AŞKAR (BASILDI) ŞİAR (BAŞLIYOR)

Bölüm 58~I.PART

Derman, misafirleri uğurladıktan sonra babası ve dedesinin itirazlarına kulaklarını tıkadı. Onlar kızı verme taraftarı değillerdi ama o dinlememişti. Ezcan ile Behram birbirlerini şimdilik tamamlamasalar dahi ileride tamamlayacaklardı bunu görebiliyordu.

Avuldan içeri geçmek için tam dönüyordu ki kapının ardından gelen ani fren sesini takiben adamlarla konuşan Saruhan’ın sesini duyunca yeniden arkasını döndü. Kapı savrulurcasına açılıp taş duvara çarparken tok bir gürültü çıkardı. Saruhan kolundan çekeleyerek getirdiği saçı başı dağılmış kızla içeriye girerken çok aceleciydi. Tam kapıyı kapatmak için davranıyordu ki dışarıdaki adamların ikaz sesleri neticesinde iki el silah sesi akabinde de kapının yeniden taş duvara çarpma sesi yankılandı gecenin içinde.

Yakışıklı ama belalı olduğu her halinden belli bir tip hışımla içeri girdi önce etrafını süzdü hemen ardından da Saruhan’ın yanındaki kızın üzerine elindeki silahı doğrulttu.

“Kahpe!”

Beren korkuyla nefes almayı unuturken Saruhan’ın yanında gerildiğini hissetti. Derman ise sinsice adamın çaprazından ona yaklaşmaya çalışıyordu ama Ferman onu hissetmiş olacak ki aniden arkasını döndü ve gözünü bile kırpmadan Derman’ın sol göğsüne nişan alıp silahını ateşledi .

Derman donmuş bir halde ağzını şaşkınlıkla araladı ve hızlıca dizlerinin üzerine düştü hemen ardından da yan tarafına. Gözlerinden yaşlar boşanırken çaresizlikle ciğerlerine nefes doldurmaya çalışıyordu ama nafileydi. Hiçbir vakit hayatının bu kadar kısa süreceğini düşünmemişti ama oluyordu işte. Kaderdi.

Bir vakitsiz vakitlerden biriydi. Hiç ölmeyeceğim sanırken mezarını kazdırmak zorunda bırakıyordu hayat şimdi onu. Bilinci kaybolurken tüm konak ayaklanmıştı ve bir ses yükseldi çığlıklara gebe oldu haykırışlara musallat.

Alev bağıra çağıra aşağıya iniyor ve sadece kocasının adını bağırıyordu hayatın peşinden sürüklediği ölüme inat.

**

“Uyan!”

Derman, Alev’in başında dikilmiş onu incitmeden uyandırmaya çabalıyordu. Kâbuslar bir türlü bitmiyordu Alev’in yakasını bırakmıyordu. İlk korkulu gecelerini Ezcan’ı verdiklerinde geçirmişlerdi sonrada arkası hiç kesilmemişti. O geceyi hiç unutmuyordu Derman, yine böyle ağlar inler vaziyette yatakta dönüp duruyordu Alev. Zorlukla onu uyandırabilmeyi başardığında kendisine nasıl sarıldığını da dün gibi hatırlıyordu. Uyanmayı başardığında ilk kelimesi ‘yaşıyorsun’ olmuştu. Alev’in gördüğü tek kabustu bu. Aylardır bitip tükenmeden kendisinin ölümünü görüyordu kan ter içerisinde.

Doktoru gebelikte bu tip vakalarla karşılaştıklarını her şeyin normal olduğunu vurgulasa da Derman pek normal bulmuyordu. Alev dördüzlere dokuz aylık gebeydi ve bu dokuz ay dokuz doğura doğura geçmişti.

Alev o bir şey yapamadan sıçrayarak kalktığında her zaman yaptığı gibi ilk olarak kocasına sıkı sıkıya sarıldı.