Remember me |Severus Snape daughter|

55, The weeks after

'Eerlijk, ik zou willen zeggen dat hij veel op je lijkt. Maar dat is niet zo, eigenlijk lijkt hij helemaal niet op jou.'

Ralph is langsgekomen op kraambezoek. Julia zucht, 'Ja ik weet het..' Ze maakt haar zin niet af, en dat valt Ralph ook op. 'Vind je dat erg? Dat hij zo erg op hem lijkt?' vraagt hij. Julia haalt haar schouders op. 'Ik vind het wel moeilijk, maar wat moet ik anders?' Ralph knikt. 'Weet je eigenlijk of hij nog leeft?' Julia kijkt hem vragend aan. 'Ik bedoel Fenrir, leeft hij nog?' Julia denkt even na. 'Ik weet het echt niet.' zegt ze dan. 'Ik hoop van niet, maar wist ik het antwoord maar.'

De kamer was al versierd met dingen die ze had gekregen van de kraamvisite. Harry, Ron en Hermione zijn al langs geweest. (Julia had er toen voor gezorgd dat haar vader niet thuis was.)  En Jessie kwam het liefst zo vaak mogelijk langs en was mogelijk nog gekker op Nathan dan dat Julia is. 

'Wil je hem anders vasthouden?' Ralph knikt en pakt wat onhandig Nathan van haar over, die gelijk begint te huilen waardoor Ralph al helemaal niet meer zo goed weet wat hij moet doen. Julia ziet het en ze begint stiekem te lachen. 'Voorzichtig heen en weer wiegen, als het goed is stopt hij dan.' Ralph doet wat Julia zegt, maar het wordt niet veel beter. Julia besluit om Ralph van zijn lijden te verlossen en pakt Nathan over. Ralph kijkt haar wat schuldbewust aan. Julia ziet het, 'Geeft niks, even oefenen dan komt het vanzelf.' zegt ze met een glimlach. Wanneer Nathan weer in Julia's handen ligt stopt hij gelijk met huilen.

'Wat doet een baby eigenlijk allemaal op een dag?'

Julia begint te lachen, 'Meen je dit nu Ralph? Baby's eten, slapen en huilen. Meer kunnen ze niet.' Ralph begint ook wat ongemakkelijk te lachen. 'Lijkt me wel een saai leven dan.' Julia knikt. 'Ja dat wel, maar ook een zorgeloos leven.' en daar moest Ralph haar gelijk in geven. 

'Oke en nu wil ik echt weten waar je al die tijd bent!'

Severus kwam weer binnen na een hele dag weg te zijn geweest. Ralph was al een tijdje terug naar huis gegaan. 'Dat ga ik nu nog niet vertellen.' Severus wil naar zijn kantoor lopen, maar Julia is hem voor. Snel zwaait ze met haar toverstok en de deur vliegt weer in het slot. 'Dat zei je een paar maanden geleden ook al. Nee ik wil het nu weten!' ze werd gek van alle geheimen die hij voor haar heeft. Ze wil het nu weten. 'Ik heb lang genoeg gewacht.' zegt ze. Als Severus niet reageert praat ze verder: 'Ik zou je kunnen helpen.' Severus zucht, draait zich om en gaat zitten in een stoel, Julia volgt zijn voorbeeld.

'Ik probeer er achter te komen hoe jij mijn leven hebt kunnen redden.'

Julia zucht, waarom doet hij daar zo moeilijk over? Hij moet toch blij zijn dat hij nog leeft? 

'Ik hoor je denken Julia. En ja dat ben ik. Ma..'

Julia onderbreekt hem geïrriteerd. 'Nee niks maar, waarom pap!? Waarom?'

'Dat zou ik je uitleggen als je me laat uitpraten. Als jij het kan, waarom zouden anderen het niet kunnen? Dan zouden er veel meer tovenaars nog leven.' zegt hij. Julia kijkt hem fronsend aan, 'En, heb je in al die maanden dan al wat gevonden?' vraagt ze. Maar ze wist het antwoordt al. 

'Nee.'

