Maniac (Tłumaczenie PL)

Chapter 36

— Co mu powiedziałaś?

— Powiedziałam nie, po tym, jak spytał, czy go kocham — westchnęłam. — To nie jest takie proste, mam na myśli, że on zabija ludzi i on jest po prostu... Harrym. Wstał z łóżka, kiedy powiedziałam nie i później wyszedł.

Przez chwilę była cicho.

— Rozumiem, ze powiedziałaś mu nie, ale on nie bierze nie jako dobrą odpowiedź. Jak wcześniej powiedziałam, wiem, że robi źle, ale musisz dać mu szansę. W głębi duszy, to jest naprawdę dobry chłopak.

— Wiem, musimy po prostu zobaczyć, co się będzie działo. Po prostu nie zakocham się w nim w ciągu nocy.

Skinęła.

— Rozumiem. O czym chciałaś ze mną porozmawiać?

— Co?

— Harry powiedział, że musisz ze mną o czymś porozmawiać przy okazji — powiedziała. — Coś o lekach?

— Och — skinęłam. — Czy wie pani jaki rodzaj leków zwykł brać w azylu?

— Nie jestem pewna, ale mój brat tam pracuje, porozmawiam z nim. 

— Pani brat tam pracuje? — spytałam. — Czy on wie, że Harry cały czas ucieka?

— Tak, on mnie lubi, nie mamy serca wysyłać go tam z powrotem — westchnęła. — Harry był tam już wystarczająco, nie chcemy, aby spędził resztę swojego życia w szpitalu. Kiedy Harry wraca, mój brat stara się mówić wszystkim, aby się nie złościli na Harry'ego, nawet jeśli to robią.

— Cóż, to dobrze, że obydwoje na niego uważacie.

— Wiem — uśmiechnęła się delikatnie. — Teraz, kiedy zdobędę jego leki, nie mogę ci obiecać, że będzie je brał.

— Nie chcę tych pieprzonych leków! — Harry krzyknął z kanapy, zanim podreptał do swojego pokoju, trzaskając drzwiami. 

— Właśnie dlatego nie mogę ci obiecać, że będzie je brał.

— Jeśli je pani zdobędzie, postaram się, żeby je brał — powiedziałam jej. — Dam z siebie wszystko. 

Skinęła.

— Mam nadzieję, że dasz, ale z jakiegoś powodu nie lubi ich brać. Musisz z nim o tym później porozmawiać. Teraz, kiedy wrócił do domu, powinnam iść. Jeszcze się z nim pożegnam, zanim pójdę.

Wstała i wyszła z kuchni, idąc korytarzem i pukając do jego drzwi. Weszłam do salonu i patrzyłam, jak wielokrotnie puka do jego drzwi. Nie otworzył drzwi, dopóki nie powiedziała mu o tym. Była tam tylko minutę, zanim wróciła i wyszła, później mi machając. Płakała, wprawiając mnie w zdezorientowanie. Wszystko było z nią w porządku, dopóki tam nie weszła.

— Harry? — powiedziałam, pukając do drzwi, nawet jeśli były otwarte. — Mogę wejść?

Leżał na swojej stronie łóżka, plecami odwrócony do mnie. Ledwo skinął głową jak weszłam i położyłam się obok niego. Odwrócił się do mnie, ale nie spojrzał w górę skąd się prosto przed siebie wpatrywał.

— Co tam masz? — spytałam, zerkając na fotografię, którą tulił do swojej piersi.

— Zdjęcie mojej rodziny.

— Mogę zobaczyć?

— Nie.

— Dlaczego nie?

— Chyba możesz — wzruszył ramionami, siadając. 

Usiadłam razem z nim, nim natychmiast przytulającym się do mojego boku. Wręczył mi zdjęcie i zauważyłam, że był na nim on, jego siostra, matka i ojciec, dawno temu. Nie patrzyłam na jego ojca, zakryłam jego twarz kciukiem. Harry nic nie powiedział na ten temat, ale wydawał się być trochę urażony moim czynem.