Maniac (Tłumaczenie PL)

Chapter 43

[Harry's p.o.v]

Kiedy wyszła, nie chciałem tak po prostu za nią wyjść. Jedynie chwilę poczekałem, tylko jakieś pół godziny, zanim wszedłem do mojego pokoju i się ubrałem, w niezbyt dużo, ponieważ chciałem ją już znaleźć. Kiedy się ubrałem i wziąłem kluczyki do samochodu, wyszedłem na zewnątrz i wsiadłem do auta.

Trwało to już koło godziny i zaczynałem się coraz bardziej irytować, ponieważ jeszcze jej nie znalazłem. Mam na myśli, jak daleko mogła odejść w tak krótkim czasie? Wiem, że ma długie nogi, ale nie sądziłem, że mogłaby biec tak szybko, nawet jeśliby biegła. Nie wiem, ponieważ nie ma jej tu, żebym mógł ją spytać.

— Jest martwa, kiedy ją znajdę — powiedziałem do siebie. — Ona będzie martwa.

Na szczęście, zobaczyłem ją idącą w dół zatłoczonym chodnikiem w centrum miasta. Mogłem poczuć wrzenie krwi ze złości, kiedy widziałem patrzących się na nią ludzi, sprawdzających ją. Każdy, kogo minęła, wpatrywał się w nią i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Faceci, a nawet dziewczyna lub dwie, przestawali iść i patrzyli się na nią, sprawiając, że się odwracała i rzucała im spojrzenie.

Poczułem jak większość mojej złości, jaką czułem na nią znika, kiedy zobaczyłem, że płakała. Nie lubię, kiedy moja Karman płacze. Ona jest zbyt piękna, żeby płakać.

Wjechałem na chodnik, a ona natychmiast podbiegła do samochodu, kiedy mnie zobaczyła. Odblokowałem drzwi, pozwalając jej je otworzyć i wejść do środka. Chwyciła dół jej koszulki, podciągając ją i wycierając oczy. Na szczęście szyby były przyciemniane, więc nikt nie mógł zobaczyć jej brzucha ani klatki piersiowej. Ja powinienem być jedynym, który może na to patrzeć, nikt więcej.

— Dlaczego płaczesz? — spytałem ją. — Dlaczego płaczesz?

— Po prostu nie lubię, kiedy ludzie patrzą na mnie w ten sposób.

— Cóż, nie winię ich za patrzenie na ciebie, nawet jeśli mnie to wkurza. Założyłaś zaledwie szorty, które pokazują kawałek twojego tyłka, czego nie lubię, cóż, nie publicznie, gdzie każdy to może zobaczyć. Mogłaś je przynajmniej zmienić, kiedy wyszłaś. To byłoby dobrym pomysłem, pozwoliłbym ci się przebrać.

— Nie sądziłam, że to przez to — powiedziała. — Nie powinnam wychodzić.

— To była twoja decyzja — powiedziałem jej. — Ale wolałbym, jeśli po prostu zostałabyś w domu. Musiałem wszędzie jeździć, żeby spróbować cię znaleźć. Byłem gotów wrócić do domu, ale masz szczęście, że cię zobaczyłem albo mógłbym pozwolić ci odejść na zawsze.

— Pozwolić mi odejść na zawsze? — spytała. — Co masz przez to na myśli?

— Mógłbym pozwolić ci odejść. Co cię dezorientuje?

— Jestem zdezorientowana...

— To co mówię to to, że jeśli nie znalazłbym cię wtedy, kiedy to zrobiłem, wróciłbym z powrotem do domu i pozwolił ci odejść, gdziekolwiek chciałaś. Wiem, że powiedziałem sobie, że znalazłbym cię, gdybyś odeszła, ale to jest twój wybór, czy chcesz zostać ze mną czy odejść. Po prostu wiedz, że drzwi są zawsze otwarte, jeśli chcesz wrócić, jeśli kiedykolwiek odejdziesz.

— Okej.

— Zamierzasz odejść czy zostać? — spytałem.

— Jeszcze nie wiem, powiedziałeś, że to mój wybór, więc zdecyduję, czy zamierzam odejść czy zostać — powiedziała, zmieniając temat. — Jak mnie w ogóle znalazłeś?

— Tak, jak powiedziałem, jeździłem dookoła, dopóki cię nie zauważyłem. Porozmawiamy, kiedy wrócimy z powrotem do domu, w porządku? Chcę się tylko na trochę położyć.