Özgürlük Seninle

Extra kapak tasarımı için doga22su ya teşekkürler....

1 . Bölüm
Yine Yalnız Ben

Hayatımı bu şehirde bir hiç uğruna harcıyormuşum gibi geliyor. Zaten kimsesiz bir kızdım. Yedi yaşıma kadar büyük bir azimle çalıştım ve kendime oldukça küçük her ne kadar çöp gibi de dursa barınacak bir ye bulabilmiştim, kendimi bir okula yazdıra bilmiştim. Ama nafile...

Sabah dışardan gelen köpek sesleri ile uyandım. Nasıl oluyorsa her gün saat yedi de havlamaya başlıyorlar. Bana bulaşmamaları büyük bir şans olsa gerek.

Okul için çöpte bulduğum -Neden attıklarını anlamadığım- temiz kıyafetleri kullanıyorum. Daha doğrusu kullanacağım. Çünkü kendimi anca dün okula yazdıra bildim. Ne büyük şans ama... hiç bir şeyi değiştirmedi desem yeridir.

Hafif yırtıkları olan bir kazak alttan da aynı şekilde bir kot giydim. Birde daha dün bulduğum kalın mont ve atkıyı da giydim. Saçımı da elimle taradım artık hazırdım. Aslında pek de umrumda değil ama okuldan ilk gün atılmak gibi bir hayalim yok.

Ayağıma da lekeli bir bot giyip yola koyuldum. Bu iğrenç büyük şehirin en iyi yanı saklanıcak çok fazla yer olması. Hayatımda şimdiye kadar hiç arkadaşım olmadı. Çok da lazım!

Okula varmıştım bile. Kırk yıl uğraşsam kapısından giremeyeceğim bir yer gibi duruyordu. Gerçi dış görünüşe aldanmamak gerek. Biraz kapısına doğru ilerledim. Fakat orada gördüğüm bir gurup benim durmam için adeta bir tabela edası ile duruyorlardı. Gerçi beni fark etmemiş kendi aralarında gayet iyi bir şekilde konuşuyorlardı. Benim böyle kişiler arasında isim ne ki acaba? Korkmanın faydası yok öldürmezler ya! Nihayet yürümeye başlamıştım. Onların yanından geçerken gözlerimi onlara çevirmemek için kendimi zor tutuyorum. Bana bakıp beni resmen aşağıladıklarına eminim. Ne kadar da can sıkıcı!

Nihayet sınıfa varmıştım. Yaşımdan dolayı dokuzuncu sınıfa alınmıştım. Yoksa en ufak bir eğitim bile almamıştım. Sokak çocuğu işte. Ne beklersin ki, fareler mi okumayı öğretecek di yani?! Tabi okumayı biliyorum o kadar da değilim.

Sınıfta en arka cam kenarına oturmuştum, dersi dinleyeceğimi sanmıyorum. Sınıfa da daha kimse gelmemişti. Zaten pek de farketmez.

Nihayet kapıdan bir gurup kişi gelmişti. Olamaz! Bu kapıda duran gruptaki kişilerden ikisi. Umarım beni tanıyıp da konuşmaya kalkmazlar. Gözlerimi kapadım ve belki biraz uyurum ve dikkati üstüme çekmem diye umut etmeye başladım.

Aniden sırtımda bir el hissettim. Artık çok geç! Kafamı kaldırdım ve arkamdakine baktım. Arkamda siyah saçlı ve mavi gözlü bir kız vardı nazik bir sesle söze girdi:
-Hey sen bugün geldin değil mi, benim adım Kardelen.
-Memnun oldum. Ben de Lucy.
-Vay! Sen yabancı mısın? İsmin yabancı değilmi.
Hayır KİBAR kız değil! Açıkçası benim annem ve babam hiç aklıma olmadığı için ismim de bilinmiyordu. Ben kendi kendimize isim takmış sayılırım. Tabi böyle söyleyemem, bir yalan uydurmam lazım.
-Hayır sadece babam bana yabancı isim koymada çok inat etmiş. Anlarsın ya evin lideri baba falan!
Ne saçmalıyorum ki ben Allah aşkına!?
-Aslında ismin çok güzelmiş. Anlamını biliyor musun?
-Hayır. Hiç düşünmemiştim pek de önemi yok.

Birden sıranın sarsıldığını hissettim. İkimiz de önümüze baktık. Önümde kahverengi saçlı, siyah gözlü bir erkek. Ayağını masanın üstüne serçe koymuş büyük bir kızgınlıkla bakıyordu. Sanki beni öldürecek gibi bakıyordu ve kaba, kalın bir sesle söze girdi...

Bu benim bu yerdeki ilk çalışmam yazım hatalarimi lütfen mazur görün. Desteğinizi bekliyorum♡♡♡♡♡