KALBİMİN SAHİBİ / Davetsiz Aşklar ~ 2

Bölüm 48

Facebook Grubu; Pembe Kalem Hikayeleri

İnstagram: pembekalemhikayeleri

***

Bölüm Şarkısı; The Weekend - I Feel It Coming

*****

Kapı sesini duyunca Ceren yerde oynamaya devam eden oğlunun yanından doğruldu. Kırmızı arabasıyla oynamaya devam eden oğlunun başını şefkatle okşayarak "Sen devam et, ben hemen geliyorum" dedikten sonra alnına minik bir öpücük bıraktı. Ellerini yere koyup dengesini sağladıktan sonra ayağa kalktı. Antreye çıktığında kocasını gördü. Mehmet elindeki kağıda gülümseyerek bakıyordu. Ceren bunun iyi haberin işareti olduğunu anladı. Gülümseyerek kocasına yaklaştı. Hala Ceren'in hamileyken kaldığı evdeydiler. Rüzgar ve Ceren burada daha mutluydu. Mehmet geçtikleri bir hafta içinde onlara bir düzine ev göstermişti. Ne karısı ne de oğlu bu evlere ilgi göstermişti. Mehmet de zamanla yeni bir ev arayışından vazgeçmişti. Birlikte, mutlu oldukları yer en güzel yerdi.

Genç kız kocasının kağıdı tutan eline dokunduğunda Mehmet bakışlarını karısına çevirdi. Gülen gözleri kesişti, ikisinin de yüzü de oyuncak mağazasına giren çocuklar kadar sevinçliydi. Mehmet elindeki kağıtı karısının elinin içine bırakırken "Artık hiçbir engelimiz yok" dedi sesindeki heyecanı bastıramayarak. "Oğlumuz artık yasal olarak da bizim"

Ceren kağıda bakma gereği bile görmeden göğsüne bastırıp "Çok şükür" dedi. Yaklaşık iki haftadır bunun mücadelesini veriyorlardı. Geride bıraktıkları aileleri sürekli onları ararken onlara cevap verememek zordu. Artık özgürdüler, oğullarıyla ülkelerine dönebilirlerdi. Ceren için dönmek biraz daha önemliydi. Babasıyla yüzleşmek, ona hesap sormak istiyordu. Oğluna kavuştuğu için mutlu olsa da, ondan ayrı kaldığı yıllar bir o kadar canını yakıyordu. Hala... Ömrünün sonuna kadar bu acının dineceğini sanmıyordu.

Rüzgar içeriden koşarak gelip "Baba" diye bağırarak Mehmet'in kucağına atlayınca puslu düşüncelerinden kurtulup elindeki kağıdı portmantonun üzerine bıraktı. Rüzgar babasını öperken o da mutlulukla bu tabloyu izliyordu. Küçük çocuk babasının yüzüne biraz gücenerek bakıp "Nerede kaldın? Seni çok özledim" deyince genç kızın gözleri doldu. Oğlu hala ailesini kaybetmekten korkuyordu. Bu korkuyu üzerinden atması için belki de seneler gerekecekti.

Mehmet karısının gözlerinin dolduğunu fark edince ortamın havasını değiştirmek için oğlunun burnunun üzerine ufak bir öpücük kondurduktan sonra "Bir daha geç kalmam" deyip onunla salona girip mutfağa doğru ilerledi. "Benim karnım çok aç, sen bana yemek yaptın mı?"

Rüzgar'ın gözleri panikle açıldı. "Ama ben yemek yapamıyorum ki!"

Oğlunun tatlı yüz ifadesini öpmemek için kendisini zor tutuyordu. Oyununu devam ettirmek niyetindeydi. Dudaklarını dışa doğru bükerek "Annenle birlikte yemek yapabiliyorsun artık" dedi.

Küçük çocuk bir çıkış yolu bulmak için ellerini saçına atıp karıştırdı. Ceren de Mehmet de oğullarının bu hareketi düşünürken yaptığını öğrenmişlerdi. Çocuk bir şey bulamamış olacak ki ellerini çaresizlikle başından çekip iki yanına düşürdü. Bakışlarını yardım etmesi için annesine çevirdiğinde Ceren daha fazla dayanamayıp kocasının kucağındaki oğluna uzandı. "Oğluma yüklenme Mehmet, biz daha yeni acıktık". Rüzgarı kucağına aldıktan sonra yüzüne tebessümle bakıp "Biz şimdi yemek yaparız" deyip göz kırptı.

Onlar mutfağa yönelirken Mehmet "Ben de üzerimi değiştirdikten sonra yardıma geliyorum" deyip yatak odalarına girdi. İki haftadır bir ritüel olmuştu bu. Hepsi birlikte mutfağa giriyor ve yemek yapıyordu. Rüzgar ailesiyle birlikte olmaktan çok mutluydu, bunu her hareketiyle belli ediyordu ama aynı şeyi Ceren için söylemek mümkün değildi. Genç kız çok mutlu olsa da, oğlunun kaçırdığı zamanları için acı çekiyordu. Onların görmediklerini sandığı zamanlarda akıttığı gözyaşlarının Mehmet pek ala bilincindeydi. Elinden karısını daha fazla mutlu etmeye çalışmak dışında hiçbir şey gelmiyordu. Rüzgar da annesinin bu hüzünlü halini anlar gibi onu kendince mutlu etmeye çabalıyordu. En çok yarayı Ceren almıştı ve yeniden kendine gelebilmesi için zamana ihtiyacı vardı.