stepbrother complex || tokyo revengers

özel bölüm - 1 (m)

iki sene sonra

tw : ufak çaplı cinsel düşünceler, seme kei'li uzun smut ,d

tw2 : aşırı uzun bölüm

Baji

Dersten çıkmış, yorgunluktan sızlayan gözlerimi ovalayarak kantine ilerliyordum. Hayvanları, özellikle de kedileri sevdiğim için veterinerlik okumayı seçmiştim ama derslerin lanet giresice bi' zorluğu vardı. Ah, neyse ki okulu bırakırsam açlıktan ölmeyecektim.

En yakın arkadaşı Takemichi'yi büyük bir dikkatle dinleyen, siyah saçı alnına dağılmış, safir mavisi gözleri ilgiyle parlayan bebeğimi görünce tüm yorgunluğumu unutmuştum bile.

Chifuyu Baji, biricik kocam, her zamanki gibi mükemmeldi.

Takemichi'ye selam verip bebeğimin omzuna sokuldum ve ince parmakları saçıma dalınca keyifle yumdum gözlerimi. Kimin ne düşündüğünü umursayamayacak kadar âşıktık. Birkaç orospu çocuğu tiksinecek diye, kocamdan uzak değildim zaten.

Lise sonun yaz tatilinde, her ne kadar detayları pek hatırlayamasam da, yaralandıktan sonra uzun bir tedavi süreciyle uğraşmıştım. Chifuyu da her bir adımda benimle kalmış, eşsiz şefkatiyle tüm kaygılarımdan arınmamı sağlamıştı. Tatlı gülüşü ve yumuşak öpücükleri, en değerli hazinemdi.

Adımı bile unutmuşken ona dair her bir detayı hatırlayarak uyanmıştım...

Hoş, çoğu anım geri gelmemişti ama umursamıyordum. Chifuyu'yla yeni anılar biriktirmek çok daha cazip ve güzeldi.

Eskiden bize sataşan, ikisini de anımsayamıyordum, Mikey ve Kazutora uyuşturucu işi yüzünden hapishaneyi boylayınca bile Tokyo'ya geri dönmemiştik. Osaka'da güvende ve huzurluyduk.

Takemichi, onun sevgilisi Takuya ve Senju da Osaka Üniversite'sinde okuyordu bizim gibi. Sonradan yeniden tanıştığım arkadaşlarımla da burada görüşüyordum zaten.

Üniversiteye başladıktan sonraki yaz tatilinde de, Hollanda'da sade bir nikâhla evlenmiştik. Çok gençtik ama ne önemi vardı ki? Nasılsa, tüm hayatımızı birlikte geçirmeye yeminliydik.

Belime sarılıp saçımı öptü. "Öğleden sonra dersin var mı, sevgilim?"

Telefonumu çıkarıp programıma bakındım. Güzel kokusu ve dokunuşları yüzünden acayip mayışmıştım. "Yokmuş."

Takemichi'yle vedalaşıp el ele çıktık kantinden. Üstümüzde biriken bakışlara alışmıştık artık. Bazıları kıskanıyor, bazıları da feels krizine giriyordu. Eh, ikimiz de yaradılış harikasıydık sonuçta.

Chifuyu, hukuk okuduğu için ders saatlerimiz bile uyuşmuyordu pek ve okulda fazla zaman geçiremiyorduk. Aşırı yoğun geçen sınav dönemleri haricinde telafi etmeyi başarıyor ve birbirimizi bolca şımartıyorduk.

Arabaya binince dudaklarıma minik bir öpücük kondurdu. "Doğrudan eve mi geçelim yoksa dışarıda mı yiyelim?"

Emniyet kemerimi takıp pamuksu yanağını öptüm. "Paket yaptırıp evde yiyebiliriz."

Başını salladı ve yola odaklandı. Araba otomatik vites olduğu için, boştaki eliyle benimkini sımsıkı tutmuştu. İki sene önceki facia yüzünden, hâlâ kâbus görüyor ve beni kaybetmekten korkuyordu ister istemez. Ona sımsıkı sarılıp kaygılarını yatıştırmaya çalışıyordum ben de.

Ramen ve birkaç kutu bira alıp eve geçmiş, sessizce tıkınıyorduk. Okula yakın, küçük bir evde yaşıyorduk. Chifuyu'nun zenginliği sayesinde hiçbir maddi sıkıntıyla boğuşmuyorduk ama yine de sürekli ondan geçinmekten hoşlanmıyordum açıkçası. Okul bitince, düzgün bir iş bularak durumumuzu eşitlemeyi umuyordum.