Yavaşça Ölmek

3.6K 335 16
                                    

9 AĞUSTOS 2004

Karnım büyüdükçe ben küçülüyorum adeta.

İçimde büyüyen bu çocuk, beni yavaş yavaş öldürüyor diye düşünüyordum. Asıl öldürecek şeyin gerçek bir ölüm olacağını bilemedim.

Aynada gördüm.

Kızgın bir kaldırımın üstünde, kan gölünün içinde yatıyordu. Neslihan'dı. Kız kardeşimdi. Elime doğan o küçük kardeşimdi.

Feryat ettim. Kendimi yerden yere vurdum. Telefonlara sarılmak istedim. Haber yollamak istedim. Kimseye söz geçiremedim.

İlhan bana okkalı bir tokat geçirip yere düşürdü. Ağza alınmayacak laflar söylerken ihtiyar sadece izledi. Beni asıl yaralayan ise oğlumun hepsine şahit olmasıydı.

Kimse beni dinlemedi ama oldu işte.

Onu toprağın altına koyduktan sonra hiçbir şeyin önemi kalmadı. Artık kimse dinlemese de olur kimse konuşmasa da olur. Hiçbir çiçek açmasa da olur.

Kalem tutmak bile öyle zor ki. Tarifini yapamayacağın hisleri yazmaya çalışmak öyle zor ki.

Canım o kadar acıdı ki daha fazla hiçbir şey beni yakamaz.

Nergis

ARMAĞAN (Tamamlandı)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora