"အဆင်ပြေရဲ့လား "
"မင်းပြန်လာရင်ရပြီ "
. . .
ထိုညကရိပေါ်အိပ်မပျော်နိုင်ခဲ့ ။ မီးလင်းနေဆဲတိုက်ပုရဲ့အခန်းငယ်က်ုကြည့်ရင်း ကပ်ခွာမြှားတံလေးကိုသူကောက်ယူလိုက်တယ် ။ လေးကြိုး
ကိုခပ်တင်းတင်းဆွဲရင်း ချိန်ရွယ်ပစ်တော့မြှားတံလေးက မှန်နံရံမှာကပ်သွားခဲ့တယ် ။
ဒုတိယမြှားတစ်ချက် ။ တတိယမြှားတစ်ချက် ။ မှန်ပြတင်းကအပေါ်ကိုတက်သွားပြီး ဆံပင်ပွပွနဲ့ခေါင်းပြူလာတဲ့ဆရာရှောင်း ။ တွေ့ရခဲတဲ့မျက်မှန်လေးကိုနှာတံပေါ်တင်ထားရင်း မကျေမနပ်သူ့ကိုကြည့်လာပါတယ် ။ ဖုန်းပုံစံနားမှာကပ်ပြပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ ဆရာရှောင်းကအထဲပြန်ဝင်သွားပြီးဖုန်းကိုင်လိုက်တယ် ။
"ပြန်ထွက်ခဲ့လေ "
"ငါစာကျက်နေတာဟ "
"ခဏလေးပါ "
ရှောင်းကျန့်ပြန်ထွက်လာပြီး ရိပေါ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ် ။
"မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ "
"လွမ်းလို့ "
"မင်းမှာလုပ်စရာမရှိဘူးလား "
"ကျွန်တော်လာခဲ့လို့ရလား ... နားမလည်တာတစ်ခုရှိနေလို့ "
"လာခဲ့လေ တွက်စာလား? "
"လာပြီ "
ရိပေါ်အိမ်ပေါ်ကပြေးဆင်းပြီးတစ်ဖက်ခြံကိုကူးခဲ့လိုက်တယ် ။
အန်တီဖိန်းနဲ့ ဦးလေးရှောင်းကတော့ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတယ် ။ ဆရာရှောင်းကညဝတ်အင်္ကျီလေးနဲ့စာအုပ်ပုံကြားခေါင်းမြှုပ်ထားပြီး လမ်းရှာနေတဲ့ အင်းဆက်ကောင်လေးလိုပဲ ။
"ဆရာရှောင်း "
"အေး "
"ညစာစားပြီးပြီလား "
"ကိုးနာရီတောင်ထိုးနေပြီ စားပြီးပြီပေါ့ ၊ စကားစရှာမနေဘဲမေးချင်တာ...မင်းစာအုပ်ရော? "
"ကျွန်တော်စာမေးမယ်လို့ပြောမိလို့လား "
"စာမမေးဘဲ ငါ့ကိုဘာလုပ်မှာလဲ "
မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ရှုံ့မဲ့သွားလေတိုင်းရိပေါ်ကချစ်စနိုးဖြစ်မိတယ် ။ အရုပ်အပြည်နဲ့အိပ်ယာအိအိလေးပေါ်သူဝင်ထိုင်ပြီး စိတ်ထဲရှိတာကိုထုတ်ပြောလိုက်တယ် ။
