Remember me |Severus Snape daughter|

31, Nevermind

'Julia!'

Jessie knielt bij haar neer. Eindelijk was de les afgelopen. Voor Julia duurde deze les eeuwen. Het hele uur lang is ze gemarteld en niemand kon er wat aan doen, ook zij niet. Nog steeds ligt ze op de grond. 'Kom, we gaan.' zegt Jessie, ze tilt Julia op. 'Kom, steun maar op mij.' Jessie legt Julia's arm over haar schouder en samen lopen ze het lokaal uit. 'W-wacht. Mijn spullen, mijn toverstok.' zegt Julia en ze probeert zich om te draaien en weer het lokaal in wil lopen. 'Ik heb je spullen, kom we gaan. Ik wil geen minuut langer bij hem blijven.' zegt Jessie en ze kijkt kwaad naar hem. 'We gaan nu naar de Hospital wing!' Julia schud haar hoofd. 'Nee! Het gaat prima! We gaan gewoon naar Transfiguration!' zegt Julia boos en ze trekt haar arm terug. 'Het gaat prima!' liegt ze. En ze loopt wat wankelend door.

'Mevrouw Snape! Wat is er met u gebeurd?' vraagt McGonagall geschokt. Julia en Jessie kwamen als een van de laatste de klas binnen. Julia is lijkbleek en voordat ze antwoord geeft valt ze voorover op de grond. Julia hoort in de verte een gil van Jessie. En dan word alles zwart.

Julia wordt wakker in de Hospial Wing maar ze opent haar ogen nog niet. Ze luistert naar de stemmen om haar heen. 'Wat is er gebeurd?' zegt iemand. Wie zijn al die mensen? 'Leeft ze nog?' Julia zucht, ze opent haar ogen en zegt: 'Natuurlijk, waarom zou ik dood zijn?' De leerlingen kijken haar geschokt aan. 'Wie zijn jullie?' vraagt Julia bot. Ze had totaal geen zin in mensen die haar stoorden, al helemaal leerlingen die ze niet eens kende! 'Nou? Gaan jullie nog antwoord geven? Anders kan je beter vertrekken.' zegt ze. Het groepje kijkt haar even angstig aan en lopen dan snel weg.

tien minuten later gaan de deuren weer open Julia zucht, kan niemand haar dan ook een moment alleen laten? Julia hoort dat de voetstappen bij haar bed stoppen. Ze zucht en draait zich om. Ralph en Jessie staan naast haar bed en kijken haar bezorgd aan. 'Hey, hoe gaat het nu met je?' vraagt Ralph bezorgt. 'Het gaat prima! Wanneer gaan mensen me nu eens met rust laten!?' Zegt Julia boos. Het tweetal kijkt haar geschrokken aan en Jessie verbreekt de stilte. 'Oke, we snappen heus we dat je je kut voelt. Maar dat hoef je niet op ons af te reageren! We proberen je te helpen oke?' Julia wil wat zeggen maar weer gaan de deuren open. Julia zucht geïrriteerd. 'Niet weer he!' fluistert ze boos. Twee mensen komen de Hospital Wing binnenlopen. Het zijn McGonagall en haar vader. Natuurlijk, dat kan ook niet anders dacht Julia.

'Moet ik hier nog lang blijven? Want daar heb ik niet bepaald veel zin in.' zegt Julia. Severus trekt een wenkbrauw op en zegt. 'Ik verwacht niet dat het nog lang duurt.' waarna McGonagall hem geschrokken aankijkt. 'Julia heeft haar rust nodig! Misschien heeft ze wel een hersenletsel!' zegt ze. 'Nou, volgens mij doen mijn hersenen het nog uitstekend.' zegt Julia bot. Ze wil gewoon even met rust gelaten worden. Is dat teveel gevraagd? 'Headmaster. Wat gaat er nu met Amycus gebeuren?' vraagt Jessie. Maar voordat Severus antwoord kan geven zegt Julia: 'Die leeft binnenkort niet meer.' Severus kijkt haar amuserend en geïrriteerd tegelijk aan.

Een dag later mag Julia weg uit de Hospital Wing. (Het heeft lang geduurd voordat ze Pomfrey heeft kunnen overhalen.) Ze trekt haar schoolgewaad weer aan en verlaat de Hospital Wing. Julia rent snel naar haar common room. Ze voelt zich behoorlijk schuldig hoe ze gister deed tegen Ralph en Jessie. Eenmaal in de Common room aangekomen zoek ze haar vrienden. Jessie zit huiswerk te maken aan een tafel. Snel loopt Julia naar haar toe.

'Julia! Ik dacht dat je daar nog lang niet weg mocht.' zegt Jessie blij. 'Hoe gaat het nu met je?' Julia gaat aan het tafeltje zitten naast haar en zegt: 'Het gaat wel redelijk ja. Hoor eens, sorry van gister. Ik voelde me nie-' Jessie onderbreekt haar. 'Hee, het maakt niet uit. Ik snap het heus wel.' zegt ze. 'Maar. Je vader kan misschien niks aan Amycus doen. Maar wij gaan wel wat doen. Toch?' Julia knikt bedachtzaam. 'Maar wat?'

De hele nacht hebben Julia en Jessie een plan bedacht, en de volgende ochtend zitten ze slaperig bij het ontbijt. 'Waarom komt zij naar ons toe?' zegt Jessie gapend. Julia kijkt om, Vera komt hun kant oplopen. 'Ja inderdaad.' Vera heeft hun nooit wat aangedaan, maar toch. Zij koos de kant van Isa. 'Hei, mag ik er bij komen zitten?' zegt Vera. Jessie trekt een wenkbrauw op en zegt: 'En waarom? Moet je niet bij je vriendinnetje zitten?' Vera zucht 'Nee, we hebben ruzie.' Nu is Julia degene die haar wenkbrauw optrekt. 'Dus als je met haar ruzie hebt dan ga je maar weer terug naar ons?' En Jessie knikt. 'We hebben niet zomaar ruzie, maar we hebben ruzie om jou.'

'Oh, dus Isa heeft weer een idee om mij te vermoorden ofzo?'

Vera schud haar hoofd. 'Nee het ging over woensdag, tijdens die ene les..' Vera bedoeld de les van Amycus. 'Zij vond het terecht wat hij heeft gedaan. Ik niet. Ze moet gestopt worden, ze is gek.' zegt ze. Julia schuift iets op. 'Kom zitten.' en Vera gaat naast haar zitten. 'Wist je niet eerder dat Isa gek in haar hoofd was?' vraagt Jessie spottend. Vera geeft niet direct antwoord, ze lijkt goed na te denken over wat ze gaat zeggen. 'Ja, eigenlijk wist ik dat wel. Maar ik was te bang voor haar, daarom ging ik nog met haar om.' zegt ze en ze zucht.

***

Okeej, gaan Julia en Jessie Vera vergeven? En wat is hun plan?