Remember me |Severus Snape daughter|

49, Horcrux

Met bijna geen geluid landt Julia voor haar huis. Ze was zo moe dat ze niet door heeft dat er licht schijnt in het huis. Met moeite opent ze de deur, ze slentert naar de bank en laat zich vallen. Een diepe zucht verlaat haar lippen, ze was te moe om naar haar bed te lopen. Haar blik valt op een foto, ze pakt de foto van het kastje en kijkt er naar. Het was een foto van Severus en een jongere Julia. Ze glimlacht en zet de foto weer weg. Ze had besloten dat ze de volgende dag haar vader gaat zoeken. Levend of dood, ze moest hem vinden. Julia zou niet kunnen accepteren als ze hem nooit vindt.

Julia was in slaap gevallen op de bank. Maar ze schrikt wakker van een hardt geluid boven. Ze springt op, grist haar toverstok van de tafel die ze daar had neergelegd. Zachtjes loopt ze richting de trap. Zonder enig geluid te maken loopt Julia de trap op.

Boven op de trap aangekomen blijft Julia luisteren, in de kamer naast die van Julia hoort ze voetstappen. Wie is er in haar huis? En waarom loopt die persoon in een lege kamer? Ze blijft luisteren, de voetstappen komen steeds dichter bij. De deur gaat open, Julia wacht geen moment.

'Expeliamus!'

Een zwarte gedaante word naar achteren geblazen. Julia schrikt.

'Pap?'

Snel rent ze naar hem toe en knielt naast hem neer. Severus opent zijn ogen en gaat rechtop zitten. 'Oh sorry pap!' Zegt Julia geschrokken. 'Waarom sluip je hier ook rondt? Wat zoek je daar? Ik dacht dat je dood was!' Julia ratelt maar door. Severus staat op en trekt Julia ook weer omhoog. 'Hoe kan je nog leven?' Alles is voor Julia een groot vraagteken. 'Ik leg later alles uit, maar ik moet je eerst wat laten zien.' Het was voor het eerst die avond dat hij iets zij. Hij loopt naar de deur waar hij zojuist uitkwam, Julia loopt verbaasd achter hem aan. Als Julia achter hem staat opent hij de deur. Julia loopt verbaasd de kamer in.

'Wauw, het is prachtig.'

Julia is sprakeloos. Ze kijkt verbaasd rond, de baby blauwe muren, de kastjes met babyspeelgoed en het witte babybedje. Het was een prachtige babykamer. Ze loopt naar Severus toe en omhelst hem stevig. 'Dankjewel. Het is echt prachtig.' Julia wist verder niet wat ze moet zeggen. 

'Oke, en nu vertel je me hoe het kan dat je nog leeft.'

Julia laat zichzelf weer op de bank vallen en kijkt verwachtingsvol naar haar vader, die tegenover haar gaat zitten. Severus kijkt haar met een moeilijke blik aan. 'Ik weet het ook niet precies,' Opeens bedenkt Julia zich wat. 'Hoelang ben je hier al?' vraagt ze. Severus trekt een wenkbrauw omhoog, 'Ik heb jou naar het bos gebracht en ben toen gelijk hier heen gegaan. Hoezo?' Dat verklaart voor Julia al veel, waarom ze in het bos wakker werd. 'Ik ben terug gegaan naar de plaats waar je "dood" was gegaan. Toen ik daar was, het was heel raar maar het leek alsof ik in iemand anders hoofd zat, en zag wat die persoon zag.' zegt Julia langzaam, ze weet niet precies waarom ze dat vertelt, maar misschien was het belangrijk. 

'En wat zag je dan?'

'Ons huis, kan het zijn dat ik in jouw hoofd zat?' vraagt Julia voorzichtig, ze weet eigenlijk dat het niet kan, omdat haar vader een occlumens is. En tot Julia's verbazing knikt hij. 'Dat zou wel eens kunnen. Aangezien ik hetzelfde heb gehad. Misschien wel precies hetzelfde moment als dat jij in mijn hoofd zat.' zegt hij. Opeens beseft Julia zich wat, 'Heb ik je dan een Horcrux gemaakt? Want deze verbinding lijkt heel erg op die Voldemort en Harry hadden.'

Julia ligt te piekeren in haar bed, het kan toch niet echt zo zijn? Ze weet niet eens hoe je een Horcrux maakt. Maar, hoe kan dit dan? uiteindelijk valt Julia in een lichte slaap.

'Waarom past dat verrukte ding niet meer?'

Julia smijt gefrustreerd de zwarte jurk die ze aan wilde doen terug op bed. Het was een paar dagen later, en vandaag was de begrafenis van Vera. Ze opent haar kledingkast en zoekt naar een ruimere jurk. Als ze die eenmaal gevonden heeft trekt ze hem aan, pakt ze haar zwarte hakken. Julia wist niet zeker of het verstandig is om op hakken te lopen als je zwanger bent, maar ze kan het altijd proberen toch? De hakken trekt ze ook aan en ze loopt naar beneden.

'Pap ik ga, ik ben vanavond weer.'

Severus knikt en leest zonder wat te zeggen weer verder, hij had eerst meegewild. maar Julia heeft hem dat verboden, aangezien ze niet zeker wist of hij gewenst was of niet. Ze sluit de deur achter haar en Apparate naar de locatie waar Vera wordt begraven.

Als ze aankomt ziet ze dat Ralph er al is. Als hij haar ziet loopt hij gelijk naar haar toe. 'Julia, hoe gaat het?' vraagt hij direct. Julia begint te lachen, 'Met mij gaat het prima, staat je trouwens goed, een pak. Moet je vaker doen.' beantwoordt ze. Ralph steekt zijn arm uit en Julia pakt hem vast. 'Is Jessie er nog niet?' vraagt Julia, ze kijkt zoekend om haar heen. 'Je weet toch dat ze nooit op tijd kan komen?' zegt Ralph met een glimlach op zijn gezicht.

Als Jessie er is zoeken ze een plek en gaan zitten. Niet veel later begint de ceremonie. Julia vond het een erg mooie ceremonie, een aantal personen vertellen een verhaaltje over Vera, anderen hebben een gedicht gemaakt. Julia schrikt dan ook als de ceremonie ruw wordt onderbroken door een aantal wizards die uit niks aankomen en regelrecht naar voren lopen.

'Ik ben op zoek naar Snape! Severus Snape!' roept er een. Gelijk voelt Julia paniek opkomen. Waarom zoeken ze hier? Dan gaan ze straks zeker naar ons huis. Julia wist een ding zeker, haar vader moest vluchten! Ze probeert zich te concentreren op haar vader. En langzaam voelt Julia hoe ze in het lichaam van haar vader kruipt.

'Pap vlucht! Nu!'