MY WRONG KIND OF GIRL (Self-Published)

Chapter 19.1.2

"Okay ka lang ba?" alalang tanong pa niya.

"Oo naman!" Pinilit kong ngumiti nang maluwag. "Bakit mo naman naitanong?" Pumaling ako sa kanya at pinanood ang kanyang ekspresyon.

"Hmm..." Malalim pa siyang nag-isip bago muling ibinalik ang titig sa akin. "Namimiss mo siya, 'no?"

"Huh?" Napamaang ako at ngumuso. "Sino naman mamimiss ko?" Nag-iwas ako nang tingin at nagkunwaring walang idea sa sinasabi niya.

"'Yung may ari ng building na 'yan." Nag-angat siya nang tingin at tiningnan ang matayog na building ng Montenegro.

"'Di ko alam ang sinasabi mo." Umirap ako at ipinagpatuloy ko na lang ulit ang pagkain ng fishball.

Humugot siya nang isang malalim na buntong-hininga at wala naman nang sinabi. At matapos nga naming kumain ay naglakad-lakad kami sa palibot ng parke.

Kung tutuusin ay hindi mahirap mahalin si Harold. Mabuti siyang tao at maraming pangarap sa buhay hindi katulad nang iba na kuntento sa patambay-tambay. Pero nasa kalagitnaan kami nang paglalakad nang marinig ko ang kantang Oh Babe. Ayos na timing talaga. Umiling ako at parang may kurot akong naramdaman sa dibdib ko. Shit lang.

♫♪ Oh Babe, isang ngiti mo lang

Pawi na ang aking uhaw

'wag ka lamang tatawa

baka ako'y malunod na... ♪♫

Bigla pang sumabay si Harold at gusto ko yata siyang pigilan sa ginagawa niyang pagkanta. Pero hindi pa man natatapos ang kanta ay agad akong natigilan nang may isang lalaking nakatayo nang diretso sa lalakaran namin. Naka-hood siya at kahit pa hindi gaanong kaliwanag sa kinalalagyan niya ay kilala ko ang mga matang iyon. Kumalabog ang puso ko at hindi ko malaman kung magkukunwari ba akong hindi siya nakikita.

♫♪ Oh Babe, ako'y talagang patay na patay sa'yo

Sa true love mo ako mahihimlay

Babe, ano nga bang tunay na sikreto mo

At ako ay nabihag mo nang husto... ♪♫

Wala ako sa sariling kumapit sa braso ni Harold at nakangiti pa siyang bumaling sa akin na para bang natuwa sa ginawa ko. Nag-iwas ako nang tingin kay Danzel na alam kong masama ang titig sa akin. Pero siguro nga, ito ang paraan upang makaiwas sa sakit. Magkunwaring masaya at hindi siya namimiss.

Nang malapit na malapit na kami sa kinakatayuan niya ay panay pa rin ang kanta ni Harold na hindi alintana ang nangyayari. Napilitan akong dungawin si Danzel na noon ay diretsong nakatingin sa akin at madilim ang mukha. Mabilis kong binawi ang tingin at hinila si Harold.

"O bakit, Isay?" takang tanong pa niya nang malagpasan na namin si Danzel.

"Uwi na tayo, matatae ako," naikatwiran ko naman at malakas na napahalakhak lang si Harold.

"Ang dami mo kasing nakaing fishball. Ayan tuloy. Dali na at baka sa daan ka pa magkalat." Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko at nagpatianod na lang sa kanya.

~~

Kinabukasan ay wala sana akong balak magdeliver ng ulam sa Montenegro building pero bigla ko namang nakahiyan na tumanggi dahil dinaanan pa talaga ako nang matanda sa apartment para pakiusapan. Hindi raw kasi niya kayang maglakad nang malayo dahil sa kanyang kumikirot na rayuma. Gusto ko sanang isama si Harold kaso naman ay hindi siya nagpaparamdam.

Kaya naman nang makarating ako sa building ay ganoon na lang ang kaba ko. Hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit parang ayoko nang pumunta rito.

"Hi, Isay..." nakangiting bungad pa ni Ma'am Isabel.

"Hello po." Ngumiti ako at nagsipaglapitan na kaagad ang mga empleyadong may order sa akin. Gusto ko nang maubos ang hawak ko para makauwi na rin kaagad.

"Isay, ipinapatawag ka ni Sir Danzel." Nakangiting lumapit pa sa akin si Janella at kinuha na rin ang kanyang ulam sabay abot nang eksaktong bayad.

"Sige po." Tumango ako pero wala akong balak pumunta.

Nang tumalikod siya ay dali-dali kong kinuha ang basket at mabilis na naglakad patungong elevator. Pero pagbukas ng elevator ay iniluwa noon ang nilalang na gusto ko sanang iwasan.

"Going anywhere, Isay?" Seryoso pa niya akong tinitigan habang hawak ang button sa loob. Bagong gupit siya at nakakamangha talaga ang kanyang kagwapuhan.

"Uuwi na po." Umatras ako at paakyat ang elevator niya.

"Hindi ka ba sinabihan ni Janella, Isay?"

"Sinabihan po." Yumuko ako at nag-iwas nang tingin. Nagtatampo ako sa kanya. Kahit na hindi ko pa rin maintindihan kung ano mayroon sa pagitan namin, umasa pa rin kasi ako. "Pero kailangan ko na po umuwi. M-may importante po kasi akong gagawin." Pagkasabi ko noon ay saktong bumukas ang isang elevator pababa at mabilis akong pumasok doon.