yere düşürmüştü.

Dudaklarım titrerken yere çökmüştüm, o da benimle birlikte düşmüştü.

Ağlıyordum. Tek yaptığım şey hıçkırarak ağlamaktı. O da ne yapacağını bilmez şekilde öylece bana bakıyordu.

Tereddüt ederek saçlarıma dokundu. "Tamam, sakin ol."

"Neden engel oldun?!" Dedim yakasını tutarak, yüzüm göğsüne değiyordu. "Bitecekti, sen gelmeseydin bitecekti."

Ama bitmedi.

哭

"Artık ne konuşacağımızı söyler misin?" Diye sordum kaşlarımı çatarak.

"Tabii ki ama..." Duraksadı. "Sanki ilk sen konuşacakmışsın gibi hissediyorum. Bir şey mi oldu Mi Hi?"

Bakışlarımı kaçırdım ve dudaklarımı yaladım. Sonra ise gülümsedim. "Bir şey olmadı, bir şey olmadı. Ne olabilir ki?"