'Waarom stop je dan niet met zoeken! Je bent niks opgeschoten. Dus stop er dan ook mee!' Julia snapte niet waarom haar vader dit zo graag wilde. Hij heeft maanden erover gedaan, maar wat heeft het opgeleverd? Helemaal niks! 'Kan je je niet beter focussen op haalbare dingen? Volgende week ga ik naar Hogwarts, ga je dan mee?' Severus, die een beetje platgeslagen van de reactie van Julia, kijkt haar kort aan. 'Daar zitten ze al helemaal niet op me te wachten.'

'Heeft Minerva je laatst vermoord toen ze hier was? Nee, zij is het nieuwe schoolhoofd en je mag vast wel mee.' 

Een week later arriveren ze met z'n drieën op Hogwarts. Nathan slaapt op de arm van Julia en Severus loopt nogal nors naast haar. Het heeft Julia even geduurd voordat ze hem heeft weten over te halen.  Maar Julia is blij dat hij mee is gekomen.

'Hei Julia, fijn dat je er bent!' Ralph komt gelijk op haar afgelopen. Hij kijkt even blij naar Nathan. en gaat met zijn hand zacht over zijn korte, bruine haren heen. Onmiddellijk opent het kleine baby'tje zijn blauwe ogen en lacht wat zwakjes naar Ralph. Severus is ondertussen Minerva aan het zoeken. 'Heb je Jessie al gezien? Die zou toch ook komen?' Ralph knikt, 'Ja, ze zal wel komen, maar ik denk dat ze wat aan de late kant is. Zoals gewoonlijk.' Ralph en Julia beginnen beide te lachen. 'Zullen wij dan maar vast naar The Great Hall gaan?'

In The Great Hall krijgt Nathan veel bekijks. Iedereen wou hem graag bekijken, en ze stelde allemaal de zelfde vragen. 

"Wanneer is hij geboren?" 

"Ach wat lief! Mag ik hem even vasthouden?"

"Wat was zijn naam ook alweer?"

Ook kreeg Julia af en toe de vraag wie de vader was, maar dan zei Ralph heel trots. 'Dat ben ik, Vind je hem niet leuk?' om snel het onderwerp te veranderen, waar Julia hem heel dankbaar voor is. Aangezien ze anders niet wist wat ze daarop moest zeggen.

Langzaam stroomt The Great Hall vol. Ook Jessie komt als een van de laatste aanrennen. 'Ik was de tijd vergeten!' zegt ze, snel ploft ze naast Julia neer en kijkt liefdevol naar Nathan. Julia kijkt naar Ralph en zegt: 'Als we hem ooit willen verkopen dan heb ik hier naast me het hoogste bod zitten.' en met z'n drieën beginnen ze te lachen.

Na een tijdje verschijnt Minerva, de hele zaal wordt ineen keer stil. Iedereen die gekomen is wil geen woord missen wat ze gaat vertellen.

'Goedemiddag allemaal, van harte welkom op Hogwarts. Jullie zijn uitgenodigd om te herdenken, rouwen en een nieuwe start te maken. Veel van jullie zijn dierbaren verloren. Een vriend, een familielid of een ander geliefd persoon.'

In de verte ziet ze Harry zitten. Ze glimlachen snel naar elkaar en dan luistert Julia weer verder.

'Graag zou ik een twee minuten stilte willen om hun te herdenken.'

Een doodse stilte vult de zaal. Niemand durft ook maar een beweging te maken. Sommige kijken wat moeilijk naar hun vingers, andere kunnen hun tranen niet in bedwang houden, en die rollen stil over hun wangen. In haar armen voelt Julia Nathan bewegen, en ze wenst vurig dat hij nu niet begint te huilen. Gelukkig deed hij dat ook niet.

'Dankjewel.' Klonk de stem van Minerva.

'Graag zou ik jullie uitnodigen om jullie jaar af te maken, of op te pakken waar je gebleven was. Dit is natuurlijk vrijblijvend. Jullie krijgen nog een uil toegestuurd waar je je besluit op noteert.'

En, gaan jullie nog een jaar naar school? Vraagt Jessie als ze naar buiten lopen. Julia kijkt even moeilijk. 'Ik zou graag mijn school af willen maken, maar wat moet ik dan met Nathan?' Ralph slaat een arm om haar heen, 'Voor alle problemen zijn oplossingen, toch?'