ARMAĞAN (Tamamlandı)

BÖLÜM ON YEDİ | Sızlanan Kadın

*Medyaya bir şarkı bıraktım onunla birlikte okuyabilirsiniz. Şimdiden iyi okumalar, oy verip yorum yapmayı unutmayın. 💗✨

Ekim ayının ortaları olmasına rağmen hava tıpkı bir yaz gününün yansımasıydı. Salondaki pencereden dışarı bakarken gün batımının geride bıraktığı turunculuğu hayranlıkla izledim. Elim bir kez daha cebimdeki telefona gitti. Telefonu çıkarıp tüm bildirimleri temizledim ve mesajlara girdim. En üstte duran Nalan ismine tıkladığımda son mesajlarıma baktım.

Seninle konuşmak zorundayım.

Parmaklarım klavyenin üzerindeki yerini aldı. Derin bir iç çektim.

'Daha iyiyim.'

'Merak eder misin bilmiyorum.'

'Çok güzel bir yerdeyim. Gökyüzü tam bizim sevdiğimiz gibi. '

'Eğer burada olsaydın fotoğrafını çekmemi isterdin.'

Kendimi şaşırtacak kadar sesli güldüğümü fark ettiğimde gülüşüm hemen kayboldu.

'Keşke burada olsaydın. '

''Ne oldu?''

Cem'in sesiyle yeniden yerimde sıçradım. Hemen arkamı döndüm ve onu kapı pervazından beni izlerken yakaladım.

''Bunu sürekli yapacak mısın?''

Son yazdığım mesajı göndermeden önce bir kez daha baş parmağımı götürüp damağımı kaldırdım.

''Alışsan iyi olur.''

''Burada o kadar çok mu kalacağız?'' diye sordum.

''Yoo, ben hayatının geri kalanı için konuştum.''

Yüzümde muzip bir gülüş oluşurken koltuklara doğru yürümeye başladım, aynı anda o da bana doğru geldi.

''Beyefendi, şimdi de siz mi benimle flört ediyorsunuz?''

Ellerini cebine yerleştirdi ve güldü. ''Anlamadın mı?''

''Anlamazlıktan geliyorum.''

İyi bir taklitle kırılmış gibi elini kalbine yerleştirip benim yüz ifadelerimden birisini yaptı. Kaşları havalandı ve dudakları hayretle aralandı. Bu halinin gözüme bu kadar sevimli gelmesinin nasıl hissettirdiğini fark edince paniklemeden edemedim.

Başımı eğdim ve tatlı tatlı gülümsedim. ''Şaka yapıyorum.''

Koltuğa aynı anda otururken kendi haline dönmüştü.

''Şimdi ne yapacağız?''

''Kilitli olan oda var ya.''

''Evet.'' diyerek teyit ettim.

''İşte o odayı açmamız gerekiyor.''

''Nasıl?''

''Anahtarının evde olduğuna eminim. Onu bulacağız eğer bulamazsak bir şekilde açacağız.''

Yüz ifadem ciddileşirken ona doğru döndüm. ''Bugüne dek neden açmadın? Neden şimdi açıyoruz? Ne işimize yarayacak? İçeride ne var?''

Duraksadı. ''İstediğim sorudan başlayabilir miyim?''

''Alay etmesene. Başla işte birinden.''

''Bugüne dek açmadım çünkü bana açmamam gerektiği kodlanmıştı. Bugün açmak zorundayım çünkü içeride sana yardım edebileceğimi düşündüren bir şey var.''

Onu nefessiz dinledim.

''Ne var?'' diye sordum merakla. ''Bir de neden açmaman gerektiğini düşünüyordun?''