"နာတယ် "
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ခပ်တိုးတိုးအီသံလေးထွက်လာတာနဲ့ ရိပေါ်ကအိပ်ပျော်ခါနီးမျက်ခွံကိုဆတ်ခနဲလှန်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ကဆင်းပြေးသွားတယ် ။ အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီးတဲ့အခါသူကပြန်ဝင်လာတယ် ။
အနာသက်သာအောင်လုပ်ပေးဖို့ပြေးထွက်သွားပေမဲ့ ဘာလုပ်ပေးရမယ်မှန်းသူမှမသိတာ ။
"နာရင်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရလဲ "
"မင်းလုပ်တာ မင်းတာဝန်ယူလေ ငါ့ကိုဘာကိစ္စမေးနေတာလဲ "
"ပေါင်ပေ့ကဆရာဝန်လေဗျာ ကျွန်တော်လုပ်ရင်ရမ်းကုဖြစ်နေမှာပေါ့ "
ရှောင်းကျန့်စိတ်တိုစွာနဲ့ အိပ်ယာကိုထုပြီးလိုအပ်တဲ့ဆေးတွေရေးပေးလိုက်တယ် ။ လိမ်းဆေးအပြင် သောက်ဆေးပါထည့်ပေမဲ့.... ငါကသာမန်ဆရာဝန်လေးပါပဲ ။ ချစ်တင်းနှောပြီး ဂန္ဓမာပန်းကြွေသွားတာကိုမဖြေရှင်းနိုင်ဘူး ။ ဒါကလူနာတစ်ယောက်ရဲ့ ဂန္ဓမာပန်းဆိုသူရင်ဆိုင်နိုင်သေးတယ် ။
ရိပေါ်က ဘောင်းဘီတစ်ထည်ကောက်စွပ်ပြီးထွက်ခွာသွားခဲ့တယ် ။ သူ့ထက်ခြောက်နှစ်ငယ်ပြီးစာသင်ပေးခဲ့ရတဲ့တပည့်လေးနဲ့အိပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကိုယုံဖို့ခက်တယ် ။
ဒါပေမဲ့ ဒီယောကျာ်းကအရမ်းမိုက်တာပဲ ။
ငယ်ရွယ်တဲ့ကောင်လေးမှာသည်လောက်တောင်အားတွေရှိနေတယ်? ရှောင်းကျန့်တင်ပါးတွေကခြောက်သွေ့သန့်ရှင်းနေပြီး နို့ရည်ပါးပါးပါ
အပွတ်ခံထားရသေးတယ် ။ သူကျေးဇူးတင်နေရမလား? ရိပေါ်က သူစားရမဲ့အရာမို့ဂရုစိုက်တာပဲမဟုတ်ဘူးလား ။ ရှောင်းကျန့်နေလို့သက်သာအောင်ကိုယ်ကိုလှိမ့်ပြီးရိပေါ်ရဲ့ခေါင်းအုံးပေါ်မှာအိပ်လိုက်တယ် ။
အရမ်းကြိုက်တယ် ။ ဒီအငွေ့အသက်လေးကို ။
. . .
ရိပေါ်ဆေးဝယ်ပြီးပြန်လာတော့ ပေါင်ပေါင်းကအိပ်ပျော်နေပြီ ။ အိပ်ပျော်နေတဲ့လူရဲ့ဘေး သူညင်ညင်သာသာလေးဝင်ထိုင်ပြီးငုံ့ကြည့်မိတယ် ။ သူ့ချစ်သူကိုကြည့်မိတိုင်းတစ်မျိုးလေးခံစားရတယ် ။ သူ့ချစ်သူဆိုသည့်တိုင် ထိုလူကရှောင်းကျန့်မဟုတ်ခဲ့ရင် အခုလိုရင်ထဲနူးညံ့မှုတွေပြည့်နေမှာမဟုတ်ဘူး ။
