You saved my life

Rozdział 37

Na twarzach chłopaków pojawiły się szerokie uśmiechy, na co Janek im zawtórował. Założyłam ręce na piersi czując, że zaraz nadejdzie mój emocjonalny koniec.

Skrzywiłam się, kiedy poczułam jak o moją twarz rozbija się kilka kropel deszczu. Automatycznie uniosłam głowę do góry, zerkając w zachmurzone niebo. Machnęłam włosami, sprawiając, że bardziej opadł na moją twarz.

Przyglądałam się Jankowi, który naciągnął mocniej kaptur na głowę, mówiąc coś po cichu do chłopaków. Przybił z jednym żółwika, następnie wsuwając ręce do kieszeni, skierował się w moją stronę. Przeniosłam ciężar ciała z jednej nogi na drugą, obserwując go.

- Mów szybko co masz mówić, bo nie mam ochoty teraz z Tobą rozmawiać - mruknęłam uszczypliwie, odwracając od niego wzrok.

- Nie będziesz miała po co.

- Słucham? - spojrzałam na niego pytająco. Przeniosłam rękę na swoje czoło, rozcierając na nim kilka kropli deszczu, które zaczynały coraz intensywniej moczyć moje ciało.

- Wierzysz w miłość? - spytał, wbijając we mnie swój wzrok, przez który zawsze czuje się onieśmielona.

- O co ci chodzi? - pokręciłam głową, naciągając na ręce rękawy swojej bluzy.

- Bo ja nie - zignorował moje pytanie, uśmiechając się zadziornie.

- Nie rozumiem - westchnęłam, opierając się o swoją walizkę.

- Za to lubię młode, naiwne dziewczyny, które można sobie owinąć wokół palca - mruknął, robiąc krok w moją stronę.

Uniosłam głowę, zerkając przelotnie w jego oczy, które przybrały zdecydowanie ciemniejszy odcień.

- O czym ty do cholery mówisz? - skrzywiłam się, odnosząc wrażenie jakbym rozmawiała z osobą pod wpływem alkoholu. Przyznaje że całkowicie zbił mnie z tropu.

- O Tobie - spojrzał na mnie znacząco, owijając ręce wokół mojej talii.

Nie miałam na tyle siły, by w jakikolwiek sposób się opierać.

- Tylko spójrz. Jesteś młoda, prawda? - zadał mi oczywiste pytanie, a ja coraz bardziej nie mogłam go zrozumieć.

Uznałam jego pytanie za retoryczne, oczekując jego dalszej wypowiedzi.

- Jesteś naiwna - mruknął, puszczając do mnie oczko.

Zrobiłam krok do tyłu, wychodząc z jego objęć.

- Nie jestem naiwna - wysyczałam przez zaciśnięte zęby - O co Ci do jasnej cholery chodzi Janek? - spytałam, wyrzucając w frustracji ręce do góry.

Z jego twarzy nawet na chwile nie zniknął zadziorny uśmiech. Miałam wrażenie, że ta rozmowa daje mu coraz więcej satysfakcji. Pokręciłam głową, zaczesując za ucho już mocno sklejone od deszczu włosy.

- Nie denerwuj się kochanie - powiedział niskim głosem, układając rękę na moim policzku. Posłał mi spojrzenie, które sprawiło, że mimowolnie moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Co jest ze mną nie tak?

- Widzisz? Łatwo jest Cię owinąć wokół palca - szepnął, przejeżdżając kciukiem po moich ustach - Ale prawdziwa miłość nie istnieje - mruknął, patrząc mi prosto w oczy.

Skrzywiłam się, czując się coraz bardziej zaplątana w jego słowach.

- O czym ty mówisz, a my? - powiedziałam jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

- Nie ma nas - na jego twarzy pojawił się jeszcze większy uśmiech - To wszystko, co Ty uznałaś za prawdziwą miłość, to tylko i wyłącznie zakład, który swoją drogą wygrałem - zjechał swoją dłonią na moją szyje, drażniąc ją opuszkami palców.